Marijke restaureert liever klassiekers dan dat ze op kantoor zit

Er komt een aanvraag binnen voor een stageplek”, roept Christina door de werkplaats als haar man Peter bezig is met de bekabeling van een klassieker. “Gooi maar weg!”, roept hij ­terug. “Deze moet je lezen!”, krijgt hij terug­geworpen.

Aan het woord is echtpaar Commijs. Sinds een jaar of zestien bestieren Peter en Christina Commijs Garage De Basis in Leeuwarden-Oost. Het bedrijf bestaat al veel langer. De twee hebben het destijds als jongelingen overgenomen van de tweede eigenaren, die het op hun beurt in de jaren 70 hadden overgenomen. Het paar is kinderloos ­gebleven. Opvolging achten ze kansloos, de zaak overdoen aan een jongeling is hun diepste wens, maar dat lijkt door de schaarste op de arbeidsmarkt haast onvervulbaar. Niet dat ze al hun ­pensioengerechtigde leeftijd hebben bereikt. Integendeel, ze hebben nog een jaar of veertien te gaan. “Er zijn wel momenten dat de gedachte passeert van: hoe moet het straks verder? Moeten we de deuren sluiten of loopt er iemand op deze aardbol rond die ons goed lopende bedrijf wil overnemen onder de juiste voorwaarden?”

Juist op het moment dat ze het er weer over ­hebben gehad, rolt de e-mail van Marijke binnen. Het is een allesbehalve dertien-in-een-dozijn-­­e-mail en bovendien afkomstig van een meisje. “Ik wist het meteen: we hebben beet”, zegt Peter. “Dat klinkt wat overdreven, maar dit was een goed geschreven e-mail in vrijwel correct Nederlands en doorwrocht met enthousiasme en (basis)kennis. Dit voelde goed. Ik wist meteen dat ik er niet meer alleen voor stond, want een werkplaats als deze kun je niet in je eentje runnen. Dan kom je niet uit de kosten. Er is menskracht nodig om dit ­draaiende te houden.”

Eerdere ervaringen met stagiairs waren negatief

Peter vermijdt terecht het gebruikelijke ‘mankracht’. “Met de jongens die zich als stagekandi­daten opwierpen, hebben we pech gehad. Er zat gewoon geen talent tussen. Bovendien waren ze ongemotiveerd en hadden ze geen technisch inzicht. Ik kan er veel tijd in steken, maar het houdt een keer op. Dus als een meisje zo’n e-mail schrijft en dit werk wil doen, beschouw ik dat als pure passie”, legt hij uit. Marijke is nog niet aan het woord geweest. Peter is zo geestdriftig over haar dat hij Marijke nog niet de kans heeft gegeven uit te leggen waarom ze de e-mail uitgerekend naar Garage De Basis heeft gestuurd.

Na het lezen van de e-mail reageert het echtpaar direct en nodigt het Marijke uit voor een gesprek. Dat resulteert uiteindelijk in de door haar fel­begeerde stageplek. “Ik had nog rouwrandjes rond mijn nagels van een klus aan mijn Volkswagen-bus de vorige avond”, vertelt Marijke. “Ik kreeg ze niet meer helemaal schoon. Kennelijk was dat juist een reden om me aan te nemen.”

Peter beaamt dit. Marijke krijgt een week later als ze begint een overall met het logo van Garage De Basis en mag direct werken aan het inbouwen van de motor van een BMW 1602. “Het voelde wel ­alsof ik in het diepe werd gegooid”, vertelt ze. “Ik heb alleen niet zo’n koudwatervrees hoor. Ik ­sleutel al vanaf mijn veertiende, dus ik weet mijn weg in de gereedschapskist te vinden. Bovendien is Peter een en al oor als ik op problemen stuit. Hij maakt altijd een moment vrij om die te bespreken. Het is echter aan mij om ze op te lossen.”

Film Herbie wakkerde liefde voor oude auto's aan

Het is een en al toeval hoe Marijke in de auto’s ­terecht is gekomen. “Samen met mijn vader en moeder keek ik naar Herbie”, vertelt ze. “Ik was een jaar of dertien en riep na het zien van de film: ‘Ik wil ook een Kever!’ Met hulp van mijn ouders kon ik er een bemachtigen. Er moest veel aan ­gebeuren, maar met mijn opa als voormalig automonteur en mijn vader als algemeen monteur – dus beiden als hulpdiensten – kreeg ik de Kever weer rijdend en hij werd nog mooi ook”, zegt ze. Dankzij Herbie ontstaat de liefde voor auto’s en Duitse in het bijzonder. “We hebben thuis nog een Audi 80 en ik heb er inmiddels ook eentje. Ook heb ik na de Kever een Volkswagen T3-bus ­gekocht, die we met z’n drieën tot camper hebben omgetoverd”, zegt ze niet zonder trots. Intussen volgt Marijke een opleiding aan het Friesland College. Eerst drie jaar in de schoolbanken, ­daarna de wijde wereld in voor stage. En toen dé e-mail. Hoe kwam Marijke op het idee om juist Garage De Basis de e-mail te sturen? Er zijn toch meer dan voldoende bedrijven, die allemaal zitten te springen om mensen die van aanpakken weten? En misschien zitten die wel dichter bij huis? “De Basis sprak me meteen aan, de website, de Facebook-pagina, maar bovenal dat er aan klassiekers wordt gewerkt. Ook is het een klein bedrijf. Dat heeft als voordeel dat de communicatielijnen kort zijn, er dus direct contact is en er meer interactie is. Ik kan meteen bij Peter terecht als ik een vraag heb. In een groot bedrijf voel ik me anoniemer. Het nadeel zou kunnen zijn dat hij snel over mijn schouders kan meekijken. Ik zou me dus al snel gecontroleerd kunnen voelen, maar het werkt juist andersom.”

