Chrysler 300C HEMI 6.1 V8 SRT-8 (2006)

De Chrysler 300C SRT-8 is wat men in de volksmond 'een vette bak' pleegt te noemen. Toch zijn de Amerikanen minder opzichtig te werk gegaan dan je zou verwachten in het land waar het woord 'pimpen' vandaan komt. De hoofdlijnen van de carrosserie zijn nauwelijks anders dan die van een schoenendoos. Maar door de relatief hoge schouders, de lage zijruiten en de pontificale neus is het wel een schoenendoos met uitstraling. En eentje voor maatje 48, trouwens. Door z'n volumineuze afmetingen is de 300C eigenlijk helemaal geen bescheiden auto, maar als je z'n potentieel in beschouwing neemt is de SRT-8 dat juist weer wel. Want de verschillen met een 'gewone' 300C zijn heel klein. We zien dunne randjes langs de spatborden, grotere wielen, een gedistingeerd kofferbak-spoilertje, allemaal eigenlijk heel beschaafd voor een auto met een 6,1-liter V8 die bijna 425 pk vermogen en 570 Nm koppel levert.

Bruut
Deze 300C SRT-8 klinkt zoals een vette Amerikaan hoort te klinken. Een beetje gorgelend als 'ie niet aan de bak hoeft, brullend als je hem op z'n staart trapt. De magische grens van 100 km/h passeert deze Chrysler in 5,4 tellen. En dan te bedenken dat hij veel last heeft van wielspin bij 't wegrijden. Ook de tussensprints laten duizelingwekkende waarden zien: van 80 naar 120 in ongeveer 3 seconden is gewoon ontzettend snel. De opgeboorde Hemi-V8 brengt zijn vermogen via een vijftraps-automaat naar de achteras. De achterwielen weten nauwelijks raad met zoveel brute kracht. Zelfs met de traction control aan slippen de banden nog even door op het asfalt als je bij 't wegrijden iets te bruusk het gas intrapt. De elektronica grijpt snel in, en da's maar goed ook, want anders gaan achterliggers in bandenrooknevelen gehuld. Die automaat past overigens prima bij de dikke 300C. De bak schakelt niet meteen als een dolle terug en laat zich pas bij een agressieve kickdown aansporen om meer dan een versnelling lager te kiezen. Een sportstand kent de Chrysler-transmissie niet.

Beul
De SRT-8 is een en al emotie, of het nu zijn uiterlijk of zijn rijgedrag betreft. Even twee van die ouderwets vette rubber-strepen trekken op het asfalt of omstanders in rook achterlaten, het kan allemaal met deze Amerikaanse beul. Het ESP blijft echter interveniëren, alleen de aandrijfslipregeling laat zich uitschakelen. Bij het insturen is de 300C onderstuurd, maar dat gaat snel over in licht overstuur, tot het ESP ingrijpt. In bochten heeft de SRT-8 meer bodyroll en richels die de voorwielen te verwerken krijgen voel je in het stuur. De SRT-8 kent bovendien 'n enigszins weke afstelling van de vering, al heeft 'ie wel straffere dempers dan het standaardmodel.
Volgens goede Amerikaanse traditie is de 300C SRT-8 lekker 'volgehangen'. Ook over de zitpositie hebben we geen klachten, al vinden we het stuurwiel wat aan de grote kant. Het priemt echter lekker ver de cabine in, en met de handen op tien voor twee laat dit brok onvervalste Amerikaanse trots zich toch heel prettig sturen.