Gereden: Porsche 911 GT2

Hannibal

De Porsche 911 GT2 heeft gevoel voor traditie, kunst en de dingen die het leven mooi maken - met andere woorden: de 911 GT2 heeft beschaving. Tegelijkertijd is de GT2 een monster, nietsontziend en genadeloos voor z'n slachtoffers. De 911 GT2 is de blikgeworden Hannibal Lecter...

Tekst Bas Heideman, foto's Porsche

Tikje sneu is het wel - je zal maar net een Porsche 911 Turbo hebben gekocht. Denk je toch dat je jezelf voor de lieve somma van f 380.000 verzekerd te hebben van het ruigste dat Porsche te bieden heeft. En nog geen paar maanden later komen de Duitsers doodleuk met De Onbetwistst Allerstbruutste Porschste Ooitst: de GT2. Simpel bekeken is de GT2 een 911 Turbo die zowel opgewaardeerd als afgetraind is. Allereerst is de GT2 100 kilo lichter dan de Turbo, en ten tweede is hij door onder andere een verhoogde turbodruk dik 40 pk sterker. Waar de Turbo er een allerminst misselijke 420 paarden tegenaangooit, is de GT2 goed voor een kudde van 462 pure volbloeds. Dat betekent dat hij de fakkel overneemt van de legendarische 959 - tot nu toe met z'n 450 pk de Sterkste Productie-Porsche in de geschiedenis van het merk.

Minder is meer

Maar met alleen meer vermogen en minder gewicht zijn we er niet. Zo is de 911 Turbo voorzien van vierwielaandrijving. Prachtig, op zich, maar als ze érgens weten dat een echte supersportwagen gewoon alleen achterwielaandrijving heeft, dan is het wel bij Porsche. En dus kan de GT2 z'n idiote vermogen alleen aan de achterwielen kwijt. Trouwens, nog zoiets: de 911 Turbo heeft tractiecontrole, ESP, Porsche Stability Management, hoe je het ook wilt noemen, in ieder geval: een hoop elektronica die je uit alle macht probeert te behoeden voor stommiteiten. Het team dat de GT2 uitdacht, moet ervan overtuigd zijn geweest dat zo'n systeem voor mietjes is, dat een echte vent z'n auto zélf wel in toom houdt. En dus verdwenen alle bestekkerde engelbewaardertjes uit de GT2. Jawel: 462 pk, puur op de achterwielen, zónder tractie- of andere controle. Als dat maar goed gaat...

Flintstone-effect

Met de deur in huis: dat gaat, mits je je 'n béétje gedraagt, verbijsterend goed. De clue zit 'm simpelweg in je rechtervoet. Hoewel je het bijna niet zou verwachten, is het wel degelijk mogelijk om zónder wielspin van je plek te komen: als je de loodzware koppeling (jaja, not for girls and female parents, zo'n GT2) maar voorzichtig genoeg laat opkomen, is het net een gewone auto. Maar o wee als je dat níet doet... Wie te veel gas geeft, kómt gewoon niet weg: dan had dat grove asfalt net zo goed sneeuw of ijs kunnen zijn, en krijg je dat Fred-Flintstone-in-z'n-auto-effect: woest spartelende achterpootjes terwijl de auto braaf op z'n plek blijft. Trouwens: als je eenmaal weg bent gekomen en al twee keer hebt opgeschakeld, kun je de wielen nog eenvoudig aan het spinnen krijgen. Stiekem een beetje te veel gas geven nadat je de pook in drie hebt gezet, koppeling op laten komen en woesj, daar gaan we weer.

Met graagte

Maar voordat we u het idee geven dat de 911 GT2 moeite zou hebben met grip: niets is minder waar. De GT2 heeft zelfs een hoeveelheid grip die aan het krankzinnige grenst. Hij bijt zich in het asfalt zoals Hannibal Lecter in een versgebakken mensenlever: met een griezelige hoop graagte. Dat is natuurlijk voor een groot deel te danken aan het perfecte onderstel. Echt: beter bestaat niet. Zowel de grip als het 'gevoel', de communicatie, bevindt zich op een haast buitenaards niveau. Onderstel en wielophanging komen feitelijk van de GT3, de vorige GT-versie van de 911. Ten opzichte van de 'gewone' Turbo is de GT2 nog eens 20 mm lager, harder geveerd en gedempt, en zijn de stabilisatoren zwaarder én verstelbaar. Dat laatste in verband met de race-aspiraties van de GT2. Porsche vindt het van belang dat hij zonder al te veel aanpassingen op het circuit ingezet moet kunnen worden (ook vandaar de achterwielaandrijving - vierwielaandrijving is in de GT-racerij verboden), en dat de eigenaar dan wél de mogelijkheid moet hebben nog het een en ander aan te passen. Mocht die eigenaar z'n GT2 puur en alleen op het circuit willen gebruiken, dan kan hij beter een Clubsport-versie bestellen. Die kost niets extra en is voorzien van een rolkooi, brandblusser etc.

