Kia Sorento 2.5 CRDi VGT X-clusive (2006)

De Kia Sorento was nooit een uitbundig vormgegeven doch eerder zakelijk en ingetogen model, en dat is eigenlijk zo gebleven. De facelift die de auto net achter de rug heeft, is alleen met een kennersoog waar te nemen. Het gaat om kleine details zoals gewijzigde bumpers, zijbescherming en koplampunits. Heel subtiel, meer retoucheerwerk dan een extreme makeover. Desondanks beginnen de jaren te tellen. De facelift moet nog voor een kleine verkoop-boost zorgen.

Functioneel
Instappen in de Sorento betekent binnentreden in een wereld waar kunststof overheerst, maar goedkoop komt het niet over. Alles wat je beetpakt, voelt goed aan. Hier en daar had het misschien nog iets mooier gekund, maar bedenk wel dat alle waar naar z'n geld is en de Koreanen deze auto scherp hebben geprijsd. Bij de facelift werd het ontwerp van het dashboard wel tegen het licht gehouden, maar veel veranderd is er niet. Op zichzelf geen schande, het was al overzichtelijk en functioneel en dat is het nog steeds. Het stuur in de Sorento is nog steeds alleen in hoogte verstelbaar. Toch kun je als bestuurder redelijk eenvoudig een prettige zitpositie vinden, de stoelen zijn namelijk dik in orde.
Je kunt prima met vijf personen op reis, ruimte genoeg. Dat geldt ook voor de zit achterin; de rugleuningen van de voorstoelen zijn qua vorm iets veranderd waardoor er aan de achterkant meer ruimte is ontstaan. Je zit op de achterbank tamelijk rechtop, maar door de hoge daklijn kom je met je hoofd niet snel klem te zitten.

Rauw
Voor de gefacelifte Sorento hebben de Koreanen de vertrouwde viercilinder aangepast, onder andere door een turbo met variabele geometrie te gebruiken. Uit de specificaties blijkt dat zowel het maximumvermogen als het maximumkoppel zijn gestegen (respectievelijk van 140 naar 170 pk en van 320 Nm naar 392 Nm) maar nog steeds bij dezelfde toerentallen (3.800 tpm en 2.000 tpm) worden bereikt. Klinkt in theorie best aardig, in de praktijk betekent het dat de motor optimaal presteert in een vrij beperkt toerengebied. Onderin geeft de motor niet echt thuis, pas vanaf 2.000 toeren per minuut komt er een beetje muziek in tot pak 'm beet 4.000 tpm.
De Kia-vierpitter komt rauw en rumoerig over. De automatische transmissie lijkt soms wat minder bij de les. Hij hangt het ene moment wat lang in een bepaalde versnelling, terwijl hij het andere moment weer net iets te vroeg terugschakelt.

Een blik onder de achterbumper leert dat de Kia nog beschikt over een starre achteras. Da's een degelijke en budgetvriendelijke oplossing, maar minder verfijnd. Het Kia-onderstel is lange tijd comfortabel, maar als de hobbels in het wegdek elkaar snel opvolgen heeft de wielophanging moeite om het tempo bij te benen. Dan wil de auto op korte hobbels nog wel eens een stapje opzij zetten. Door een andere afstemming van de schokdempers is de tweede generatie Sorento's minder stoterig dan de eerste. De auto is misschien zelfs een beetje te wollig geworden, want je weet niet precies wat er tussen banden en wegdek gebeurt. Het gaat hier natuurlijk niet om een sportwagen, maar het grootste deel van de tijd worden dergelijke SUV's toch op de normale weg gereden en dan mag je best wat eisen stellen aan het rijgedrag.