Citroën C4 vs. Volkswagen T-Roc - Vergelijkende Test

Was de Volkswagen T-Roc vijf jaar geleden dan zo revolutionair? Nee, maar zijn positionering was wel een verrassing. Toen Volkswagen de nieuwe cross-over aankondigde, waren we ervan overtuigd dat het een model in het B-segment zou zijn, de langverwachte cross-over op basis van de Polo. In plaats daarvan bleek het een hoogpotig alternatief voor de Golf te zijn, naast de Tiguan die dat nota bene ook al was. Dat was opmerkelijk, maar inmiddels weten we dat de hippere, compactere T-Roc een andere doelgroep aanspreekt. Bovendien zijn tussenmaatjes en mengvormen ook bij andere merken heel normaal geworden. Citroën geeft daarvan een mooi voorbeeld met de C4, die in zijn huidige vorm een soort milde cross-over is. De zwarte wielkastranden en relatief grote bodemvrijheid laten daarover geen twijfel bestaan, al is dit model in andere opzichten gewoon een hatchback.

De facelift van de Volkswagen T-Roc brengt wijzigingen zoals we die eerder bij de Polo en de Tiguan zagen. We noteren een op soortgelijke wijze herziene neus, met standaard led-koplampen en meer chroom. Tegen meerprijs zijn de koplampen met een ledstrip met elkaar verbonden, maar onze testauto ontbeert dat. Wel is het een R-Line, die uiterlijk dichter bij de échte T-Roc R zit dan ooit tevoren. Zo deelt hij nu zijn achterbumper met dat 300 pk sterke model, dat sinds de facelift overigens niet meer ­ leverbaar is in Nederland. Met zijn tweekleurige koets en opvallende, verchroomde daklijst is de T-Roc voor Volkswagenbegrippen nog steeds vrij frivool, maar in vergelijking met de C4 oogt hij strak en opgeruimd. Citroën doet de laatste jaren weer lekker eigenwijs en dat resulteert in een opvallend, maar sympathiek ogende C4 met heel veel bijzondere details. Kijk bijvoorbeeld maar eens goed naar die door een spoiler opgesplitste achterruit, aan weerszijden bijgestaan door hoogst opmerkelijke lichtunits.

WEL OF NIET SCHAKELEN

Wie de specifieke C4 op deze pagina’s meent te herkennen, heeft goed opgelet: hij deed eerder dienst als duurtester op de redactie. De bekende 1.2 PureTech driecilinder met 130 pk zorgt hier voor de aandrijving, in combinatie met een achttraps automaat. Dit is niet de basis­ motor voor de C4, maar wel de meest gangbare. De 100 pk-variant is namelijk alleen te koppelen aan het laagste uitrustingsniveau, dus wie meer wil, komt hier uit. Bij Volkswagen kun je elke denkbare uitvoering combineren met de basismotor, die bij onze testauto een 1,0-liter-TSI met 110 pk is. Wie een automaat wil, is echter wél veroordeeld tot de veel duurdere 1.5 met 150 pk. Wij rijden de driecilinder en schakelen derhalve zelf. Wie en is erg zuinig. Bovendien heeft de aandrijflijn een erg beschaafd karakter, met een voorspelbare en lineaire krachtafgifte en een mooie, stille loop. Bij de Citroën is dat toch even anders. De 1.2 is op zichzelf prettig en heeft meer dan voldoende pit, zoals we ook al in (veel) andere modellen concludeerden.

De samenwerking met de EAT8-automaat verloopt hier echter niet zo prettig. Schakelmomenten zijn geregeld goed voelbaar en de transmissie maakt voor je gevoel wat onvoorspelbare keuzes. Daarmee komt het geheel wat onrustig en ‘springerig’ over, niet zo ontspannen. Met een handbak zou deze motor meer tot zijn recht komen, maar daar zit niet iedereen op te wachten. Toch een automaat? Dan is de geheel elektrische ë-C4 wellicht een alternatief. Volkswagen heeft zo’n variant nog niet en laat elektrificatie helemaal voorbij gaan aan de T-Roc. Zelfs mild-hybride behoort hier niet tot de mogelijkheden.

