Fiat Tipo Hybrid - Eerste rijtest

De in Turkije gebouwde Tipo werd in 2015 gelanceerd als een C-segmenter voor een vriendelijke prijs. Aanvankelijk verscheen hij als vierdeurs sedan, al snel gevolgd door de vijfdeurs hatchback en de stationwagon. In Nederland is het model nooit aangeslagen. Door de relatief oude en onzuinige motoren was hij hier eigenlijk gewoon niet goedkoop genoeg. Jammer, want we kennen de Tipo verder zeker niet als een slechte auto. Zoals gebruikelijk bij Fiat moet het model lang mee kunnen gaan en daarom kregen we vorig jaar, zes jaar na de introductie, een facelift voorgeschoteld. Die bracht onder meer een ander logo in de grille maar ook een Cross-versie, die 4 centimeter hoger op de poten staat. Nu volgt er alweer een wijziging, want Fiat voorziet de strak­getrokken Tipo en tegelijk ook de 500X van de nieuwe, geëlektrificeerde aandrijflijn die bij Jeep e-Hybrid heet en bij de ­Italianen simpelweg Hybrid. Hiermee komt de 1.0 driecilinder met 100 pk te vervallen, dus de Hybrid is vanaf nu in Nederland de enige leverbare motorisering van de Tipo.

Elektrisch tot 30

Daarmee krijgt hij standaard een aanzienlijk grotere motor, een stevige vermogensboost en een automaat. De hybride aandrijflijn bestaat uit een 1,5-liter viercilinder met 130 pk, een starter/generator zoals in een mild-hybride en een extra 48V-elektromotor die vanuit de zeventraps automaat met dubbele koppeling opereert. Ten opzichte van andere hybrides is de elektrokracht vrij bescheiden. De elektromotor levert 15 kW ofwel 20 pk, maar doet dat slechts kortstondig en draagt derhalve op papier ook niet bij aan het totaalvermogen. De aandrijf-accu meet maar 0,8 kWh en puur elektrisch rijden gebeurt alleen op lage snelheid, bij het wegrijden en bij manoeuvreren. Als je er echt voor gaat zitten, kun je met een voldoende gevulde accu tot 30 km/h in stilte door het verkeer gaan, maar in de praktijk draait de vier­cilindermotor meestal gezellig mee. ­

Derhalve voelt de Tipo dus ‘gewoon’ aan als een benzineauto. Een behoorlijk beschaafd exemplaar, want de krachtbron kent een mooie loop en presteert voor je gevoel met veel gemak. De elektrische ondersteuning werpt zo in ieder geval op die manier zijn vruchten af. Schakelen gaat meestal vlot en soepel. Je kunt niet zelf van verzet wisselen met flippers achter het stuur, maar wel met de pook, waarbij de ‘+’ zoals het hoort aan de achterkant zit. Helaas verdwijnt de ­verfijning soms even naar de achtergrond. Met name bij plotseling versnellen kan de elektronica het vaak even niet bijbenen en schakelt de motor met een flinke schok in, wat niet zo doortimmerd overkomt.

Cross

Door de relatief bescheiden omvang van de elektro-ondersteuning is er geen sprake van ruimteverlies en ook niet van een excessief toegenomen gewicht, zoals we bij hybrides van de concurrentie soms wel zien. In de hatchback kan zodoende evengoed 440 liter aan bagage, de SW slikt 550 liter. Dat zijn nette cijfers, al zijn de meeste andere stationwagons in dit segment ruimer. Wij rijden de Tipo als SW in Red-trim, wat automatisch de ‘ruige’ Cross-uiterlijkheden met zich meebrengt. Daarmee staat de Fiat 4 centimeter hoger op de poten, wat hem een stoerder uiterlijk geeft en bovendien minder gevoelig maakt voor onzachte aanvaringen met het wegdek. Dat kan in de praktijk best handig zijn. Die hoogte heeft geen negatieve gevolgen voor de rijeigenschappen, ook in deze vorm is de Tipo prettig direct en communicatief.

De zithouding achter het stuur is ook goed voor elkaar. Het dashboard is bij alle uitvoeringen behalve de basisversie voorzien van een nieuw, 10,25-inch touchscreen dat duidelijk groter is en moderner oogt dan het uitgaande exemplaar. Het werkt ook prettig, zoals we van dit Uconnect-systeem gewend zijn. De volumeknop, die eerst een plekje naast het scherm kreeg, zit nu tussen de voorstoelen. Achter het stuur vinden we nu een 7-inch scherm dat de analoge snelheidsmeter vervangt. Daarmee wordt het geheel daadwerkelijk fraai gemoderniseerd en kan dit interieur er best weer even tegenaan, maar opzienbarend of vernieuwend is het nu ook weer niet. Dat hoeft ook niet, als de Tipo slaagt in zijn value-for-money-opzet. Dat valt in Nederland helaas tegen. Met de 1.0 Firefly-motor die vorig jaar verscheen, was de SW er al voor minder dan 24 mille. Nu kost de stationwagon ondanks een lagere CO2-uitstoot minimaal €30.990. Dat is gezien het vermogen en de automaat op zichzelf nog steeds best redelijk, maar voor dit geld zijn er modernere en ook ruimere alternatieven bij andere merken verkrijgbaar.