Waarom je bij de Maserati Biturbo Spyder voor de bijl gaat
Open Maserati van 40 jaar terug
Terwijl je alles in gereedheid hebt gebracht voor dat langverwachte, zonnige weekendje weg besluit je bloedmooie, sensuele Italiaanse vriendin zonder opgaaf van reden alsnog thuis te blijven. En geen beweging in te krijgen. Ruil je haar dan in? Natuurlijk niet. De reputatie van de Maserati Biturbo, want daarover gaat het natuurlijk in de intro van dit verhaal, is bar slecht. En dat is doodzonde, zal iedere autoliefhebber beamen.
Eind 1981 verscheen er eindelijk een totaal nieuwe Maserati, met een schitterende V6 met twee turbo’s, zeer hoge prestaties, een stemgeluid om te zoenen en een meer dan weelderig interieur. Tegelijkertijd was het uiterlijk even chic als ingetogen: een prachtformule voor stille genieters. Helaas zou de Biturbo-reeks jammerlijk storingsgevoelig blijken, zodat je er haast een doorlopende annuleringsverzekering bij zou afsluiten voor al die gemiste weekendjes. De publieke afranseling door Top Gear onderstreepte het beeld: de compacte Maserati was rubbish. Maar zover was het nog lang niet in 1984, toen de Spyder arriveerde. Dit was met zijn aanschafprijs van een ton en de trotse drietand in de grille niets minder dan een onvervalste, schier onbereikbare Italiaanse droom. Zonder dak kwam de wigvorm van de Biturbo nog mooier naar voren, terwijl de verkorte wielbasis bijdroeg aan de dynamische uitstraling.
Voor AutoWeek Classics naast een BMW 325i Cabrio
Onze herinneringen spoelen terug naar 2016, toen we een perfect geconserveerde Spyder uit 1986 voor de camera van AutoWeek Classics hadden, met een even oude BMW 325i Cabriolet als tegenpool. Interessant was dat de Italiaan nieuw de helft meer kostte dan de Duitser, terwijl het prijsniveau voor beide klassiekers geheel was genivelleerd. Nuchter bekeken was de 325i de betere auto, vooral als het om de handelbaarheid ging. De geteste Biturbo had een loodzware besturing, een draaicirkel waarmee hij bij Hoevelaken slechts ternauwernood linksaf wilde en een vijfbak die meer kracht en aandacht vroeg dan betamelijk was. Zoiets komt een vlotte draf niet ten goede. Maar ja, nuchterheid is wel het allerlaatste wat boven komt wanneer het over een open Maserati gaat, ook wanneer die van de vermaledijde Biturbo-familie is. Je hoeft de dubbel beademde V6 maar eventjes te horen en je gaat resoluut voor de bijl. Precies dit auditieve aspect moet je bij de nieuwe, elektrische GranCabrio Folgore maar ook wel een beetje in de GranCabrio met de Nettuno-V6 node missen. En wellicht ten overvloede: de Biturbo Spyder heeft gedurende onze reportage geen slagje verkeerd geslagen en kantelde mede daardoor vanzelf het bedenkelijke beeld dat van hem bestond. Van haar, pardon.
