Maserati Spyder Cambiocorse

Onder de vleugels van Ferrari gaat Maserati een nieuwe toekomst tegemoet. Een toekomst die er rooskleurig uitziet, want Ferrari is er veel aan gelegen om het merk met de drietand nieuwe glans te geven. Men heeft mooie plannen in Maranello, waar het beroemde moederbedrijf is gevestigd, en in Modena, waar de oude fabriek van Maserati totaal is gerestaureerd en verder wordt uitgebreid. Beide merken werken intensief samen. In 2002 komt er een nieuwe, gezamenlijke motorenfabriek. Een jaar later staat de opening van een hypermoderne spuiterij op het programma. Hoe serieus de samenwerking wordt aangepakt blijkt zonder meer uit het feit dat Ferrari z'n allerduurste employé heeft ingezet bij de ontwikkeling van de nieuwe Spyder.

'Michael Schumacher is bij het begin, halverwege en aan het einde betrokken geweest bij de ontwikkeling van de Spyder', vertelt dr. Antonio Ghini, directeur communicatie van Ferrari. 'Hij heeft heel veel met de Spyder gereden op Fiorano, ons testcircuit. Daarbij is zijn grootste aandacht uitgegaan naar de kwaliteit van de Cambiocorse, de F1-versnellingsbak. Dankzij Michael is die bak zo goed geworden als hij nu is. Soepel, precies en supersnel.' Il dottore is apetrots. Terecht! Wij kregen ook kippenvel toen we een beetje gewend waren aan de Maserati Spyder en een matig zonnetje de wegen rond het Italiaanse Bologna deed opdrogen. Dat was het moment waarop we de dikke V8 flink konden laten brullen. Dan is de Spyder in z'n element en komt het allerbeste van de F1-versnellingsbak naar boven.

Eindelijk...
De dag, waarop zelfs een handvol doorgewinterde autojournalisten zich bijzonder verheugt, begint triest. Op een schitterend plein in het Italiaanse Bologna staan de splinternieuwe bolides glimmend in de ochtendschemer op ons te wachten. Met de kap open. Klaar voor het grote genieten. Maar nog voor we de stad uit zijn moet het linnen dak met plastic achterruit worden gesloten. Regen... Auto op de handrem. Vinger op de knop die de kap in iets meer dan een halve minuut uit de koffer tovert en over onze hoofden strekt.
Richting Florence, over een prachtige bergweg, kunnen we niet anders dan ons inhouden op de natte weg. Rustig aan, de 6-versnellingsbak op automatisch, de meest comfortabele en minst opwindende stand. Iets teveel gas en de ASR (Anti-Slip-Regeling) slaat toe. Die kun je wel uitzetten, maar dan spinnen de wielen voortdurend. En wat kun je vertellen over wegligging als de brede Michelins Pilot Sport of Pirelli's P Zero (naar keuze van de klant) hun ware kwaliteiten niet kunnen tonen. Niet voldoende.
Dus rijden we ingetogen naar de koffiestop. We voelen ons letterlijk en figuurlijk in de wolken. Omdat de echte zo laag hangen dat we er doorheen rijden en omdat we in een schitterende Italiaanse bolide zitten, die een veelbelovend motorgeluid produceert waarvan wij de rillingen over de rug krijgen.
Het interieur is prachtig afgewerkt. Naar onze zin zelfs iets te mooi voor een supersportwagen. Maar het hoort bij dit luxe merk. Natuurlijk ontbreekt het kenmerkende analoge klokje niet midden op het dashboard. Daaronder de radio en in onze dure uitvoering een navigatiesysteem. Verder knoppen voor verwarming, airco, zijruiten en... een klein hendeltje om de achteruit in te schakelen.
Vooruit schakelen doet de automaat. Of je kunt het zelf doen met de hendels op de stuurkolom achter het stuur. Net als in een F1-racewagen. Natuurlijk proberen we het af en toe wel even. Je kunt de automaat op elk gewenst moment met de hand bedienen. Maar op de natte, slingerende weg komt de bak niet tot z'n recht. We houden ons met moeite in.
Achter het axiaal en in hoogte verstelbare stuur zitten de meters in een klassiek design. Ook daarop geen digitale informatie. De comfortabele stoelen zijn in de lengterichting en in hoogte verstelbaar. In de cockpit is echter iets te weinig ruimte voor een flinke Hollandse jongen om een goede afstelling te vinden. De beenruimte is enigszins beperkt en het stuur zou een stukje verder naar achteren mogen.

