Ferrari 575M Maranello F1 (2002)

Tussen het steigerende paard op de sierlijke neus en il Cavallino Rampante op de mooie achterkant van de Ferrari 575M Maranello F1 is het puur genieten van een ware volbloed. Kijk maar eens goed naar de fraaie voorgevel, de schitterende flanken en het welgevormde achterwerk. Let op de wielen met het wereldberoemde Ferrari-logo en de stoere remklauwen. Zie de sleuven op het front waardoor de lucht kan stromen om de gloeiend hete remschijven af te koelen. Bekijk de neus met het grote gat waardoor de volbloed zich volzuigt met lucht. Aan de achterkant vier dikke chromen pijpen waardoor hij uitademt.
We bekijken het interieur. Met de heerlijk zittende leren kuipstoelen. Kijken uit op het stuur met daarachter de schakelhendels waarmee de F1-versnellingsbak kan worden bediend. Rechts voor opschakelen, links om een gang terug te gaan. Door het stuurwiel heb je zicht op een riante toerenteller die pontificaal in het midden van het instrumentarium prijkt. Dat is de belangrijkste meter. Want die geeft aan tot hoever je de V12 kunt opjagen en wanneer je moet schakelen. De kleinere kilometerteller zit er rechts naast. Die is belangrijk als je op de openbare weg rijdt en je aan de snelheidslimieten dient te houden.
Het kleine pookje op de middenconsole dient om de achteruit in te schakelen. Daarnaast zit een knop waarmee je de F1-bak als automaat in kunt schakelen, eronder een knop om bij glad wegdek de auto in zijn tweede versnelling weg te laten rijden.

Wat een beest!
Genoeg over de fraaie vormen en het schitterende uiterlijk. We gaan rossen met die peperdure bolide. We zullen hem op het circuit de sporen geven. Laat nu maar eens zien wat een echte volbloed kan. Laat ons voelen en horen hoe hartverscheurend snel die 5,75-liter grote V12 in staat is om de kracht van 515 paarden op te hoesten. We houden ons eerst een paar rondjes in om de motor en de banden op te warmen. We zetten de zilveren bolide stil aan het begin van het rechte stuk. De spanning stijgt. En dan...

Vol op het gaspedaal!
De Ferrari schiet weg als een kogel. Tikkie tegen de rechterhendel en nog een. Remmen! De Tarzanbocht is er al. Even op adem komen. Maar hij weet nu wat we willen. Een rondje op snelheid om de auto verder onder controle te krijgen. Wat doet hij in de bochten? Wat gebeurt er als je de bocht instuurt en er weer uitaccelereert? De vragen worden simpel beantwoord. De 575M geeft geen krimp. Bij het aanremmen voor een scherpe bocht rollen je ogen zowat uit de kassen. Er doorheen voel je door de middelpuntvliedende krachten je wangen naar een kant gaan. En als je weer vol gas kunt geven vouwt de stoel zich als een duikerspak om je heen.

Wat een beest!
Sterk als de 515 paarden die hem worden toegedicht. Edel ook zoals het een fraai ros be-taamt. Hij luistert haarscherp naar de stuurbewegingen van de man op de bok. De wegligging is fenomenaal. Ook met ingeschakelde ASR. Normaliter zou je dat uitzetten. Om te voorkomen dat het systeem in elke bocht het rijplezier vergalt. Bij de 575M kun je het gerust aan laten. Deze tractiecontrole houdt rekening met de prestaties en slaat pas toe als het echt heel hard nodig is. Dik over de 200 razen we langs de tribune. Dan keihard op het rempedaal voor de Tarzanbocht. Dat geeft een vertraging die je door je hele lijf voelt. Terug naar de derde versnelling en dan weer verder. Opschakelen naar vier, remmen, terugschakelen, bocht door en de Hunserug op. Drie, vier vijf. Het F1-schakelen lukt ook in deze splinternieuwe Ferrari het soepelst als je bij het wisselen van de gangen even het gaspedaal lift.
Omdat de Ferrari 575M Maranello zo makkelijk hanteerbaar is, krijg je hem heel snel onder controle. De rondetijden beginnen te zakken. De snelheid op het rechte stuk loopt verder op. Tegen de 250 km/h gaat het nu al langs de tribune. Daardoor worden iets verderop steeds grotere prestaties van de remmen gevergd. Hij stelt niet één keer teleur. Integendeel. Hij zweept ons telkens op de lat één stukje hoger te leggen.
Op de terugweg naar de importeur worden we helemaal verliefd op het exotische raspaard. Want na een bloedstollend partijtje rossen op Zandvoort blijkt dat je deze bolide ook heel rustig door het drukke verkeer kunt loodsen. Zelfs filerijden is geen probleem. Niks zenuwachtig toerental en een zware koppeling zoals je in andere sportwagens van dit kaliber aantreft. Zet 'm op automaat en je komt comfortabel op de plek van bestemming. Een nadeel; voor de meesten van ons is dat helaas niet de garage naast het huis.