Chevrolet Alero 3.4 V6 (1999)

De Alero sluit met z'n vormgeving aan bij wat je de moderne Amerikaanse stijl zou kunnen noemen. Het is een gestrekt model, met een flink lange, duidelijk aflopende neus voorzien van heel langwerpige koplampen. Scherpe hoeken zijn nergens te vinden. We zien alleen afgeronde vormen en vloeiende lijnen; bij de tijds, maar niet opvallend. Met z'n lengte van 4,74 meter is de Alero naar Amerikaanse maatstaven geen auto van bovengemiddeld formaat. Maar in Europese ogen hoort 'ie toch bij de grotere jongens.
Voor deze test kozen we de Alero met 3,4-liter V6. Voorzien van een ruime uitrusting, inclusief automaat, kost hij zo'n 75 mille. De zespitter is goed voor 177 pk en 'n koppel van 271 Nm. De V6 van de Alero trekt er flink aan. Trap hem krachtig op z'n staart, en begeleid door een donkere roffel uit het vooronder spurt je in 9 s vanuit stilstand naar
100 km/h. Wil je passeren? De Alero gaat als een speer. Als je bij 80 vol op het gas gaat, tik je zes tellen later de 120 aan. Van 50 naar 80 ga je in maar vier tellen. Met 67 en 70 decibel bij 100 respectievelijk 120 km/h is het geluid in het leefgedeelte van de Alero vergelijkbaar met dat aan boord van een doorsnee middenklasser. Voor een wagen van zijn formaat en prijs zou hij wat stiller mogen zijn.
De Alero heeft een rijkarakter dat we haast 'Europeser dan Europees' zouden willen noemen. Hij stuurt absoluut niet licht en ongevoelig, maar prettig direct en toch ook niet zwaar. Vering en demping vertonen geen spoor van weekheid. Hij ligt stevig en vertrouwenwekkend solide op de weg. Rechtuit is hij keurig stabiel en in bochten lijkt hij zich in het spoor vast te bijten. Die eigenschappen, in combinatie met z'n flinke prestaties, geven deze Amerikaan een onverwacht sportief karakter.
De Alero nodigt zijn bestuurder uit tot een pittige rijstijl. Z'n automatische bak heeft niets tegen een vlotte manier van rijden. Die schakelt rap zat en laat de ene versnelling vloeiend in de andere overgaan. Je zou verwachten dat zo'n stevig geveerde auto z'n inzittenden niet al te comfortabel over wegdek van slechte kwaliteit kan vervoeren. Maar dat valt reuze mee. Minder tevreden zijn we over de manier waarop de Alero remt. Vanzelfsprekend zijn z'n remmen bekrachtigd, maar toch moet er ongebruikelijk hard getrapt worden om de sedan binnen de gewenste afstand tot stilstand te brengen.
Afgezien van de grote - standaard - radio met cassette- en cd-speler, nauwelijks typisch Amerikaanse trekjes. Het dashboard zou net zo goed in een Europese of Japanse auto kunnen zitten.

Automatisch licht
Wel bijzonder is de bediening van het licht, omdat er niets bediend hoeft te worden. Wordt het donker, dan gaat de verlichting vanzelf aan. Is het weer licht genoeg, dan doven de lampen. Werkt ook in parkeergarages en tunnels. Je kunt de lampen ook zelf aan doen. Overdag met licht op rijden is dus mogelijk.
De voorstoelen zijn stevig, tegen het harde aan en ze zorgen voor een goede steun opzij. Spullen opbergen? We vinden kleine portiervakken, een muntenvakje en ruimte in de middenarmsteun. En natuurlijk zijn er bekerhouders. In één daarvan - onder aan de middenconsole - zit de bekervormige asbak. Rookvrije rijders kunnen die natuurlijk verwijderen.
Achterpassagiers hebben in de Alero genoeg plaats voor de benen, maar met de hoofdruimte is het matig gesteld en bovendien zit je met je hoofd onder de achterruit. Echte hoofdsteunen ontbreken en een derde driepuntsgordel is er ook niet. Er zijn wel twee bekerhouders.
Bij zo'n forse sedan hoort een flinke kofferruimte. Is er behoefte aan extra ruimte dan is er de in ongelijke delen omklapbare achterbankleuning. Jammer dat het kofferdeksel scharniert met beugels die de bagage kunnen beschadigen.
Daarnaast constateerden we nog een paar andere duidelijke minpuntjes. Om te beginnen is de afwerking niet op Europees niveau. Jammer ook dat in hoogte verstelbare hoofdsteunen achter ontbreken. Dat verwacht je bij een nieuw model niet. En dan is er het remmen dat ongebruikelijk veel kracht vraagt.