Opel Tigra 1.6i-16V Fresh (1999)

Voor deze test onderwierpen we ons "proefkonijn" aan een gevarieerd testprogramma. Niet alleen snel- en binnenwegen, maar ook stads- en dorpsritten. En natuurlijk files, want ook die horen er tegenwoordig bij. Even kijken of hij wel overal in zijn element is.
De 1.6 16V van de Tigra levert 106 pk bij 6000 omwentelingen van de krukas en het koppel bedraagt 148 Nm bij 4000 tpm. Opels tijger weegt 991 kilo en dus heeft elke pk werk aan 9,3 kilo.
Voor de sprint van 0-100 km/h heeft de Tigra 10,1 seconden nodig; niet echt super. Ook bij de tussenacceleratie (van 80-120 dus) lukt het de Opel in "vier" niet onder de tien tellen te komen: 10,2 seconden. De tijd in vijf is echter prima met 12,3 tellen. Dit is toe te schrijven aan de overbrengingsverhoudingen van de versnellingsbak, die vooral in vijf erg kort is. Over de bak gesproken: de Tigra heeft wat lange schakelwegen en het gevoel is niet optimaal.

Geen kippenvel

We hebben voor de verandering ook eens een geluidsbeoordeling gemaakt. Kippenvel-sensaties blijven achterwege. Hooguit gaat de motor een beetje "spinnen" als hij wordt opgejut.
Je kunt natuurlijk wel lekker rap zijn, maar als je de tijd die je op het rechte stuk wint, weer moet inleveren in bochten, dan is er natuurlijk iets mis. De Tigra begint hier al met minpunten door een te groot stuur dat niet ideaal is geplaatst. De besturing is niet messcherp, maar nog altijd goed. Het weggedrag van de Tigra kenmerkt zich door een wat nadrukkelijke onderstuurneiging en bovendien wordt de achterkant van de Opel bij het aanremmen al snel wat licht. Dan moet je oppassen met sturen, want dat zijn de momenten dat je de auto kunt kwijtraken. Maar goed, het is natuurlijk altijd zaak om met de juiste snelheid een bocht in te duiken en vervolgens daar weer op het gas te gaan. Wie zich daaraan houdt, beleeft met de Tigra veel plezier. Wij weten ook wel dat "die-hards" gewoon gaan proberen tegelijkertijd te sturen en te remmen en het kan tot op zekere hoogte ook wel, maar zorg dat je wéét wat je doet!

Voortborduursel

De Tigra is een voortborduursel van een bestaand model: de Corsa. En dat kun je zien. Nou was er in principe weinig mis met de Corsa, maar Opel heeft zich niet echt veel moeite getroost om de Tigra-rijder het idee te geven dat-ie in iets bijzonders rijdt. Opbergruimte heeft de Tigra niet of nauwelijks - alleen een vakje voor de pook waar alles uitstuitert en een dashboardkastje; that"s all, folks. Ook lastig: de veiligheidsgordel hangt zo ver naar achteren, dat hem even vlot pakken gegarandeerd op een rugverknettering komt te staan. Het lastigst: de zitpositie. Je zit niet recht voor het stuur, maar iets schuin. En de stoelen - ze zien er prettig uit, maar op de een of andere manier krijgen wij het niet voor elkaar er ook goed in te zitten. Als je nog geen last van je rug had, is dat slechts een kwestie van tijd.
Tot slot: we hebben het gevoel dat je alleen géén last van claustrofobie krijgt als je kleiner bent dan 1 meter 20, zo opgesloten voel je je. En kijk niet om je heen: je ziet toch niets. Wél weer erg fijn is de standaard airco, maar goed,
je kunt "m niet eens zonder krijgen, en daar betaal je dus wel voor. Je moet sowieso een hekel aan iemand hebben om hem achterin deze auto te zetten. Over het uiterlijk kunnen we kort zijn: hij oogt gewoon prettig.
De Tigra verplettert de concurrentie in deze klasse door gewoonweg álles standaard aan boord te hebben: ABS, centrale vergrendeling, tweede airbag, mistlampen, derde remlicht, tot airco aan toe.
Alles, op één ding na: het stuur is niet in hoogte verstelbaar, en dat zou nou juist de zitpositie aanmerkelijk verbeteren...

Niet de beste

Hoewel de Tigra wel de grond-legger is van de huidige klasse van de Kleine Coupé, is hij niet de beste. Het is een prima coupeetje, hoor. Leuk gelijnd, vlot en kwalitatief hoogwaardig, maar niet de top. Die eer valt onbetwist de nieuwere Ford Puma ten deel. Wel heeft de Tigra "n veel ruimere uitrusting en bovendien is hij 3 mille goedkoper dan de Puma 1.7.