Te oud, te duur, te traag, te zwaar, te dorstig maar Jeroen Ekeler omarmde de Saab 90

Hondjes van verschillende rassen kunnen samen de alleraardigste bastaardjes voortbrengen - laat dat maar aan moeder natuur over. Foutieve combinaties (koe met zebra, mug met olifant) vermijdt zij in dat proces zorgvuldig. 

Saab 99 en 900 maakten liefdesbaby

Bij auto’s komt geforceerde, onnatuurlijke reproductie soms wél voor. Zoals die keer toen ze bij Saab de modellen 99 en 900 samen de wei in stuurden: de bejaarde merrie en de jonge hengst. Het resultaat was even schrikken, omdat de pasgeborene het inmiddels gegroefde aangezicht had van moeder, die ontsproot in de jaren 60, en het verder jonge lijf van vader, een kind van de jaren 80. Het bleek een noodsprong. Saab had gewoon geen ander mutatiemateriaal voorhanden. Lastig, want het wilde de uit productie genomen 99 dolgraag door een ander betaalbaar model vervangen. Die rol had even de Saab 600, een omgenummerde Lancia Delta, waarvoor de Zweedse kopers echter beleefd de neus ophaalden. Dan maar roeien met de riemen die Saab over had: de neus van de 99 laten samensmelten met de koets van de 900. Dat is nog altijd beter dan niets. Beter ook dan het alternatief, dat eveneens in de kraamkamer werd gelegd: de neus van een 900 op het achterlijf van een 99. 

Nu werd de uiteindelijke Saab 90 ook geen schoonheid. Ik vind het van opzij net een grap voor een nieuwjaarskaart: de neus aan de kant van het oude jaar, de kont bij het nieuwe. En hoorde er geen stippellijn tussen die twee helften? Met zo’n schaartje erbij? Neen, de 90 was echt. En ik sloot hem vanaf het begin in mijn hart, zoals een kind een nieuwe, meteen favoriete knuffelbeer omklemt. Ik negeerde de nuchtere, maar terechte  commentaren in de autotests van toen: te oud, te duur, te traag, te zwaar, te dorstig. Voer voor niet-Saab-mensen. De anderen. Ik ben juist gek op oude Saabs, ondanks de problemen die ik had met mijn 900i, lang geleden. Ik denk liever terug aan de betonnen wegligging, de kluisdeuren, het gesis van de ventilatieknoppen, het zachte fluiten van de transmissie, de groene dashboardverlichting en de talloze andere, veelal onzichtbare details. Die fascineerden mij al toen ik als jongen de lijvige Saab-brochures spelde. Correctly conceived and properly built stond er voorop. Zoiets mag er best apart uitzien. Graag zelfs.