Manier hoe ze schroevendraaier of ratel vasthoudt

Al van meet af aan heeft Peter een heilig geloof in Marijke. “Ze sleutelt als de beste, ik zie dat ze ‘het’ in haar vingers heeft. Dat herken ik aan de manier hoe ze een schroevendraaier of een ratel vasthoudt. Ze komt in no-time met oplossingen voor allerhande problemen aan de klassieke auto’s die we hier van top tot teen restaureren. Inmiddels werken we aan een BMW 2002 tii Touring als ­restauratieproject. Het is aan ons om hem weer tip-top te krijgen. Marijke levert hierin een heel belangrijke bedrage. In feite is het haar project.”

Maar ze liep toch stage? “Zo enthousiast als we over haar zijn, zo bang waren we om haar weer kwijt te raken”, vertelt Peter. “We moesten er niet aan denken dat ze aan de slag zou gaan bij een ‘gewoon’ garagebedrijf. We besloten haar al enkele weken nadat ze onze gelederen kwam versterken een aanbod te doen om bij ons te komen werken. Dat is inmiddels een feit”, zegt hij. “Ik schrok me een hoedje toen mijn mobieltje op ­zondag nota bene trilde in de broekzak”, vertelt Marijke. “Peter! O jee, zou ik hen niet bevallen? Zou ik niet goed genoeg zijn? Raak ik mijn stageplek kwijt?” Het tegendeel blijkt waar: Marijke krijgt een baan aangeboden als BBL’er, een aanbod dat ze niet kan afslaan. “Ik voelde me zo vereerd en voelde tegelijkertijd best wat druk, want ik moest het wel gaan waarmaken, hè. Bovendien zat en zit ik midden in mijn schoolopleiding als BBL’er. Dat betekent één dag naar school en vier dagen werken. Woensdagavond is studieavond. Ik heb door corona een achterstand in de theorie, maar dat halen we nu in. Zo leer ik de plaats en de functie van de verschillende onderdelen.”

Ouders verteld hoe bijzonder dochter is

Intussen heeft Peter de ouders van Marijke leren kennen. “Ik wilde hen duidelijk maken wat hun dochter allemaal kan”, vertelt hij. “Ik vroeg me af of ze dat überhaupt wel in de gaten hebben. Marijke communiceert ook nog eens duidelijk. Om haar wegwijs te maken in en nog meer te ­enthousiasmeren over de klassieke-autowereld zijn we al naar diverse beurzen geweest.”

“We vingen meteen twee vliegen in één klap, ­omdat we de bezoeken konden combineren met het kopen van onderdelen”, vult Marijke aan. “Vooral op de Techno Classica in Essen ging er een wereld voor me open”, zegt ze. Als dank voor de vaste baan heeft Marijke een verrassing voor Peter in petto. “Onder het mom van ‘mag ik een uurtje ­eerder weg, zodat ik wat onderdelen kan kopen voor mijn bus’ reed ik naar Breda om een ­klassieke Hazet-gereedschapskar te kopen. Die vond ik zo mooi passen in de werkplaats. Nu nog op zoek naar passend gereedschap van Hazet. De blauwe kar contrasteert lekker met mijn eigen roze ­gereedschapskar. Dat is een cadeautje van Peter”, grapt ze.

Soms lastig om van ene naar andere project te gaan

Hoewel Marijke koortsachtig werkt aan de voorwielophanging van de BMW 2002 verdeelt ze haar tijd ook over andere projecten. De kabelboom van de DKW Monza is bijvoorbeeld haar verantwoordelijkheid. “Het is soms best lastig om van het ene naar het andere project om te schakelen, maar zo leer ik me telkens opnieuw te concentreren en me in te leven”, zegt ze. “Ik zie dat ook als een leerproces. Als ik mezelf vergelijk met vorig jaar is er een wereld van verschil”, stelt ze vast. Marijke denkt er niet aan om van baan te veranderen. “Ik voel me hier als een vis in het water. Het is ­gevarieerd, kleinschalig en Peter en Christina zijn prettige mensen om mee te werken.”

Zijn er dan geen nadelen? “Zelfs de lange dagen vormen geen belemmering. Ik ben gewend om vroeg op te staan. Het vergt natuurlijk uiterste discipline. Ik moet er net als Peter altijd zijn. Het wekt ook verwachtingen. Zo lang ik die waarmaak, voel ik echter geen druk. En als ik me nu en dan kan ontspannen door een lange vakantiereis met de Volkswagen-camper te maken of ons een weekendje naar de Grand Prix van België te gunnen, komt het helemaal goed.”

Uiteraard is het nog te vroeg om over het verdere carrièreverloop te hebben. “Zoals het er nu voorstaat, blijf ik in vaste dienst bij De Basis”, vertelt Marijke. “Ooit wil ik een eigen bedrijf en dan ligt het voor de hand om De Basis over te nemen. Er komt natuurlijk ooit een moment om daarover te praten. Het onderwerp is al eens aangesneden, maar het is er nu nog veel te vroeg voor. Ik sta nu nog aan het begin, de basis.”