Alfa Romeo Brera 3.2 JTS V6 Q4 (2006)

De Alfa Romeo Brera is gebaseerd op de 159 en volgens goede Italiaanse gewoonte is er aan het ontwerp veel aandacht besteed. De grille geeft de auto dat typische Alfa-gezicht. Door te breken met gewoonten oogt de Brera écht bijzonder. Om te beginnen is er nauwelijks overhang achter. Daarbij is de kont dik en rond en heb je een derde deur in plaats van een kofferbak. Maar in levenden lijve komt de Brera gekunsteld over. De voorkant is mooi, de achterkant is prachtig – maar past het wel bij elkaar? 't Is alsof de carrosserie niet helemaal op de juiste plek op het chassis is gemonteerd.

Sportief karakter
Alfa gebruikt in de Brera voor het eerst een direct ingespoten zescilinder. Hij wint daardoor aan vermogen en koppel, en ook het verbruik en de uitstoot veranderen in positieve zin. Het sportieve karakter wordt versterkt door het gebruik van variabele kleptiming. Een blik in de motorruimte stelt een beetje teleur, want hadden de zescilinders van Alfa Romeo altijd het nodige optische spektakel in petto, nu is het suf: géén verchroomd spruitstuk, maar grijs plastic.
De V6 trekt de auto met gemak de bergen over en is daarbij relatief stil. De Brera-motor levert 260 pk. Dat is veel voor voorwielaandrijving, dus heeft de Alfa vierwielaandrijving. Het vermogen wordt onder normale omstandigheden in een 43/57-verhouding over de voor- en achteras verdeeld. Desnoods kan 72 procent van de aandrijfkracht naar de voorwielen worden gestuurd of juist 78 procent naar achter. De Brera stuurt lekker direct en met veel gevoel en feedback. De Brera betrekt je bij het rijden. Het kleine stuur laat zich lekker vastpakken en met korte draai-bewegingen commandeer je hem over de weg. De bochtsnelheden liggen hoog en de Italiaan laat goed merken waar de grenzen liggen. Op de grens zal de Brera wat over z'n voorbanden wegglijden, maar even liften is genoeg om hem weer op de rails te zetten. Er is veel communicatie tussen banden en stuur. De besturing verdient absoluut een pluim, alleen zit het stuurwiel niet recht voor je, maar een eindje naar links. Een blunder die behoorlijk stoort.

Krakkemikkig
De Alfa is donker en benauwd door de krappe cabine en kleine ruiten. Het dashboard komt uit de 159 en de Italianen zijn geen sterren in het scheppen van overzichtelijkheid. Of het er prettig uitziet, lijkt belangrijker dan of het functioneert. Nu valt er met een onoverzichtelijk dashboard nog wel te leven; ten slotte weet je uiteindelijk wat waar zit. De stoelen van de Alfa zijn elektrisch verstelbaar, maar je voelt gewoon dat ze wat dun en iel zijn. De steun in je rug is prima in orde, maar op een lange rit kan de te korte zitting voor extra vermoeide benen zorgen.
Ook de afwerking laat te wensen over. Met name het interieur zit tamelijk krakkemikkig in elkaar. Naden en kieren sluiten slecht, en ondanks de jonge leeftijd
van de testauto functioneerden sommige elektronische hulpmiddelen niet meer. Bovendien rammelt het glazen dak en dan kan je auto nog zo mooi zijn, het deugt gewoon niet.