BMW X1 xDrive20d Executive (2010)

De Beierse fabrikant ziet de X1 als een dynamisch alternatief voor 'andere modellen in dit deel van de markt'. En eerlijk is eerlijk; er zijn maar weinig midi-SUV's die uitblinken op het gebied van bochtengedrag en scherp stuurwerk. Ze zijn daarvoor te groot, te hoog en te zwaar.

De X1 gooit het duidelijk over een andere boeg. Ten eerste is het stuurgevoel van een hoog niveau. Al na de eerste kilometers heb je precies door hoeveel je moet insturen om een bocht mooi aan te snijden. Hij stuurt helder en blijft dat ook steeds doen, waardoor je voor je gevoel al snel samensmelt met de auto. Door z'n heldere stuurgedrag is de X1 een SUV-achtige die je enthousiast maakt tijdens het rijden. Dat is ook te danken aan de relatief lage zitpositie.

De X1 is zeker niet de grootste in zijn segment, maar wat merk je daar in de dagelijkse praktijk van? Eerlijk gezegd niet zo gek veel. Als het aankomt op de afstand tussen stoelzitting en dak kom je in de X1 maar weinig tekort. Ook op de achterbank valt het heel redelijk uit te houden. De bagageruimte is niet echt royaal, maar wel goed bruikbaar; de vorm is mooi evenwichtig en links en rechts vind je banden van elastiek terug waarmee je zaken kunt vastzetten. Die slimmigheid heeft BMW trouwens doorgezet in de portiervakken.

Verrassend comfortabel

De claim van BMW dat het een scherp rijdende SUV-achtige op de weg heeft gezet, is niet mals, maar wel terecht. Het gevoel dat we bij de strakke besturing hadden, merken we ook in de rest van de auto, al is de X1 bij lange na niet zo stug als bijvoorbeeld een standaard 3-serie. Op slecht wegdek merk je dat de auto langere veerwegen heeft dan z'n conventionele familieleden en dat maakt hem verrassend comfortabel. Als je met de X1 rigoureus over een hobbelig veld banjert, hoef je niet bang te zijn dat al je vullingen ineens over de vloermatten rollen. De vering absorbeert een hoop pokdaligheden en de dempers geven ze nu eens niet knetterhard door aan de billen van de inzittenden.

De balans in de X1 is typisch BMW; bij normale rij- en wegomstandigheden verdeelt xDrive de aandrijfkracht ongelijk tussen de voor- en achteras. De vooras krijgt veertig procent, maar de resterende zestig procent vindt z'n weg naar het asfalt via de achterwielen. Alleen wanneer het systeem voelt dat er echt geen grip meer is, verschuift er meer kracht naar de voorwielen. Wanneer je de dynamische tractiecontrole (DTC) op non-actief zet, wacht het systeem veel langer met ingrijpen en is het mogelijk om een fijne portie overstuur op te roepen. Wordt de drifthoek echter te groot of draaien de wielen te snel door, dan werkt xDrive als vangnet door nauwelijks voelbaar de voorwielen meer kracht te geven.

De test-X1 had een automatische zesbak aan boord. Die doet z'n werk behoorlijk soepel, mits hij warm is. De motor is daarentegen niet de meest geciviliseerdemachine. Met z'n vermogensopbouw en souplesse is op zich niet veel mis, maar vooral het geluid had wel wat netter mogen zijn. Stationair is-ie sowieso wat brommerig – ook wanneer-ie warm is – en helaas verdwijnt dat niet zodra je onderweg bent. Er valt zeker te leven met dat geratel, maar het berooft de X1 ook wel een beetje van z'n finesse.