Land Rover Defender 90 Td5 County (2000)

Collega Damiaan denkt slim te zijn door achterin plaats te nemen. Lekker de ruimte, dacht 'ie. Zelfs op de provinciale weg vliegt 'ie van de keukenstoeltjes alle kanten op. Rondom bont en blauw en met heel veel spijt, stapt hij maar wat graag uit. Een stuk wijzer.
Collega Arie kan er met zijn pet niet bij. Hoe is het nu toch mogelijk dat die Engelsen al zo lang dat stuur veel te ver naar de buitenkant van de auto zetten? Je hebt geen ruimte voor je koppelingsvoet en je linkerarm. Hebben ze daar zelf dan geen last van? Waarom veranderen ze dat niet? Daar hebben ze inmiddels toch wel tijd genoeg voor gehad?

Niet aanspreekbaar

Collega Mario is minutenlang niet aanspreekbaar. Althans, je kon wel tegen 'm praten maar hij hoorde je niet. Hij had net de acceleratiemetingen gedaan en de vijfcilinder diesel (122 pk en 300 Nm sterk) tot het uiterste getergd. Tsja, en dan laat die krachtbron zich wel even horen... Redactie-assistente Gerda komt hoestend en proestend binnen: zat net in een open Morgan, achter Mario, toen die met de Land Rover tot op de bodem ging. En dan gooit die auto er wel eens een wolkje roet uit...
Al die verhalen, al die avonturen hoor ik aan voordat ik zelf instap. Discovery's zijn me niet onbekend, maar dit is mijn Defender-debuut. En dat in het nieuwe millenium!
Terreinauto's zijn speciaal. Geen andere auto, ook een MPV niet, geeft je zo'n king of the road-gevoel. Je weet dat je er stoer bij rijdt, je weet dat je kunt gaan waar anderen nooit kunnen komen. Groot maakt indruk en in het geval van een Defender, die extra hoog is, voel je je knap lullig in je Suzuki Vitara als zo'n oude Land Rover voorbij komt. Dít is een echte 4WD, de oer-4WD zelfs. Met de uitstraling zit het dus wel weer snor. Over naar het rijden.

Dashboardlogica

Het is ronduit schrikken als je vanaf de bestuurdersstoel uitkijkt op het dashboard.  Her en der schakelaars, knoppen en meters zonder enige vorm van logica. Dit is echt een auto waarbij de verkoper even de tijd moet nemen om alles uit te leggen. En Arie heeft gelijk over die zitpositie. Wie een beetje fors uit de kluiten is gewassen, kan onmogelijk echt lekker zitten.
Het rijden met een Land Rover is bijzonder. Omdat je kort na vertrek zoiets hebt van 'mag ik weer uitstappen' en na een week omgang met de terreinauto hardop uitroept 'dit is leuk om te rijden'. Zo snel kan het gaan. Een Morgan is nogal apart in het stuurwiel. Welnu, dit stukje Britse autoarchitectuur mag er ook zijn. Zelden met zo'n vage besturing onderweg geweest.
Een Land Rover Defender is gemaakt voor het onverharde terrein en daarin is het ronduit een topper. Voor de openbare weg houdt dat dan meteen een fors aantal nadelen in: die besturing dus, het volslagen gebrek aan comfort door onder andere het stugge onderstel. Maar een Land Rover Defender gaat nog een stapje verder. Met luchtinlaten op borsthoogte voor diepe rivieren, een bovengemiddelde bodemvrijheid, typische schakelaars, een beul van een moderne (!) motor met heel veel trekkracht en een auto die als klankkast voor al dat motorgeweld fungeert. Kennismaken met een Land Rover Defender is net alsof de oorlog is uitgebroken.
En dan die afwerking. Nergens is de moeite genomen randjes of naden weg te werken, ben je gek joh. Aan de buitenkant op de deuren zie je de vorm van de popnagels zitten. De fotograaf schudt meewarig het hoofd 'dit kan toch niet meer en als het nou voor een prikje te koop was, maar dat ook al niet'.
Daar zit zeker wat in. Voor minder geld koop je 4WD-Japanners die je wel het gevoel van de 21e eeuw geven. Maar hier is het allemaal mee begonnen. Dus niet alleen puurheid, maar ook nog eens een fikse brok nostalgie. Dus moest die Defender maar blijven.