BMW 2-Serie

Door de komst van de 4-serie vorig jaar was er tussen 1 en 7 nog maar één cijfer onbenut: de 2. Ook dat hiaat wordt nu opgevuld met de auto op deze pagina's. Verrassend? Absoluut niet, want de 2-serie volgt exact het pad dat de 4-serie daarvoor heeft bewandeld: het is een bestaand model in een sportiever jasje. Onderhuids deelt de Coupé namelijk z'n platform met de huidige 1-serie.

Het typeplaatje is in wezen een wassen neus, aangezien de toevoeging Coupé achter 1-serie ook had volstaan. Over neus gesproken: BMW zegt dat nietalleen de aflopende achterzijde nieuw is, maar dat ook de voorzijde herzien werd om de Zweier een eigen gezicht te geven. Samen met zaken als een potenter motorenaanbod en een nieuwe onderstelafstelling rechtvaardigt dat onderscheidende uiterlijk volgens de Duitse fabrikant een nieuw serienummer. Maar hoeveel waarheid schuilt er nu eigenlijk in deze claim?

Waarschijnlijk is de 2-serie een stuk minder aanstootgevend dan de 1-serie coupé van weleer. Daarover liepen de meningen uiteen van gewaagd tot afgrijselijk. De nieuweling profiteert van de toegenomen lengte van BMW's compacte platform, waardoor de auto als geheel wat sierlijker en minder gedrongen oogt. Maar ook die nieuwe neus waarop de ontwerpers zo trots zijn, maakt de auto optisch net even wat voller. Een natuurlijke schoonheid is het nog altijd niet; de achterlichten zullen bijvoorbeeld niet bij iedereen in de smaak vallen. BMW heeft bij de introductie alleen met M-pakketten opgeleukte exemplaren beschikbaar.Fraai, maar we vragen ons af wat er van het imposante uiterlijk overblijft zónder de uitgeklopte wielkasten en met 16-inchwielen.

Groeispurt

Wat in ieder geval overeind blijft, is de toegenomen interieurruimte, die de nieuwe coupé dankzij z'n groeispurt aan z'n inzittenden biedt. Achterin is de beenruimte met zo'n 11 centimeter gegroeid, waardoor je nu je onderste ledematen in ieder geval een plaats kunt geven, al zit je hier nog altijd niet voor je plezier. De hoofdruimte is voor volwassenen bovendien nog altijd niet toereikend. Nee, deze auto koop je voornamelijk voor jezelf. Gelukkig heb je ook op de voorste zitplaatsen meer bewegingsvrijheid; voortaan is de hoofdruimte daar beter voor elkaar.

Het dashboard komt helaas bijna geheel rechtstreeks uit de 1-serie. Dat betekent dat het er weliswaar mooi en kwalitatief hoogwaardig uitziet, maar dat je er geen speciaal gevoel van krijgt. Pleister op de wonde is de uitstekende verstelbaarheid van de stoel en het stuurwiel, waardoor er voor zowel de liefhebbers van een diepe als van een hoge zit een fijne werkplek te vinden valt.

In het motorenaanbod is er eveneens voor elk wat wils. Hier zet BMW de 2-serie op een iets hoger plan dan de 1-serie, althans wat betreft de benzinemotoren. In plaats van een 218i en 225i staan er in de prijslijst zodoende een 220i en 228i. Beide zijn 2,0-liter viercilinders met turbo. De eerste levert 180 pk, terwijl de tweede 245 pk op de achterwielen loslaat. Zelfontbranders zijn er in de vorm van de 218d en 220d, allebei ook leverbaar in de hatchback. Wie de allersnelste 2-serie wil, opteert voor de M235i, voorlopig de topper van de 2-reeks.

We kennen de 3,0-liter zescilinder benzinemotor uit ook de M135i, maar in de 2 levert-ie met 326 pk fractioneel meer vermogen en een verpletterend koppel van 450 Nm. Voor de Verenigde Staten wordt dit het eerste M Performance-model, en aangezien de introductie in Las Vegas plaatsvindt, is dit de enige beschikbare motorisering. In Nederland zal deze versie met z'n vanafprijs van bijna € 60.000 een zeldzaamheid blijven, maar de motor is en blijft een juweel. De zescilinder imponeert niet alleen met harde prestaties, vooral de manier waarop-ie z'n spierballen toont, maakt dit blok zo fijn in de omgang. Zowel bij lage als hoge toerentallen lijkt de zes-in-lijn het naar z'n zin te hebben.

De motor draait boterzacht rond. Geef echter een tikje op het rechterpedaal en hij reageert als een jachthond die een konijn ziet. De M235i schiet ervandoor. Het is hem om het even in welke versnelling de bak staat. Standaard werkt de motor samen met een handgeschakelde zesbak; de veelgeprezen achttraps automaat van ZF is bij alle motoren optioneel. Wij rijden met die laatste, en hoewel de schakeltijden kort en de reacties snel zijn, is de transmissie voor een model dat zich voorstaat op z'n sportiviteit wellicht wat te lief.

Temeer omdat de M235i volgens z'n technici juist nog wat meer een stuurmansauto moet zijn dan de snelste 1. Om dat te bewerkstelligen werden de veren en schokdempers een tandje strakker afgesteld en de stabilisator-stang achter juist een fractie zachter. Zo heeft BMW wat meer swing in de achterzijde weten te krijgen. Op de Las Vegas Motor Speedway kunnen we het resultaat in een veilige omgeving uitproberen.

Knetterhard

Tot op zeer hoge snelheid reageert de coupé neutraal en hoewel de elektrische stuurbekrachtiging nu niet direct overloopt van gevoel, word je toch al heel snel goede maatjes met de auto. Forceer de boel, en de voorkant gooit als eerste de handdoek in de ring. De auto glijdt dan veilig over de voorwielen weg. De snelheid ligt dan echter al op een niveau dat je op de openbare weg meestal niet zult halen. Keerzijde van de medaille is dat de auto ook weer niet zo knetterhard is afgesteld dat hij gaat vervelen of, erger nog, irriteren.

Zelfs het sportiefste onderstel biedt nog voldoende veerweg om de M235i als dagelijks vervoer in te zetten. Op de keper beschouwd, voelt de coupé meer in balans dan de auto die hem voorging. Hij is comfortabeler zonder dat hij concessies doet aan de wensen van de sportieve automobilist. Wat zijn rijeigenschappen aangaat, lijkt deze 2-serie Coupé dus precies op z'n hatchback-tweelingbroer. Is het dan toch een wassen neus, die 2 die op de kofferklep prijkt? Nou, waarschijnlijk wel, maar dan wel een vólwassen neus.