Kia Sephia 1.5 LS (1999)

Sinds eind '98 probeert Kia het in de kleine middenklasse op twee fronten. De Sephia zoals we die kenden is vervangen door een duo. De sedan-versie daarvan heet nog steeds Sephia, de vijfdeurs uitvoering kreeg de naam Shuma.
De vierdeurs Sephia combineert z'n traditionele carrosserievorm - neus, passagiersdeel, kofferbak - met een ingetogen ontwerp. Met z'n gladde, afgeronde vormen en ovale koplampunits is de 'Sephia II' wel bij de tijd, maar hij doet geen enkele poging met bijzondere designdetails de aandacht op zich te vestigen. Integendeel. Hij lijkt het liefst anoniem door het leven te gaan.
Kia heeft voor de Sephia maar één motor in het programma. Dat is een zestienklepper met een inhoud van 1498 cc. Deze is goed voor 88 pk en ontwikkelt een koppel van 135 Nm. Tijdens flink optrekken laat deze machine zich nogal duidelijk horen. Maar bij een constante snelheid van 100 km/h valt over het geluidsniveau in het interieur niet te klagen. De dB-meter geeft dan 68,5 aan. Wordt het tempo opgevoerd naar 120, dan neemt het aantal decibels toe tot 73; wel wat veel.
De acceleratie 0-100 doet de Sephia in 12,7 seconden. Bij de inhaaloefening (80-120) scoort hij in '4' 13,3 s en in '5' 19,7 s. Met nog geen 1:11 is de Kia bepaald niet zuinig.

Europese invloed
In het verleden bouwden de Koreaanse merken hun wagens vaak met de Amerikaanse markt in gedachten. Maar de laatste jaren kijken ze eerder richting Europa. Dat merk je ook aan de Sephia. Om te beginnen voelt hij solide aan, een eigenschap waar in ons deel van de wereld steeds meer waarde aan wordt gehecht. Ook de besturing geeft een Europees gevoel. Het stuurrad draait beslist niet te licht. Vering en demping hebben een stevige afstemming. Als bijwerking daarvan voel je op slecht wegdek duidelijk wat er onder de wielen doorgaat, wat niet echt bevorderlijk is voor het comfort. De stevigheid draagt wel bij aan een goede wegligging en een neutraal bochtgedrag bij hogere snelheden. De manier waarop de Sephia schakelt doet (alweer), denken aan wagens van Europese makelij. Met wat weerstand gaat de pook door het schakelpatroon. Wat ons betreft zou het wel wat soepeler mogen.
Voor het interieur van de Kia Sephia geldt hetzelfde als voor zijn uiterlijk: beschaafd, maar zonder opvallende kenmerken. Instrumentenpaneel, middenconsole en tunnelconsole zijn samengetrokken en uitgevoerd in zwarte kunststof.
Deze combinatie vormt een soort cockpit rond de bestuurder. De rest van de kunststof in het leefgedeelte is grijs.
Het materiaal glimt helaas een beetje en maakt daardoor geen hoogwaardige indruk. Jammer ook dat de afwerking niet optimaal is.
Naden sluiten niet altijd netjes. Een positief punt is dat bekleding met een beetje kleur voorkomt dat het binnen al te grijs wordt. Bestuurder en passagier, die op goed steunende stoelen zitten, kunnen losse spulletje op een aantal plaatsen kwijt. De portieren zijn voorzien van smalle vakken, er is ruimte in de middenarmsteun en naast de handrem. Het vak op die plek is ook voorzien van een paar uitsparingen die dienst kunnen doen als bekerhouders.
Verhuizen we naar de achterbank. Mensen die daar plaatsnemen hebben ruim voldoende plaats voor de benen, ondermeer doordat ze hun voeten ver onder de voorstoelen kunnen schuiven. Tussen kruin en dak blijft een redelijke hoeveelheid speling over. In hoogte verstelbare hoofdsteunen achter is de Sephia niet rijk. Wel twee geïntegreerde hoofdsteunen; verhogingen die weinig aan de veiligheid van de inzittenden bijdragen. Een derde driepunts gordel, zoals we die in nieuwe Europese wagen steeds vaker tegenkomen, zul je in de kleine middenklasser van Kia tevergeefs zoeken.
De bagageruimte heeft een inhoud van 293 l. Het kofferdeksel heeft beugels die de bagage kunnen beschadigen. De achterbank kan in ongelijke delen worden omgeklapt, met daarachter een nogal kleine doorgang naar de kofferbak.
De Kia Sephia komt op veel punten goed voor de dag: voldoende vermogen, goede prestaties, rijke uitrusting en een sterke prijs. Van ons mag Kia er meer verkopen.