Test: Kia Sorento (2012)

Alles wat Kia beetpakt, lijkt de laatste tijd in goud te veranderen, maar er is een uitzondering op dat succesverhaal. De eerste generatie Sorento was met zijn 'veel voor weinig'-concept een kaskraker voor het merk, maar zijn in 2009 gelanceerde opvolger heeft dat (in ons land althans) nooit kunnen evenaren. Werden er van de Sorento I in topjaar 2007 nog dik 2.800 verkocht, dit jaar werd er tot met september slechts 144 keer een krabbel gezet onder een Sorento-koopcontract. Tijd voor actie dus, wat in autoland gelijkstaat aan een facelift. En die is bij Kia's grote SUV een stuk ingrijpender uitgevallen dan je in eerste instantie zou denken. Hoewel hij nog veel gelijkenis vertoont met zijn voorganger, deelt de vernieuwde Sorento volgens Kia alleen de deuren, het dak, de motorkap en de voorruit met die auto. Wat ons betreft is de make-over geslaagd, want vooral de achterkant heeft veel meer karakter dan voorheen. Al met al oogt de Sorento een stuk minder bonkig dan voorheen, waar het met 10 millimeter verlaagde onderstel ook een bescheiden steentje aan bijdraagt. Bij het instappen zie je minder ingrijpende wijzigingen. Het dashboard is in grote lijnen overgenomen van de vorige generatie, maar werd op detail wel bijgepunt en voorzien van nieuwe materialen, waardoor het wat hoogwaardiger oogt. Zo voelen de kunststoffen zachter aan en werd er wat meer chroom gebruikt, rond de luchtroosters en de bediening van de klimaatregeling bijvoorbeeld. Daarnaast zijn er tal van nieuwe assistentiesystemen leverbaar, zoals een dodehoeksensor, een rijbaanassistent en een parkeerassistentiesysteem, dat helpt bij het inparkeren. Er is iets meer interieurruimte dan voorheen, dankzij een lager geplaatste vloer die voor 3 centimeter extra beenruimte op de tweede zitrij zorgt. Tegen meerprijs kun je overigens ook een zevenzitter van de Sorento maken, maar dat bankje is alleen voor kinderen een optie. In vijfpersoons configuratie heb je een enorme bagageruimte van 660 liter, over de ruimte valt dus niets te klagen. Daar komt bij dat het ruimtegevoel door de riante interieurbreedte ook nog eens erg goed is.

Op de bok

Het gebeurt niet vaak dat automerken bij een facelift het onderstel van een auto ingrijpend wijzigen, maar Kia claimt zelfs een volledig nieuwe bodemsectie te hebben gemonteerd. Dat is wellicht wat overdreven, maar feit is dat er flink wat is veranderd. Hoewel de wielbasis als voorheen 2.700 mm is (identiek aan die van de oude én nieuwe Hyundai Santa Fe) en ook de wielophanging nog dezelfde layout heeft, zijn de subframes voor en achter nieuw en sterker dan voorheen. Verder kreeg de achteras langere draagarmen, werd de spoorbreedte vergroot en rondom nieuwe bevestigingsbussen gemonteerd die voor meer stijfheid en minder trillingen moeten zorgen. Al met al is de carrosserie 18 procent stijver geworden, terwijl extra isolatie rondom de tunnelconsole en het schutbord het geluidsniveau heeft verlaagd. Daarnaast is de besturing voortaan voorzien van elektrische bekrachtiging en is hij directer afgesteld. Tegen meerprijs is voortaan 'Flex Steer' leverbaar, waarmee je kunt kiezen uit drie verschillende afstellingen van de besturing. Een hele waslijst aan wijzigingen dus, die beslist hun vruchten hebben afgeworpen. Desondanks is dit vooral een goedmoedige lobbes die zijn taken keurig verricht, verwacht geen personenwagenachtige rijeigenschappen zoals een Mitsubishi Outlander die bijvoorbeeld biedt. Hoewel de auto als gezegd wat minder hoog op de poten staat dan voorheen, zit je nog altijd erg 'op de bok' achter het stuur van de Sorento. De zitpositie doet denken aan de traditionele terreinwagens van weleer, mede door het wat vlak staande stuur. Met bijna 1.800 kilo is de gereden dieselversie beslist geen lichte auto, en dat merk je. Je voelt dat er in bochten een hoop kilo's in beweging zijn, de Sorento helt behoorlijk over. Door die hoge zitpositie wordt dat gevoel nog eens versterkt, waardoor enige sportieve ambities snel vervliegen. Dat wil echter niet zeggen dat dit een slechte auto is, want deze auto heeft genoeg andere talenten in huis. Zo biedt hij je dankzij de hoge zit wel dat gevoel van onverzettelijkheid dat moderne crossovers niet meer te bieden hebben. En het is een heerlijke kilometervreter, op de snelweg is de rijstabiliteit en koersvastheid indrukwekkend goed. Ook over het veercomfort valt weinig te klagen, hoewel de achteras op dwarsrichels wat onbehouwen kan reageren.

Aandringen

Bij de motoren is er net als bij zijn broertje Santa Fe keuze uit een nieuwe direct ingespoten 2,4 liter viercilinder benzinemotor met 192 pk en een vernieuwde 2.2 dieselmotor volgens hetzelfde recept die 197 paarden mobiliseert. De diesel zou volgens de fabriek met 6,4 liter per 100 km (5,8 liter voor de handgeschakelde versie) een aanzienlijk lager gemiddeld verbruik hebben dan voorheen, maar de boordcomputer in onze testauto gaf tijdens onze testrit door heuvelachtig gebied een gemiddelde van 7,8 liter/100 km aan. Hoewel de waarden van boordcomputers niet altijd exact kloppen, is dat toch wel een aanzienlijk verschil. De Sorento beschikt ook niet over verbruiks-verlagende technieken als een start-/stopsysteem of recuperatie van remenergie, die hadden zeker een steentje kunnen bijdragen. De diesel is leverbaar met een handgeschakelde zesbak of zestraps automaat met koppelomvormer. In combinatie met die laatste voelt de 2.2 CRDi langzamer aan dan de geclaimde acceleratietijd van 9,8 seconden van stilstand naar 100 km/h doet vermoeden. Hij reageert niet erg alert op gaspedaalbewegingen, je moet echt even aandringen voordat er wat gebeurt. Bovendien zet de dieselmotor vooral in koude toestand en bij stevig accelereren een behoorlijke keel op, waardoor je het gevoel krijgt dat deze motor hard moet werken om de gang er lekker in te houden. Overigens is hij bij constante snelheden wel redelijk stil. Bij 120 km/h draait hij net iets meer dan 2.000 toeren, het is dan vooral het behoorlijke aanwezige windgeruis dat je hoort. Hoewel de Sorento zeker zijn zwakke plekken heeft, is het al met al een gedegen in elkaar stekende, comfortabele alleskunner met een plezierige – maar wat traag reagerende – aandrijflijn. Bovendien biedt hij een ruim interieur en kan hij een aanhanger van 2.000 kilo trekken. In tegenstelling tot vroeger moet de Sorento het niet meer van een scherpe prijs hebben, maar daar staat een riante standaarduitrusting tegenover. De basisversie Plus Pack krijgt al zaken als een navigatiesysteem met achteruitrijdcamera, elektrisch verstelbare bestuurdersstoel, stoelverwarming en climate control mee. Ook deze Kia biedt uiteindelijk dus toch weer veel waar voor je geld, de grote vraag is echter of dat voldoende is om opnieuw een rol van betekenis te gaan spelen in het SUV-segment.