Ford F-150 Raptor II Supercrew (2017) - Test

De Ford Raptor was altijd een soort rijdende middelvinger richting ecologisch ingestelde mensen. Deze pick-up is met zijn brullende 6,2-liter V8 net zo politiek correct als Jeremy Clarkson in de hoogtijdagen van Top Gear. Dat de nieuwste versie ondanks zijn krijgshaftige uiterlijk slechts een zescilindermotor onder de lange motorkap herbergt, is in eerste instantie dan ook een teleurstelling. Als we het gaspedaal voor het eerst intrappen, zijn we echter gerustgesteld. De motor mag dan twee cilinders minder hebben, het motorgeluid is – hoewel wat kunstmatig – nog altijd erg indrukwekkend. Bij stationair toerental is de 3,5-liter biturbo-V6 nog behoorlijk stil, maar als je het gaspedaal dieper intrapt, hoor je gegrom en geblaf, vergezeld door het gefluit van de turbo's. Bij hoge toerentallen brult hij het vervolgens uit via de twee vuistdikke uitlaten. Waar de afgedankte 6,2-liter als atmosferische V8 van de oude stempel zich uitstekend leende om relaxed te cruisen, smeekt de nieuwe V6 je steeds om hem bij zijn nekvel te pakken, zoals een Maserati Biturbo dat in de jaren 80 ook kon doen. Terwijl de tientraps automaat de versnellingen er zo snel doorheen ramt, dat je je afvraagt hoe ze de tijd vinden om het vermogen over te brengen, doet hij dat toch op bijzonder effectieve wijze. Je moet over heel wat zelfbeheersing beschikken om rustig te rijden met deze krachtbron. Hij hangt goed aan het gas en voor een Amerikaanse motor maakt hij opvallend enthousiast toeren.

Door de enorme stappen die deze pick-up zet, zou je welhaast vergeten dat je met een gigantische auto op pad bent. We rijden namelijk met de 30 centimeter langere SuperCrew-versie, die achterpassagiers veel ruimte biedt. Probeer in de stad maar eens een parkeerplek te vinden die geschikt is voor dit 5,90 meter lange en zonder spiegels maar liefst 2,20 meter brede bakbeest. Die plek is simpelweg geen goede omgeving voor deze auto. Hij is namelijk gemaakt voor de highways – hoewel hij in het terrein ook helemaal in zijn element is. Dat is niet zo vreemd bij een auto die de naam Raptor (roofvogel) draagt.

NONCHALANT

Dat deze auto zich senang voelt buiten de gebaande paden, is logisch, want hij werd ontwikkeld om te worden ingezet in een Baja-raceklasse voor productiemodellen. Zodoende hobbelen de dikke dinosaurussen in hun thuisland met snelheden rond de 80 km/h op grote banden door de woestijn, waarbij dikke dempers met lange veerwegen ervoor zorgen dat de auto niet continu uit koers raakt. Ford verscheen bij de Baja 1000 aan de start met een Raptor die op de rolkooi na volledig standaard was tot en met de reguliere banden. Dat de auto op het podium eindigde, maakt op indrukwekkende wijze duidelijk hoe capabel hij buiten de gebaande paden is. Dat blijkt wel in de kiezelgroeve, waar we ons zelfs niet vastrijden als we daar onze uiterste best voor doen. En dat ondanks het hoge gewicht! Aan de achterkant houdt de beweeglijke starre as goed contact met de weg, aan de voorzijde verhindert het (optionele) zelfsperrende torsendifferentieel dat de wielen grip verliezen. Verrassend genoeg maken de BF Goodrich-AT-banden in de maat 315/70R17 op de snelweg niet eens veel herrie; bij een snelheid van 140 km/h veroorzaken de motor en het uitlaatsysteem het meeste geluid.

De kwaliteit van de in Fords oervestiging Dearborn gebouwde carrosserie zit degelijk in elkaar: pas boven de 150 km/h is windgeruis waarneembaar. Niet dat de afwerking in alle opzichten perfect is: aan het differentieelhuis zit al roest en als je een blik onder de motorkap werpt, zie je nonchalant weggewerkte en slecht afgedekte kabels. De Raptor met 3,5-liter V6 laat helaas ook zien hoe zinloos downsizing is. Zijn motor mag er dan voor zorgen dat het verbruik op de rollenbank er nog enigszins mee door kan, maar tijdens onze testritten in de kiezelgroeve, een paar sprints, wat korte stukken snelweg en veel provinciale wegen later geeft de verbruiksmeter een verbruik van 25 liter/100 km aan, ofwel 1 op 4. De oude V8 was niet dorstiger dan zijn opvolger met aluminium carrosserie. Maar dit mag de pret niet drukken, want het blijft fascinerend om met zo'n woestijnracer rond te scheuren. Zo krijg je zelfs op de A2 een beetje het Baja-gevoel.