FOUT RECHTGEZET

Citroën zet weer volop in op comfort, en dat is te merken. De C4 heeft standaard een zeer zacht onderstel met wat Citroën ‘Hydraulic Progressive Cushions’ noemt, slimme en vergevingsgezinde bumpstops. Dat is best prettig, maar helaas ontbreekt het opnieuw wat aan verfijning. De C4 rust op het vrij eenvoudige CMP-platform, dat oorspronkelijk voor modellen uit een lager segment is bedoeld. Dat is te merken. De Citroën incasseert oneffenheden en drempels meestal met veel gemak, maar laat na zo’n hobbel soms met een doffe klap weten dat het toch wat te veel van het goede was. Ook deint en wiebelt hij frequent, zodat de auto niet zo stabiel overkomt.

De Volkswagen is het tegendeel daarvan. De T-Roc biedt niet dezelfde mate van veercomfort, maar komt met zijn stevige, maar toch vergevingsgezinde onderstel door­timmerder over. Deze afstemming bevalt daardoor beter, omdat er op comfortgebied eigenlijk maar zeer beperkt een offer wordt gebracht. De besturing van de Volkswagen is eveneens iets prettiger, met meer tegendruk en gevoel.

Een veelgehoorde klacht over de oorspronkelijke T-Roc was zijn snoeiharde, plastic dashboard, wat een vreemde keuze was voor dit segment. Die ‘fout’ is bij de facelift recht­gezet, want nu krijgt hij gewoon een dashboard van hoogwaardige, zachte kunststof. Het ontwerp van het dashboard is eveneens net even anders. Dat komt ook door de komst van een nieuw infotainmentscherm, dat in de duurdere uitvoeringen nu 9,2 in plaats van 8 inch meet. De kleinere variant is nu standaard in alle uitvoeringen. Het scherm rust nu ogenschijnlijk als een los element tegen het dashboard en verdringt de ventilatieroosters naar een plek eronder in plaats van ernaast. Verder zien we veel herkenbare onderdelen uit andere recente Volkswagens. Zo heeft de T-Roc nu ‘sliders’ in plaats van knoppen voor de klimaatregeling en dergelijke bedieningselementen op het stuur. Dat laatste is kwalijker, want het op de tast bedienen van bijvoorbeeld de volumeknop is niet langer mogelijk. Voor de hippe, gladde digitale versie moet je de blik van de weg halen en dat is behalve minder veilig ook gewoon onprettig. Voor de rest is het bedienings­gemak in de T-Roc gelukkig wel goed voor elkaar en vinden we snel waar alles zit. Ook de bouwkwaliteit lijkt prima. Het infotainmentsysteem is nog niet van de jongste generatie en dat is goed nieuws, want deze editie bevalt beter.

STEVIG BEDRAG

Citroën C4-kopers krijgen evenmin de laatste stand van zaken op dit gebied mee, want de C4 heeft nog niet het systeem dat de fabrikant in de C5 X introduceerde. Hier is dat wel jammer, want dat nieuwe systeem is sneller en veel moderner. Wie het per se wil hebben, moet even wachten, want in de loop van volgend jaar maakt de C4 kennis met deze digitale omgeving. De Citroën heeft altijd heldere, fysieke knoppen voor onder meer de klimaatregeling, wel zo prettig. De vormgeving van het geheel verdient ook een pluim, want de Fransman is vanbinnen toch wat gezelliger dan de zakelijke Duitser.

Minder fijn is de automaatbediening, want dat gaat met een knop die niet altijd meteen reageert. De C4 heeft opvallend forse en comfortabele zetels, maar de zitpositie ten opzichte van het stuur is niet ideaal. Langere bestuurders zitten al snel met iets opgetrokken benen en dat is bij de T-Roc beter voor elkaar. Achterin is de hoeveelheid ruimte vergelijkbaar, al vinden we opnieuw in de Volkswagen een wat prettiger houding.

Als het gaat om bagageruimte is de T-Roc de overtuigende winnaar, met 445 tegen 380 liter met de bank omhoog. De Volkswagen scoort echter ook de hoogste cijfers als we naar de prijslijst kijken, en dat is minder gunstig. De C4 is bij gelijke uitrusting namelijk aanmerkelijk voordeliger dan zijn rivaal, die wel een lagere vanafprijs heeft.

Een handgeschakelde C4 met 130 pk is er vanaf € 33.600, een T-Roc met de geteste aandrijflijn vanaf € 32.790. Dat verschil verdwijnt echter als sneeuw voor de zon als we gaan aankleden, wat zeker in het geval van de test-C4 ruimschoots is gebeurd. Dan kost de auto zo’n veertig mille, maar zit hij veel beter in de spullen dan de getoonde T-Roc. Met alles erop en eraan gaat de Duitser zelfs zomaar naar 45 mille, een fors bedrag voor dit segment.