Test: MINI Clubman Cooper (2010)

Eigenlijk is het heel retro: klein premium. En waarschijnlijk komt het verschijnsel uit Parijs, waar jaren geleden een behoefte ontstond aan compacte (want weinig parkeerruimte), maar toch luxe (want verwende, welgestelde Parijzenaren) auto's. Een omschrijving waaraan de Mini als geen ander voldoet.

Voor onze test hebben we een kakel- vers exemplaar van de Cooper Clubman, dus van na de recente facelift. Facelift? Jazeker. Wat is er dan gelift? In elk geval niet zijn face, want met de beste bedoelingen ter wereld zien we geen verschil met de vorige. Als we bij het ophalen van de auto aan een medewerker van de importeur vragen wat er nieuw is, blijft het eveneens stil. Ons wordt een antwoord in het vooruitzicht gesteld en dat komt later die dag dan ook keurig. In de vorm van een lang persbericht dat niet veel verder komt dan wat aanpassingen aan het interieur, wat nieuwe kleurtjes, wielen, andere bumper en led-achterlichten. Enfin, never change a winning team. Want net als zijn illustere oervader lijkt de nieuwe Mini ontastbaar voor de tand des tijds.

Negen jaar na zijn introductie (oké, in 2007 ging de auto een nieuwe generatie in, maar die 'modelwissel' viel niet bijzonder op) nog steeds helemaal bij de tijd en volkomen wars van conventies, in deze Clubman-uitvoering zo mogelijk nog meer. Afgaande op de cijfers is het een vijfdeurskoets, maar Mini heeft dat concept net wat anders uitgewerkt. Links heb je alleen een voorportier, rechts een voorportier plus een kleine suicide door en achter geen klep, maar twee deurtjes. Handig? Allesbehalve. Apart? Des te meer.

Typerend dashboard

Het dashboard is typerend voor Mini, met de bekende enorme ronde klokken. Centraal voor de bestuurder staat de toerenteller als een kikkeroog op de stuurkolom. De snelheidsmeter zit net als in de oer-Mini centraal op het dashboard. Met in het hart, en dat heeft de oer-Mini niet gehad, het display voor de navigatie. Die wordt bediend met een bijzonder gevormde knop op de middentunnel, net achter de versnellingspook. De tuimelschakelaars zijn minstens zo kenmerkend voor Mini als de grote ronde klokken en die zijn bij de facelift gelukkig dan ook niet verdwenen. Zowel op het dashboard als op het dak zit een rijtje. De Mini Clubman is dus voorzien van een (soort) achterportier, zij het maar aan één kant. Het maakt instappen naar achteren wel comfortabeler, maar het is beslist nog niet zoals in een volwaardige vierdeurs.

En bij het uitstappen is het zaak op te passen. De gordel voor de voorste bijrijder zit, bij gebrek aan een B-stijl, vast aan het zelfmoorddeurtje en daardoor struikel je er makkelijk over.

De ruimte achterin is, mede dankzij de Clubman-uitvoering, toereikend. We hoeven niet uitgebreid in te gaan op de rijervaring in de Mini. Deze auto geldt al sinds zijn marktinvoering negen jaar geleden als het summum in zijn klasse en je zult begrijpen dat ze daar voor de facelift niet aan hebben getornd. De scherpte en precisie van de Mini zijn nog steeds ongekend en daar doet de Clubman-uitvoering maar bar weinig aan af. Lekkerder wordt het niet met voorwielaandrijving.