Opel Astra 1.6 Turbo Hybrid - Test

Een testauto met Duitse kenteken­platen. Alsof Opel ons er nog even van wil overtuigen dat de nieuwe Astra op en top Duits is, ondanks de nieuwe parapluonderneming waaronder het merk tegenwoordig valt. Terwijl de vorige Astra tot het laatst was voorzien van GMtech­niek, staat het jongste model op een door­ontwikkeling van het EMP2 platform waarop ook veel modellen van Peugeot en Citroën rusten. De vraag was uiteraard of, en in welke mate, de Astra een eigen karak­ter zou krijgen, of dat hij zou verbleken tot een plakje eenheidsworst tussen alle andere modellen (waaronder zelfs toekomstige Alfa’s) op hetzelfde platform. Gelukkig bleek de nieuwe Corsa al fors te verschillen van de 208, en toen we voor het eerst met de nieuwste Astra op pad konden, kregen we dezelfde positieve indruk: Opel heeft aan deze auto een geheel eigen draai gege­ven. De technici uit Rüsselsheim vertellen dat zij al vroeg bij de ontwikkeling van de Astra zijn betrokken, zodat de Opel meer kon zijn dan een Peugeot 308 waaraan nog een vleugje kon worden versleuteld.

Zoals trouwe lezers weten, zetten wij na de eerste kennismaking altijd graag een nieuw model tegenover wat concurrenten, om te kijken waar de auto écht staat. Dat hadden we nu ook zo gepland. De plug-in hybride variant van de Astra kon mooi strijden tegen een Peugeot 308 en een Volkswagen Golf met stekkers. Maar toen kwam vlak voor de test ineens een aanvullende eis van Opel in Duitsland: de testauto mocht niet worden ingezet voor vergelijkingen, omdat het een voorseriemodel betrof. Nu stellen fabrikan­ten wel vaker van dit soort angstige eisen, maar Opel staat bij ons juist op het lijstje van merken die nooit bevreesd zijn voor wat competitie. Wellicht geldt hier een ver­schil tussen de houding van de Nederlandse importeur en die van het Duitse hoofdkwar­tier. Maar goed, je mag als lezer nu zelf een inschatting maken van hoe deze Astra zich verhoudt tot een 308 of een Golf ...

PRETTIGE BESTURING

In deze test kunnen we in ieder geval wat langer met de auto op pad. We rijden de hybride met 180 pk. Deze Astra heeft de al langer van PSA bekende 1.6-turbomotor van 150 pk, waaraan een elektromotor van 110 pk is gekoppeld. Samen pieken ze op 180 pk en 360 Nm. Wanneer je braaf stek­kert, zul je vaak enkel op de elektromotor rijden. Dankzij de 12,4-kWh accu haal je op papier 60 kilometer. Dat lukt in de praktijk niet. Hoe ver dan wel, is nog niet helemaal duidelijk. Toen we de auto ophaalden, konden we volgens de boordcomputer een matige 28 kilometer afleggen, wat na enke­le keren laden opliep naar 34, 38 en 44 ki­lometer. Keken we naar de kilometerstand, dan gingen we meestal nog over die laatste waarde heen. Eerder haalden we in de 308 met dezelfde techniek ruim 50 kilometer. Wellicht dat hier de aansturingsoftware van de accu nog niet helemaal op orde was en dat er voorafgaand aan onze test flink wat is doorgereden op de autobahn. Wel op orde is de aandrijflijn zelf. De manier waarop de elektromotor en benzinemotor samenwerken is zeer goed; je hoort het nauwelijks als de 1.6 aanslaat. Met de acht­trapsautomaat die eraan is gekoppeld heb je een soepel en stil geheel tot je beschik­king, waarbij je nooit kracht te kort komt.

Als we dan toch de loftrompet steken: wat rijdt de nieuwe Astra goed, zeg! Hij heeft een mooi strak onderstel met een prettige besturing, waarmee het vleugje dynamiek dat Opel vaak kenmerkt zeker niet ont­breekt. De Astra neemt hiermee duidelijk afstand van zijn Franse broers met hetzelf­de platform, die zonder meer comfortabe­ler zijn. De Opel biedt door deze afstelling weliswaar minder comfort dan bijvoorbeeld een Peugeot 308, maar storend hard is hij zeker niet. Eerder trefzekerder. Maar wat vooral indruk maakt, is dat de plug-in hybride 300 kilo zwaarder is dan bijvoor­beeld de 1.2-versie van 130 pk. Waar dat gewicht zich bij andere stekker-hybrides in deze klasse nadrukkelijk laat gelden, merken we het in de Opel nauwelijks. Als we meteen uit zo’n 1.2 zouden stappen vermoedelijk wel, maar onze testauto duwt niet door, heeft weinig moeite met drempels en gaat harder door de bocht dan 90 procent van zijn kopers ooit zal doen.

Dan blijkt hij ook nog op winterbanden te staan! Sommige auto’s zwabberen daarop bij warm weer meteen de parkeerplaats af, maar in deze Opel gingen we voor de zekerheid toch maar even kijken of de waarschuwingssticker voor winterrubber wel terecht op het dashboard zat. We tref­fen daadwerkelijk Michelin Pilot Alpines aan. Nou, we voelden er heel weinig van. Het onderstel is gewoon waanzinnig goed en het is mooi om te zien dat Opel binnen de Stellantis-groep duidelijk alle ruimte krijgt om zijn eigen accenten te leggen.

RETRO-RANDJE

Helemaal onzichtbaar is de samenwerking tussen Peugeot en Opel overigens niet. Zo herkennen we de automaatbediening uit de 308, net als de stengels achter het stuur. Storend? Totaal niet. Ook omdat de dash­boardindeling wél helemaal anders is. We zien bijvoorbeeld twee grote schermen, waarvan de rechter dienstdoet als multime­diascherm. Het oogt (en is) modern en kent veel mogelijkheden voor connectiviteit. Het gebruiksgemak zou iets beter kunnen, net als de snelheid. Het materiaalgebruik is wel beduidend simpeler dan bij bijvoor­beeld Peugeot. Opel moet duidelijk meer het no-nonsense merk van Stellantis worden. De ergonomie is daardoor niet slechter geworden, omdat in de Astra niet alle functies in het touchscreen zijn gestopt. Achter in de auto zitten we prima voor een model uit dit segment. Een Golf is iets ruimer, een Corolla een fractie krapper.

De kofferbak lijdt iets onder de aanwezig­heid van de accu’s, het scheelt 70 liter. Je houdt er nu 350 over. Geen record, maar redelijk voor een stekker-hybride. Aan de buitenkant oogt de Opel lekker futuristisch met een retro-randje, een lijn die is ingezet met de Mokka. Zeker met deze lekkere kleur trok de nieuwe Astra best wat bekijks. Wat ons betreft meer dan terecht, want het is een geslaagde nieuwe auto. Als Stellantis al zijn merken zo’n eigen identiteit weet te geven ondanks het delen van techniek, moet de Volkswagen Group zich toch eens achter de oren gaan krabben.