Lancia Delta 2.0 i.e. 16v HF Turbo LS (1994)

Zelfs met een vluchtige blik zie je onmiddellijk dat je niet te maken hebt met zomaar-een-Delta, maar met iets bijzonders. Dat komt niet in de eerste plaats door de rode letters HF in de grille of door de piepkleine aanduiding 'turbo' op de zijkant, maar meer door een paar bijna tersluikse wijzigingen van de carrosserie die het ras van deze hardloper verraden. Fors uitgebouwde wielkasten bieden vol-op ruimte aan een stel brede 50%-sloffen op 15Ó sportvelgen, vergrote luchtinlaten onder de bumper geven de neus een gretig karakter en een bescheiden spoiler op de achterklep geeft extra pit aan het van huis-uit nogal statige Delta-silhouet.
Het is opmerkelijk hoe veel collega-weggebruikers - en heus niet alleen Lanciarijders - verrast opkijken en soms instemmend een duim opsteken als je met de HF turbo meedobbert in het spitsverkeer en dus rustig rijdt zonder een beroep te doen op de indrukwekkende reserves waarover de Delta HF turbo beschikt.
Het woord 'reserves' is trouwens veel te bescheiden voor het machtige geweld dat in de Delta HF geduldig op zijn bevrijding ligt te wachten.
De zestienkleps viercilinder van de 'gewone' Delta 2.0 is met bijna 140 pk al beslist geen doetje, maar de combinatie met een turbo-plus-interkoeler maakt de HF tot een ongegeneerde krachtpatser. Het mooie is, dat de motor zonder turbo-assistentie 'onderin' zó soepel is, dat het wel lijkt alsof er zes in plaats van vier cilinders onder de motorkap zitten. En dat gevoel blijft zo als je niet te veel gas geeft, een beetje vroeg schakelt en braafjes met het verkeer mee-oprijdt.

Krachtsexplosie

Maar als de weg minder vol is, en je trapt even door, dan toont de HF zijn tweede gezicht. Zo-dra de toerenteller boven de 3500 komt, krijg je een echte, onvervalste turboduw in je rug en gaat de Delta er vandoor als een startende F16. Er lijkt geen eind aan de acceleratie te komen en in de volgende versnelling is het weer van hetzelfde laken een pak. Zelfs in '5' gaat dat zalige doortrekken onverdroten voort: in ons land natuurlijk hoogst illegaal, maar op de Autobahn een genoegen waar je Achter het stuur van de HF Turbo is die enorme acceleratie eigenlijk het enige wat je van die krachtsexplosie onder de motorkap merkt, want de geluids-isolatie is dik in orde en met zijn twee tegendraaiende balans-assen loopt de motor erg mooi rond.
Maar als je langs de vangrail rijdend een raampje opendraait, ervaar je wel anders. Want als de turbo eenmaal lekker op gang is, stoot de uitlaat zo'n ijselijk blazend geluid uit, dat de rillingen je over de rug lopen. Een sissend gehuil waarmee je argeloze medeweggebruikers ongewild de stuipen op het lijf jaagt.
Hoewel de HF is voorzien van een visco-sperdifferentieel om de overmatige aandrijfkracht een beetje fatsoenlijk over beide voorwielen te verdelen, behoeft hij toch een ferme hand aan het roer. Gasgeven op tramrails kan een heftige stuurreactie oproepen en in snelle bochten is het zaak om het gaspedaal vooral rustig te bespelen. Als de elektronisch geregelde demping op 'sportief' staat kan je zo onwaarschijnlijk hard en perfect gecontroleerd de hoek om. Maar geef niet abrupt gas-bij, want dan doet de HF zonder waarschuwing een flinke stap opzij en dat is in grenssituaties geen prettige ervaring.
Als je er op voorbereid bent, kan het niet echt kwaad, maar voorwaarde is wel dat je het gevoelig bekrachtigde stuur stevig in handen hebt.
Iedereen zal begrijpen dat we, afgezien van deze vergeeflijke wispelturigheid, met moeite afscheid hebben genomen van die geweldenaar in zijn strakke Lancia-kostuum. Want het is een heerlijke rij-auto, die zich in ons verkeer uiteraard koest moet houden, maar het is gewoon fijn om te weten wat hij allemaal achter de hand heeft.
Daarbij biedt hij ondanks zijn puur-sportieve inslag onder normale omstandigheden een hoog comfort en is hij ruimschoots voldoende van accessoires voorzien om het klassieke Lancia-image hoog te houden. Het is daarom dubbel jammer dat zo'n auto in deze tijd nog maar zo zelden zijn kwaliteiten kan en mag bewijzen.