Opel Frontera Wagon Olympus 2.2 DTI (2003)

De Opel Frontera kreeg begin 2002 een milde facelift, waarbij hij voor 98 procent de oude bleef, maar een nieuwe grille kreeg en aan de serie werd een uitvoering toegevoegd: Olympus. En het is die versie die we hebben. Te herkennen aan z'n meegekleurde bumpers en gedeeltelijk leren bekleding. We hebben een vijfdeurs 2.2 DTI met handbak tot onze beschikking.
We gaan het terrein in en het is meteen dikke pret. Het parcours begint namelijk met het afdalen van een korte helling, die eindigt in een tot de rand toe met bagger gevulde geul. Met die honderden liters stroperige moddermassa is van schone lak geen sprake meer.
De Opel is in het dagelijks gebruik achterwielaangedreven en dus moet je eerst de vierwielaandrijving inschakelen. Dat doe je met een knopje op het dashboard en onder deze omstandigheden leek het ons ook wel slim om de lage gearing erbij te schakelen voor meer trekkracht. Dat gaat met het extra pookje en zo is de aandrijflijn veranderd in die van een serieuze offroader.
Goed, dus de Frontera kruipt in z'n lage gearing door de modder. Heel belangrijk is dat je nauwelijks gas geeft, want de Opel heeft bij een betrekkelijk laag toerental heel veel trekkracht. Aan het eind van dit verkwikkende modderbad kruipen we weer op het droge om even later weer net zo'n geul in te duiken. Tegen het eind van het parcours zoeken we even de hoogte op. Zo'n glibberige helling en afdaling zijn een uitgelezen gelegenheid om andere aspecten van de aandrijving te testen. De Opel kruipt op z'n lage gearing naar boven en de 260 Nm trekkracht doen erg hun best. Af en toe verliest een band z'n grip en dan wordt het wat gladder, maar hij kruipt zonder moeite naar boven. Aan de andere kant de heuvel weer afdalen gaat op de klassieke manier. Voeten van het gas, van de rem en van de koppeling en gewoon laten rollen. De kruipversnelling van de lage gearing doet de rest.
We rijden het parcours een paar keer en dat we af en toe vast zitten heeft meer te maken met de bestuurder dan met de auto. Al met al is de Frontera een goede klimmer. En over trekkracht klagen we ook niet; de diesel kan het werk uitstekend aan.

Rumoer
Op de weg is de eerste indruk er een van rumoer, veroorzaakt door de gebrekkige geluids-isolatie van de Opel. Die 2.2 DTI is altijd zeer nadrukkelijk aanwezig. En het is niet bepaald een rustig getokkel, maar eerder iets dat je verwacht in bestelwagen. Tsja, dat komt hard aan. Maar kijk maar naar de meet-resultaten: de Frontera maakt zich ook aan de geluidsmeter duidelijk verstaanbaar. Da's jammer, want in de Omega en nieuwe Vectra laat Opel zien dat dezelfde motor heel stil kan zijn.
De pook van de handbak maakt lange bewegingen, maar de bak doet z'n werk naar behoren. Voor de Frontera is trouwens ook een automaat te krijgen. De besturing is minder direct dan je gewend zou kunnen zijn van normale personenauto's, maar dat is een eigenschap die hoort bij terreinauto's. Voor een lange rit op de snelweg gaat onze voorkeur niet direct uit uit naar de Frontera. Dat wordt om te beginnen veroorzaakt door het geluidsniveau, maar ook door het feit dat hij wat gevoelig is voor sporen in de weg en voor wind. Verder is de stabiliteit niet optimaal, hij deint en wiebelt.
In het dagelijks gebruik loop je bij dit soort auto's tegen meer typische 4x4-onhandigheden aan. Zo heeft hij een draaideur in plaats van een normale achterklep. Overigens een logische oplossing, want de daklijn van de gemiddelde 4x4 is zo hoog dat je de klep wel zou kunnen openen, maar dat je een echte reus moet zijn om 'm weer dicht te trekken.
De achterruit klapt trouwens wel omhoog en moet je vervolgens de 'onderdeur' opendraaien. Zo kun je kleinere spullen toch inladen als je gefileparkeerd staat. Nog zo'n onhebbelijkheidje is het enorme reservewiel achterop. 't Ziet er natuurlijk stoer uit, maar het ontneemt wel een gedeelte van het achteruitzicht in je spiegel. Daarentegen heeft zo'n hoge 4x4 ook de nodige voordelen: je zit lekker hoog en hebt dus een goed overzicht in het verkeer.
Qua uitrusting zit de meerwaarde van de Frontera in Olympus-uitvoering 'm in de gedeeltelijk leren bekleding, de cruise control, de meegespoten bumpers, de mistlampen en natuurlijk de flinke lengte. De Opel Frontera staat zijn mannetje in het terrein. Op de weg is het een ander verhaal. Niet in prestaties, maar wel in comfort.