Mercedes-Benz E 63 AMG (2008) - Test

Je hebt er dagen naar uitgekeken en dan is het moment aangebroken dat je oog in oog staat met de Mercedes-Benz E 63 AMG; 514 pk, 630 Nm en 80 liter licht ontvlambaar sap. De eerste aanblik is bijna een teleurstelling. Als je heel snel kijkt, had dit ook een E 200 CDI kunnen zijn, onder zijn lease-grijze laklaag. Maar rechts achterop staat toch écht 'AMG'. En aan de andere kant 'E 63'. Wacht even, een tweede blik. Vier ovale pijpjes, 18-inchwielen, en die kunststof vanaf de taille naar onderen toe is ook niet helemaal standaard. Nee, wie deze auto een tweede blik gunt, ziet gauw genoeg dat dit geen kattenpis is.

Bescherming
Aan boord is het van hetzelfde laken een pak. Dat dit niet de instap-E is, wordt meteen duidelijk. Maar dat dit dashboard je controle geeft over zo veel power, dat zie je er echt niet aan af. De oplettende kijker ziet twee aluminium AMG-logo's op de rugleuningen van de voorstoelen en dezelfde letters komen op de wijzerplaat van de toerenteller terug. De snelheidsmeter gaat trouwens door tot 320 km/h, ook geen huis-tuin-en-keukenwaarde. Niet dat de naald ooit in de buurt van dat getal zal komen, want zoals helaas gebruikelijk bij dit soort supersedans is ook deze E begrensd om de berijder tegen zichzelf te beschermen. Bij precies 251 km/h op de gps houdt het ineens op. Aan alles voel je dat technisch gezien de rek er dan nog lang niet uit is. Ook op deze snelheid blijft de auto rotsvast op koers. Zelfs wanneer we door een inhalende sterveling worden gedwongen onze snelheid bruusk te halveren, geeft de auto geen moment het gevoel dat je hem kwijt zou kunnen raken.

Even rijden we 120 km/h, waarbij de krukas een schamele twee duizend omwentelingen per minuut maakt. Wat een rust! Jawel, deze auto heeft zeven versnellingen vooruit. De andere auto gaat naar rechts, ons pedaal naar de vloer en de stilte wordt vermorzeld. De automaat schakelt terug naar vier en we worden gekatapulteerd. En dan is het ook even gedaan met de zelfverzekerdheid van deze auto, want het wegdek is nat en de achterhand begint zowaar even te kwispelen. Opvallend is hoe naadloos de verzetten in elkaar overgaan, zelfs bij vol vermogen.

Waterbed
De fenomenale stabiliteit en het comfort van deze auto hebben ook hun keerzijde. Als je 160 km/h rijdt, lijkt het bijna of je stilstaat. De enige snelheidssensatie is visueel; alles om je heen schiet met een fl its links en rechts je ooghoeken uit. De luchtvering behandelt de inzittenden echter als baby's, zelfs wanneer je het elektronisch geregelde onderstel op de hardste van de drie standen zet. Die-hards zullen het wellicht afdoen als té soft, maar dit is dan ook geen pure sportwagen, maar een bloedsnelle reislimousine.

Het geweld wordt in toom gehouden met een hele batterij aan elektronica, die uitstekend zijn werk doet. Nu denk je voor je flinke investering toch een aardig complete auto te krijgen, maar onze testauto is nog eens voorzien van een reeks extra's waar je een A4-tje mee kunt vullen. In ieder geval is de stevige aanschafprijs ook een probaat middel om de begerige liefhebber te beschermen tegen verrassingen achteraf, zoals een verbruik van één op zes...