Test: Mini Cooper S (1999)

Sinds zijn introductie in 1959 heeft de Mini een vaste schare fanatieke liefhebbers, waarvan velen het karakteristieke karretje eeuwig trouw zullen blijven. Destijds veroorzaakte de Mini een revolutie in autoland. Zijn concept was zo vooruitstrevend dat hij het grootse kleine voorbeeld werd voor andere kleine auto's. De wieltjes waren helemaal naar de uiterste hoeken van het koetsje verbannen om zoveel mogelijk ruimte voor de passagiers te winnen. De dwarsgeplaatste motor maakte een extreem kort neusje mogelijk.

Van de achterbank van een Mini moet je naar hedendaagse maatstaven niet teveel voorstellen. In 38 jaar is de gemiddelde lengte van de mens behoorlijk toegenomen en wat toen als erg ruim werd ervaren, is momenteel aan de krappe kant. Voorin is wat meer ruimte, al moet je wel erg wennen aan dat plat liggende stuur en de krappe ruimte rondom (met name) het gaspedaal. De stoelen van de Cooper lijken erg op die van grotere Rovers en bieden een heel fatsoenlijke zit. Veel ruimte voor je linker elleboog is er overigens niet, maar de portieren hebben wel kaartenvakken.

Het leukste van zo'n Mini is dat onvervalste kartgevoel. Je kunt zo'n Coopertje ongelooflijk hard door een bocht jagen zonder merkbaar overhellen. Bochten uiterst scherp aansnijden is een koud kunstje omdat je bijna naast je op de grond kunt kijken. Voor zo'n klein karretje is de besturing met slechts 2 1/2 omwenteling van uiterst links naar uiterst rechts bijzonder direkt: het voelt aan alsof er niets tussen je handen en de voorwielen zit. Dat heeft ook een nadeel: de 17,5 centimeter brede bandjes van de Cooper S maken de besturing bij parkeersnelheden loodzwaar. Omdat het lekker dikke, leren stuurtje nog steeds enorm plat staat, moet je extra veel kracht zetten.

Kartgevoel

Bij dat kartgevoel past de stugge vering naadloos. Het zorgt ervoor dat het Coopertje in snelle bochten nauwelijks overhelt en de vier wielen goed aan de grond kleven. Daarvoor moet je dan maar op de koop toenemen dat sommige weg-oneffenheden wel erg hard worden doorgegeven. Aan de remmen van deze Mini moet je even wennen. Normaal rijdend doet het systeem gewoon wat je verwacht. Moet er echt snel worden vertraagd, dan is het zaak om meteen keihard door te trappen, want anders gebeurt er weinig en verlies je kostbare meters. Voor blokkerende wielen hoef je op droog wegdek niet bang te zijn.
Schakelen doet de Mini heel fatsoenlijk, al kost het inleggen van de achteruit wat moeite. En op een beetje gezang uit de bak moet je ook niet kijken; hoort gewoon bij een Mini.

De 1,3-liter krachtbron is heel conventioneel van opbouw, al zit er nu wel het motormanagement van de MG-F op. De 63 pk's laten de Mini verrassend snel naar de 100 spurten: nog geen 12 tellen hadden we daar voor nodig. Ook tussensprintjes kan de Mini goed, zeker in de derde van de vier (!) versnellingen. Van 80 naar 120 neemt dan net elf seconden in beslag. Overigens moet je dan niet opkijken van een flinke portie herrie; boven de 3000 toeren klinkt de Cooper niet echt prettig meer. Dan gaat-ie wél hard. Wat denkt u van 160 op de redelijk nauwkeurige teller terwijl de fabriek 135 km/h als top opgeeft! Voor zo'n kleine auto is de Cooper niet zuinig: op de lange afstand is 1:15 mogelijk, maar met het nodige stadswerk wordt het al snel 1:12.

Modern en klassiek

In het Coopertje S voel je je meteen thuis. Heel veel meters met mooie roomwitte wijzerplaten, een dik sportstuur in twee kleuren leer en het nodige wortelnotenhout zorgen voor een luxueuze, klassieke ambiance. Maar ook moderne zaken als een airbag in het stuur en een alarm met afstandsbediening zitten er tegenwoordig gewoon op.

In combinatie met het appetijtelijke uiterlijk met mooie velgen, fors uitgebouwde wielkasten en een hele batterij lampen geeft dat de Cooper S iets onweerstaanbaars. Leuke bijkomstigheid is het enorme aanbod aan geinige, originele accessoires.
Na een weekje rondcrossen in zo'n Cooper is één ding duidelijk: dit is een auto voor de echte liefhebber. Als je rationeel naar zo'n Mini gaat kijken, zul je er nooit voor vallen. Het is en blijft 'n karakterbak(je) met best wat onvolkomenheden.