Menu
Eén van de laatste producten van MG vóór het faillissement was de ZT. De middenklasser was een beetje een moeilijk te plaatsen product: hij was bedoeld als sportieve versie van de Rover 75, maar was ondertussen ook gewoon leverbaar met een niet bepaald tot de verbeelding sprekende, 131 pk sterke dieselmotor. Een voorwielaangedreven sedan of station met zo'n motor … Dat is toch niet echt VriMiBolide-waardig.
De ZT 260 was echter totaal anders dan deze basisdiesel. Niet alleen lag er een V8 in het vooronder, deze dreef ook nog eens de áchterwielen aan! Deze ZT is daarmee – samen met Rover-evenknie 75 – zover wij weten de enige auto die met zowel voor- als achterwielaandrijving te krijgen was.
Voor de motor klopten de Britten ruim tien jaar geleden aan bij Ford, dat een blok uit de Mustang ter beschikking stelde. Voor wie wel eens onder de motorkap van een ZT 260 gekeken heeft, zal dat geen verrassing zijn. MG nam immers niet de moeite het 4,6-liter metende blok van z'n Mustang-logo te ontdoen. Begrijpelijk, want het merk had al genoeg moeite moeten doen om de motor überhaupt in het vooronder van de middenklasser te krijgen. Door de plaatsing in lengterichting moest de cardantunnel worden verhoogd, waardoor ook de middenconsole op de schop moest. Stabilisatoren en besturing moesten iets naar voren verhuizen, terwijl het reservewiel wegens ruimtegebrek helemáál het veld moest ruimen.
De typeaanduiding geeft al weg dat de achtcilinder in de klassiek ogende sedan 260 pk en 410 Nm op de been bracht. Naar hedendaagse maatstaven is dat niet extreem veel, maar toch wist de ZT in 6,6 seconden de 100 km/h aan te tikken. Bovendien ging die acceleratie gepaard met een klassiek Amerikaans V8-geluid - een genoegen dat we helaas steeds minder mogen meemaken. De ZT was daarmee een unieke mengelmoes: een stijlvol vormgegeven sedan of estate, genoeg ruimte voor mens en bagage, maar onderhuids een onbehouwen scheurmonster met Mustang-genen.
De discussie is gesloten.
Reageren is niet meer mogelijk.
