Fiat Tipo 1.8 i.e. GT (1994)

Met een enkel extra metertje midden op het dashboard en een stel kuip-achtig ogende stoelen zijn de sportieve aspiraties van de Fiat Tipo GT eigenlijk afdoende gekarakteriseerd. Dat betekent dus géén extra opgepepte motor, géén verlaagd of stugger onderstel en ook geen uiterlijke kenmerken in de vorm van speciale spoilers of zijskirts. Voor zulke extraatjes kunnen we in de Tipo-familie overigens wel bij de 2.0 16V terecht, maar die kost dan ook wel 10 mille meer dan onze 1.8 GT.
Nu is de 1.8 ook al niet spotgoedkoop, want hij is zo'n 5000 gulden hoger geprijsd dan de 1.6 SX, die behalve het verschil van 200 cc's maar weinig op de 1.8 hoeft toe te geven. In het voordeel van de 1.8 GT spreken een aangenaam rijcomfort, een soepel motorkarakter en een vriendelijk bochtgedrag; allemaal hoedanigheden die je bij een echte GT meestal anders ingevuld ziet. Aan de andere kant van de medaille vinden we dan ook een doodnormaal prestatieniveau, weinig opwindende rij-eigenschappen en een wat burgerlijk voorkomen, dat nauwelijks aan sportiviteit wint door de toevoeging van een benzineverbruiksmeter en een paar andere stoelen. Zowel de semi-sportzetels als de verbruiksmeter verdienen overigens een kritische vermelding, want het zitcomfort beviel een stuk minder dan de gewone Tipo-stoelen en het metertje gaf ons tijdens de testperiode voortdurend een schuldcomplex.
Bij een beetje pittig doorrijden bivakkeert de wijzer constant in het rode vlak en dat is niet zonder betekenis. Want wat je ook van dat instrument kunt zeggen, het liegt bepaald niet. Het brandstofverbruik van de Tipo GT viel dan ook zwaar tegen: gemiddeld 1:9 is als testverbruik al heel fors en ook de officiële EG-waarden scoren in vergelijking met enkele concurrenten zeer matig.

Beslist geen GT
Het verbruik is vooral teleurstellend omdat de Tipo 1.8 GT er zo weinig voor teruggeeft: de betreffende concurrenten zijn niet alleen zuiniger, maar ze accelereren bovendien een stuk vinniger, lopen harder en zijn als klap op de vuurpijl nog goedkoper ook. Het is ons dan ook niet duidelijk waarom Fiat deze auto van het GT-label heeft voorzien. Met een wat soberder uitrusting zou hij qua prijs beter in het uitgebreide modellenprogramma passen en bovendien zou hij minder ongerechtvaardigde verwachtingen wekken.
Zoals het er nu voorstaat, is de 1.8 GT een gewone compacte middenklasser met gewone middenklasse-prestaties, die zich overigens positief van het gemiddelde onderscheidt door het levendige, betrouwbare weggedrag dat de Tipo-familie altijd heeft gekenmerkt. Helaas vertoonde de testwagen ook een paar minder gunstig bekend staande Fiat-trekjes, zoals gevoeligheid voor elektrische storingen en een matige afwerking. Niet iedereen zal dagelijks in een wolkbreuk over de A4 rijden, maar toen ons dat overkwam, begon de Tipo steeds benauwder te hoesten en te proesten, terwijl het overige verkeer toch aardig bleef voortsukkelen. Een tussenstop met aansluitend droogstomen onder de luifel van een tankstation bracht gelukkig uitkomst, maar op een eenzame buitenweg zit je onder zulke omstandigheden toch mooi in de penarie. En wat de afwerking aangaat: carrosserienaden van verschillende breedtes getuigen niet bepaald van zorgvuldigheid en het mag natuurlijk niet gebeuren dat een clignoteurglaasje bij het openen van de motorkap bijna op straat klettert.
Het is jammer dat een toch behoorlijk succesvolle, al jaren geproduceerde auto als de Tipo zulke slordigheden vertoont, die ook nogeens aan de afleveringscontrole van de dealer ontsnappen. Aangezien de constructie en de techniek bij een groot concern als Fiat toch echt op een hoog peil staan, schort het kennelijk aan discipline in het produktie- en service-apparaat.
De hoogste Fiat-baas Agnelli heeft daar in het nabije verleden al genoeg donderpreken over gehouden, maar het is kennelijk niet eenvoudig om rust te brengen in een ingewikkelde organisatie, die sinds de overname van Maserati uit een smeltkroes van maar liefst zeven merken bestaat. Voor de Fiat-leiding, die ook de belangen van Alfa Romeo, Lancia, Ferrari, Maserati, Autobianchi en Innocenti dient te behartigen, moet dat een bron van aanhoudende zorg zijn.
Nogmaals, er is niets mis met het gezonde concept van auto's als de in deze test bekeken Tipo, waarvan het basismodel niet voor niets een grote populariteit bezit. Het zijn de kleine irritaties die een relatief grote invloed hebben op de totale indruk van een GT die nauwelijks iets sportiefs heeft te bieden en die naar onze stellige mening beter als 'gewone' 1.8 SX of zelfs als een sobere S door het leven zou kunnen gaan.