Audi Q7 4.2 TDI

De Duitsers hebben er een mooi spreekwoord voor: 'Das Bessere ist des Guten Feind'. Oftewel, het betere is de vijand van het goede. Dat gaat zeker op in het geval van de Audi Q7 4.2 TDI. Over de 3-liter zescilinder dieselmotor waarmee de SUV uit Ingolstadt al een tijdje leverbaar is, valt namelijk niet veel te klagen. Hij zorgt voor een top van 210 km/h en een acceleratie naar 100 km/h in 9,1 seconden. Meer dan voldoende, in feite. Maar juist in dit topsegment zijn er altijd mensen die méér willen, zichzelf graag het beste van het beste gunnen. En dan komt de nieuwe V8 TDI in beeld.

Gargantuesk

Deze motor kennen we al een tijdje uit de Audi A8, maar voor de toepassing in de Q7 hebben de techneuten hem nog eens lichtjes onder handen genomen. Het vermogen bedraagt als vanouds 326 pk, maar het koppel steeg van 650 Nm naar een Gargantueske 760 Nm – goedemorgen! Wat hiervoor precies aan de motor veranderd werd, is niet helemaal duidelijk, maar het lijkt vooral een ingreep in het motormanagement te behelzen. Tot nu toe was er namelijk nog geen versnellingsbak die dit koppel aankon, maar door toepassing van een nieuwe ZF-zestrapsautomaat mag de achtcilinder zijn krachten in de Q7 ongeremd op de vier wielen loslaten. Met die 760 Nm is de Q7, zo meldt Audi trots, de sterkste diesel-SUV ter wereld. Maar even ter vergelijking: de V10 van platformbroer VW Touareg is met 750 Nm praktisch even gespierd. En wie weet hoeveel koppel de VW-technici de tiencilinder weten te ontlokken, nu er een geschikte versnellingsbak in de familie is. Ook die is tot nu toe namelijk begrensd. Bovendien komen de Ingolstadters zelf over niet al te lange tijd met de allesovertreffende trap: een V12 TDI (zie kader). Die levert een stuitende 500 pk en een koppel van – hou u vast – 1.000 Nm. Alles is dus relatief…

Klappen

Maar goed, de indruk die je al rijdend met de Q7 4.2 TDI krijgt, is nu niet dat je iets tekort komt. Sterker nog, de achtcilinder deelt zúlke klappen uit dat je jezelf afvraagt waarom mensen in hemelsnaam nog een V12 TDI zouden wensen.

We zeiden het al: de 3.0 TDI is geen verkeerde motor, maar de V8 heeft op alle vlakken duidelijk meer in huis. Met 2.500 kilo schoon aan de haak is dit immers een flinke jongen, en de achtcilinder weet daar veel beter raad mee dan zijn zespits neef. Deze motor levert de soevereiniteit die je bij een dergelijke auto verwacht. Al bij 1.800 tpm begint hij er als een dolle aan te sleuren, en dat blijft hij doen tot zo'n 4.000 tpm. Op die manier is een sprint naar de 100 km/h al in 6,4 seconden gepiept, en dat blijft in een dergelijk zware en grote auto een vreemde gewaarwording. De automaat zou daarbij overigens nog best iets alerter mogen reageren. Vooral als je het gas plotseling intrapt, heeft hij even tijd nodig om te bedenken wat er moet gebeuren. Daarentegen schakelt hij weer subliem, de schakelmomenten gaan ongemerkt voorbij en zijn feitelijk slechts op de toerenteller waarneembaar.

Donkerbruin

Wat bovendien opvalt, is de beschaafdheid waarmee al het geweld wordt geleverd. Je moet werkelijk de oren spitsen om waar te nemen dat er een zelfontbrander onder de motorkap schuilgaat. Binnenin hoor je slechts een fraaie donkerbruine V8-roffel tijdens het accelereren, die welhaast Amerikaans doet. Alleen het feit dat hij de baard in de keel heeft, verraadt het ontbrandingsprincipe van deze (kr)achtcilinder. Bij constante snelheden verdwijnt het motorgeluid op de achtergrond en hoor je slechts het windgeruis. En dat valt dan juist des te meer op. Vreemd is dat natuurlijk niet, want het is nogal een frontaal oppervlak dat bij tempi boven de 200 km/h de strijd met de wind aangaat. De hoge voorkant en de werkelijk enorme, als flaporen uitstekende buitenspiegels zorgen onvermijdelijk voor een enorme luchtverplaatsing. Volgens de fabriek bedraagt het verbruik van de 4.2 TDI gemiddeld 11,1 liter per 100 km, maar daar kwamen we bij onze rij-impressie niet aan. De boordcomputer vermeldde een verbruik van zo'n 1 op 7, zonder dat we al te gekke dingen deden – behoorlijk stevig voor een diesel.

Lichtvoetig

Op dit soort momenten word je er weer even aan herinnerd met wat voor een uit de kluiten gewassen auto je ook alweer onderweg bent. Want tijdens het rijden merk je er verder niet zo gek veel van. Vooral met het S-line-onderstel waarvan onze testauto is voorzien, gaat hij welhaast lichtvoetig de bochten door. Het sturen gaat licht en met veel gevoel, overhellen valt alles mee, kortom: geen klachten. Alleen in het grensbereik, als je bijvoorbeeld met hoge snelheid over een klaverblad rijdt, voel je de kilootjes best even 'doorduwen'. Maar verder is het onderstel van de Q7 een mooie mix van sportiviteit en comfort. Misschien stuurt een X5 nog net een tandje scherper, maar daar staat tegenover dat het luchtgeveerde onderstel van de Q7 oneffenheden werkelijk uitstekend wegwerkt. Je kunt de adaptieve vering bovendien desgewenst meer richting comfort afstellen of juist straffer. Ook is er een speciale terreinstand, waarbij hij iets hoger op de poten staat. Bij hogere snelheden zakt hij juist wat meer door de knieën.

Fors

Het interieur komt uiteraard overeen met de andere Q7's. Dat houdt in: een tot in de puntjes afgewerkt en hoogwaardig ogend dashboard en comfortabel zittende voorstoelen met plenty ruimte. Ook de middelste passagiers hebben voldoende bewegingsvrijheid, maar op het optionele achterste bankje wordt het echt krap. Ondanks zijn enorme lengte van 5,09 m is dit geen echte zevenzitter.

Vanaf eind deze maand staat de Q7 4.2 TDI in de showroom voor een prijs van E 100.035. Dat is zonder meer fors; de 3.0 TDI is met E 73.405 een heel stuk goedkoper. Dat wordt slechts ten dele gecompenseerd door de extra uitrusting als leren bekleding, elektrisch verstelbare en verwarmbare voorstoelen, elektrisch bedienbare achterklep, luchtvering en parkeersensoren. Maar je hebt wel ware dieselkracht.