Ferrari 360 Challenge Stradale (2003)

Deze Challenge Stradale is gebouwd met lichtgewichtmaterialen uit de racerij en alle ballast, zoals elektronisch geregelde dempers of elektrisch bedien­bare ramen en spiegels, is overboord gezet. Dit is een bolide die gemaakt is om te rijden. Met de streep over het midden en de speciale kleur Rosso Corsa oogt ie indrukwekkend. De velgen zijn gelijk aan die op de Ferrari Challenge-raceauto's.
De Stradale ('straatversie') is hier dan ook van afgeleid. De belangrijkste veranderingen ten opzichte van de 'standaardversie' is de gewichtsbesparing van 110 kilo en 25 pk extra vermogen. De ingenieurs hebben gebruikgemaakt van exotische materialen. Titanium is gebruikt voor drijfstangen, ­wielophanging en wielbouten. Koolstofvezel voor de binnenkant van de portieren, de kuipstoelen, buitenspiegels en de beschermplaat van het onderstel. En ­keramiek voor de remmen, dat is lekker licht en absoluut fadingvrij. In de met alcantara beklede kuipstoel ben je constant bewust van het juweel van een motor vlak achter je, onder de doorzichtige motorkap. Op het koolstofvezel dashboard zit geen knopje te veel. Gelukkig is er op de middenconsole nu wel een knop voor de achteruitversnelling. In de raceauto moet je prutsen met de flippers aan het stuur, een frustrerend traag proces.
Hoe fraai de cockpit van de Challenge Stradale ook is, 't ontbreekt een beetje aan liefde voor detail. Irritant is vooral de antieke bediening van de startblokkering. Een ander puntje van kritiek is het ventilatiesysteem. In welke richting je de lucht­roosters ook draait, de luchtstroom ver­andert nauwelijks.

Heftig
Maar dan komt het moment suprême. Vol ongeduld drukken we de rode startknop in en achter ons ­ontwaakt de veelgeprezen V8 van Ferrari. Hij perst er in de Stradale 425 pk uit bij 8.500 toeren. Als we het fraaie gaspedaal intrappen, breekt zo ongeveer de hel los. De Ferrari schiet als een dolle van z'n plek en het bulderende geluid van de Italiaanse ottocilindri valt met geen pen te beschrijven. De 4,1 seconden die de Stradale nodig heeft om de 100 km/h aan te ­tikken, zijn érg heftig. Als je het aandurft, kun je doorhalen naar 300 kilometer per uur, want dan pas verliest de Ferrari het van de luchtweerstand. De Stradale heeft een sequentiële zesversnellingsbak. Als je elektrohydraulisch terugschakelt voor een bocht, vermaakt de F1-transmissie je met stootjes tussengas. De eerste 2.500 toeren zijn prima geschikt om te cruisen, voor snelle sprints moet je doorhalen tot 6.000. In het gebied daarboven moeten alle systemen in je hoofd op stand-by staan, want dan ga je belachelijk hard. Op weg naar z'n topsnelheid hoor je een scala van motorgeluiden.
De manier waarop de Stradale door bochten gaat, zorgt er definitief voor dat je erg diep onder de indruk raakt. De keerzijde is dat de Challenge nerveus over hobbelige wegen stuitert, maar wát een wegligging heeft de Stradale... Als een bocht wat 'knijpt', dan kun je vertrouwen op krachtig toehappende remmen. Werkelijk perfect. Voor een volbloed is de Stradale ver­bazingwekkend gemakkelijk in de hand te houden. Alleen de tractiecontrole raakt het spoor wel eens bijster. Door de harde onderstelafstemming springt de Stradale over kleine hobbeltjes heen, waardoor de banden het contact met de straat even verliezen en het ASR ingrijpt zonder dat er werkelijk gevaar dreigt. Maar denk heel goed na voordat je het systeem uitschakelt, want je moet serieus goed kunnen sturen om hem in het gareel te houden. Met z'n racy uiterlijk en motorgeluid word je in elk geval nooit over het hoofd gezien.