Hyundai i20 1.2i (2009)

Om de Europese koper te kunnen verleiden, heeft Hyundai de i20 helemaal ontwikkeld in het eigen ontwerpcentrum in het Duitse Rüsselsheim. Hij staat op een nieuw onderstel en vrijwel de gehele afstemming daarvan heeft in Europa plaatsgevonden. Ook het design van de auto  doet appelleren aan de Europese smaak. Hyundai heeft daartoe op veilig gespeeld en diverse stijlelementen van concurrenten overgenomen.

Opvallend, sprekend of origineel maakt dit hem niet, maar de i20 is wel degelijk een vlotte, eigentijdse verschijning. Het Hyundaifamiliegezicht wordt voornamelijk bewaakt door de grille met de dikke verchroomde bovenlip. In de i20 hebben de Koreanen op het gebied

van afwerking en vormgeving van het interieur wederom een stap gezet. Het dashboard van de Aziaat ziet er op het eerste gezicht niet zo hoogwaardig en aaibaar uit, maar dat is optisch bedrog.

De i20 heeft een wat karig ogend dash, waarop de bedieningsorganen goed zijn geordend. Die voelen lekker aan en  draaien en klikken vertrouwenwekkend. Door de traditionele opzet ervan ziet het  dashboard van de Hyundai er misschien wel een beetje saai uit. Spannende designfratsen zijn de Hyundai vreemd.

Hoge zit

Het zitmeubilair in de i20 mag er zijn. Het is vrij hard, maar de leuningen zijn lang genoeg en verlenen voldoende steun. Onze kritiek op de stoelen betreft de zittingen. Die hebben wel voldoende lengte, maar zijn daarnaast behoorlijk vlak. De stoelen zijn bovendien tamelijk ver boven de wagenbodem gemonteerd, waardoor je hoog zit.

De interieurruimte in de Hyundai valt ons een beetje tegen, zeker wanneer je weet dat de i20 een langere wielbasis heeft dan z'n voorganger, de Getz. Op de wat hoog geplaatste, vrij vlakke achterbank heb je niet alleen een beperkte beenruimte, ook je haardos schuurt nogal snel tegen de wagenhemel. De kofferruimte is wel weer prima voor elkaar en biedt veel ruimte en een lage tildrempel.  Ten opzichte van de Getz heeft de i20 weer een forse stap gezet op het gebied van rijeigenschappen, zie zijn afgestemd op de Europese smaak. In de rechte lijn voldoet de i20 werkelijk prima. Het middle-off-the-road-onderstel verleent

genoeg comfort en de rechtuitstabiliteit is goed. Met oneffenheden in het wegdek

heeft de Koreaan helaas meer moeite dan verwacht. Als je butsen, bulten en

drempels niet met enige voorzichtigheid neemt, stuitert de Hyundai er overheen.

Vooral de achterkant heeft snel de neiging een sprongetje te maken. In geestdriftig genomen bochten rolt de carrosserie enigszins om z'n lengteas en merken we dat de voorwielen al snel hun contact met het asfalt verliezen. Hierdoor zoekt de neus van de i20 de buitenkant van

de curve op. De besturing werkt lekker direct, maar te licht om voldoende te communiceren met de bestuurder. De 1,2-liter vierpitter aan boord van de i20 1.2i levert 78 pk en een flinke dosis trekkracht. Vlot dirigeren we met precieze bewegingen de pook van de vijfbak door het H-patroon. Op papier verbruikt de Hyundai met 1:19,2 heel weinig brandstof. Maar dat is de theorie. In de praktijk kwamen we niet verder dan 1:13,1.