Ford Focus 2.0 16V Titanium (2004)

Niemand zal tegenwoordig nog stijl achteroverslaan van het uiterlijk van de Ford Focus. Dat was bij z'n voorganger wel anders. Het experimentele New Edge-design ging overboord, ten faveure van een conservatievere look. Je moet je best doen om de voorkant van de Focus te onderscheiden van een Mondeo of C-Max. De achterzijde is degelijk, maar naar onze smaak wel een tikje anoniem.Niet alleen de scherpe randjes zijn van de Focus geslepen, ook de kwaliteitsindruk die Fords compacte middenklasser achter-laat, is duidelijk mee geëvolueerd met het design. Hier staat een solide kar. Ook het interieur ziet het er serieus uit. Werd bij het vorige model het New Edge-festijn binnenin voortgezet, in de nieuwe Focus werd een dashboard gemonteerd dat niet spannend, maar wel opgeruimd smoelt. De materialen voelen 'n stuk aangenamer aan dan voorheen. Het middelste gedeelte waar de bediening van de (geïntegreerde) radio-cd-speler en ventilatie zich bevindt, is afgewerkt in zilverkleurige carbon-look en dat staat goed. Verder zitten alle bedieningsorganen op de plekken waar je ze verwacht.

Wonderen
De Titanium-uitvoering die wij voor deze test reden, is voorzien van elektrische hoogteverstelling van de stoel. Da's handig maar de motortjes onder de stoel verhinderen wel dat je je zetel laag genoeg kunt zetten. Samen met het onvoldoende axiaal verstelbare stuurwiel zorgt dat ervoor dat we geen ideale zit-postie konden vinden in de Focus. Omdat de vorige Focus qua rij-gedrag norm-bepalend was in z'n klasse, verwacht je van de nieuwe bijkans wonderen. Dat optimisme wordt enigszins getemperd maar dat betekent nog altijd wel dat de Focus in de top opereert qua rijeigenschappen. Het onderstel, dat gedeeld wordt met de Volvo S40/V50 en Mazda3, is in de Focus voldoende geluidsarm, al vonden wij de geluiden die de voortrein produceerde op korte oneffenheden niet helemaal top. De demping is vrij stug maar het karakter van de vering slaat meer de kant van het comfort op. Dat merk je ook in snellere bochten aan het hellen van de carrosserie. In krappere bochten heeft het binnenste voorwiel snel de neiging te gaan doorspinnen. Verder is de Focus veilig onderstuurd. De 145 pk sterke tweelitermotor gedraagt zich  bescheiden, al komt 'ie zeker vlot genoeg uit de verf. Schakelen met de vijfbak gaat niet te licht, het irriteert alleen wel dat je de drie er niet mooi 'in legt' maar de pook echt naar rechts moet duwen. Koppeling en gas laten zich fijn doseren en sturen gaat met veel gevoel – rond de middenstand is het wellicht iets te vaag.

Jongensachtige bravoure
Met de ruimte binnenin zit het wel snor. Bij de driedeursversie kun je op de achter-bank alleszins redelijk zitten, de hoofdruimte is prima en de bagageruimte van 385 liter (maximaal 1.245) is goed te bereiken dankzij de immense opening als gevolg van de erg schuine achterklep.
Ford heeft de jongensachtige bravoure uit de Focus weten te filteren en heeft daar nu een welopgevoede, serieuze compacte middenklasser van gesmeed. De kwaliteitsbeleving kreeg een flinke impuls en op het onderdeel rijplezier opereert de Focus nog steeds in de hoogste regionen. Wellicht dat deze tweede generatie Focus de twijfelaars over de streep trekt die de auto zes jaar geleden te eigenwijs vonden.