Problemen
De geur van een heerlijke Italiaanse espresso komt ons al tegemoet als het op 2,5 km voor de koffiestop misgaat. Een akelig schrapend geluid kondigt problemen aan. Lekke band? We stappen uit en kijken rondom en onder de auto. Niets te zien. We zoeken telefonisch contact met de technici van Maserati. Die adviseren ons rustig door te rijden naar de Pizzeria. Daar wordt in een naastgelegen garage geconstateerd dat de handrem in de rechter trommel een beetje aanloopt. Onze gastheren zijn verbijsterd. Hoe is dat mogelijk? In de Maserati-fabriek staat kwaliteitscontrole zeer hoog aangeschreven. Reken er maar op dat die demo's nog drie keer extra zijn nagekeken. En dan toch een mankement...

Madre mia! Paniek in het Italiaanse kamp!
Nou ja, dat kan de beste gebeuren, vinden wij. En waar zou je je als eigenaar druk om maken. Maserati geeft 3 jaar garantie. Zonder limiet op de kilometrage. Dus het komt wel weer goed.
Wij krijgen een andere Spyder en gaan met open kap verder. De druilerige regen is gestopt. Oppassen bij het instappen, anders stoot je tegen de hoek van de raamstijl. De voorruit is ver naar achteren geplaatst. Voordeel daarvan, en het net achter de rolbeugels, is dat je bij open rijden nauwelijks last hebt van de rijwind. Het wordt iets droger. Met één druk op de knop zetten we de cambiocorse in de sportstand. Dan schakelt de automaat sneller en wordt de vering iets stugger. Ga je echt gas geven dan gaat het systeem vanzelf over op supersport. In die stand gaat hij van de ene gang over op de andere in 0,25 seconden. 'Dan schakelt de F1-bak twee keer sneller dan onze beste testrijder', aldus Dr. Ghini. Het is een opwindende ervaring.

Nog sneller
Het wordt nu echt droog en dus voor de 4,2-liter V8 tijd om ons te laten voelen wat hij waard is. 390 pk. 451 Nm. Mooie cijfers voor een motor zonder turbo's. Ontwikkeld door ingenieurs van Maserati, Ferrari en het vermaarde F1-team. Hij brult van plezier als we het gaspedaal tegen het schot trappen. Schumacher was bijzonder tevreden over de prestaties van de V8. We zijn het helemaal met de wereldkampioen eens. Wat een power! Wat een souplesse! Dat in combinatie met de cambiocorse geeft een ongelofelijke partij rijplezier. Als je de Spyder de sporen geeft jaagt hij door de 6 versnellingen. Moet je het gaspedaal even liften dan schakelt de bak indien nodig automatisch snel twee versnellingen terug. De automaat begrijpt precies wat je wilt en geeft je het gevoel alsof 'ie zelf ook geniet van een potje scheuren. Een eindeloos genoegen. Beter kan het niet.
Leuker wel. Als je zelf gaat schakelen met die flippers. Jaag de bolide op naar 7.000 tpm en dan een tikje tegen het hendeltje. Pof! Daar gaat 'ie in de volgende versnelling. Het is werkelijk fantastisch. Daar kun je met een handbak niet tegenop. Aanremmen voor de bocht, drie tikjes tegen de down-flipper en hij gaat van 6 naar 3. Insturen, gas er weer op en opnieuw naar de 7.000 tpm. En nog een keer. Wat jammer dat je ook in Italië niet boven de 200 km/h mag rijden... Hij kan 283.
Volgend jaar komt er ook een Spyder GT met handgeschakelde bak. Er schijnen mensen te zijn die per se geen automaat willen. Daar hebben wij begrip voor. Ook wij zijn van mening dat je in een sportwagen het schakelheft zelf in handen moet houden. Maar die mening moeten we ernstig bijstellen sinds onze ervaring met de cambiocorse van Maserati. Dan wil je echt niet anders meer. Wat 'n bak!