Niet in, maar uit

Nog even over de wegligging: zeker op érg hoge snelheden (de GT2 haalt maximaal 315 km/h) is een perfect onderstel prettig, maar gaan er nog andere factoren meespelen: zo is het niet de bedoeling dat een auto dan opstijgt. Vandaar dat de Porsche-ingenieurs van de GT2 een uitgebreide aërodynamica-studie gemaakt hebben. Meest opvallende resultaten daarvan zijn de verlaging, de (daar gaat de vergelijking met de immer keurig in maatpakken gestoken meneer Lecter in ieder geval níet op...) ongebreidelde hoeveelheid luchtin- en uitlaten en die giga-achterspoiler. Door de verlaging en het gewijzigde front stroomt er 60% minder lucht onder de auto door dan bij de 911 Turbo. Overigens is de opvallende 'kier' in de neus, vlak voor het kofferdeksel, geen luchtinlaat maar een uitlaat. Hij zorgt ervoor dat de lucht die via de neus door de radiatoren is gejaagd, niet onder de auto, maar óver de auto weer wordt afgevoerd. De achtervleugel zorgt voor broodnodige downforce bij hoge snelheden. De enorme luchtinlaten in de neus dienen niet alleen om de motor en airco van koelte te voorzien; via een slim luchgeleidingssysteem worden ook de remmen erdoor gekoeld.

Puur tekenfilmspul

En oh... die remmen! Iedereen die wel eens een verhaal over een 911 heeft gezien, heeft daarin een stukje gelezen over het fenomenale remvermogen. Daar heeft Porsche nu nóg een een stevige schep bovenop gedaan, want de GT2 is de eerste Porsche die standaard wordt uitgerust met de nieuwste vondst van de Stuttgarters: keramische remschijven. Porsche claimt een lager gewicht, snellere 'aanspreekbaarheid', betere fadingbestendigheid en nog zo een hele riedel. Wij kunnen alleen uit de praktijk spreken: het is verbluffend om te merken dat je ingewanden tegen het stuur kunnen zitten terwijl je stoffelijke omhulsel door de gordel tegen de stoel gedrukt blijft - alweer: puur tekenfilmspul. En het gaat allemaal zó gemakkelijk... misschien is dat wel het meest indrukwekkende aan de GT2: het gemak. Hij accelereert alsof weg en luchtweerstand domweg niet bestaan. Voor de cijferfetisjisten onder u: in 4,1 seconden zit hij op de 100 km/h, in 8,5 tellen op de 160 en in 12,9 op 200 km/h. Wie zich zorgen maakt over tussenacceleraties: het overdonderende koppel van 620 (!) Nm zorgt ervoor dat je van 100 naar 200 in z'n 5 kúnt optrekken in 10,3 seconden. Als 't mág, natuurlijk...

Sensatie?

Is er dan helemaal níets te mekkeren over de GT2? Ha! U kent ons toch? Tuurlijk! Allereerst de beperkte verkrijgbaarheid: Porsche bouwt er maar 400, 500 per jaar, en is voorlopig dik uitverkocht. Ten tweede de prijs: zelfs voor zo'n megakanon is f 550.000 een enorme smak geld, en waarom een GT2 f 170.000 méér moet kosten dan een Turbo is ons een raadsel. En als je dan tóch zo'n smak uitgeeft, waarom moet je dan tegen exact hetzelfde dashboard aankijken als in een 'gewone' 911, behalve dan dat een aantal knopjes 'loos' blijkt te zijn wegens het ontbreken van tractiecontrole enzo? Had sympathieker gekund. En tot slot: wat juist iets minder sympathiek had gekund: het geluid en de hele 'feel' van de auto. Wie bij een vol accelererende GT2 een gorgelende orgie van mechanica verwacht, komt namelijk bedrogen uit. Het klinkt fantastisch, daar niet van (beluister het zelf op www.autoweek.nl, klik op 'Multimedia'), maar het blijft allemaal erg binnen de perken, is niet zo verpletterend als je zou denken. En dat geldt ook een beetje voor de 'rij-sensatie' - nogmaals: de beschaving waarmee de GT2 de meest onbeschaafde snelheden neerzet, dwingt het diepst mogelijke respect af, maar het snelheidsgevoel is in een Ferrari 360 Modena of bijvoorbeeld een Honda Integra Type R vele malen groter. Al zul je die twee altijd en overal met twee vingers in de neus het klamme snot voor de ogen rijden... Wát een auto!

Alle prijzen en gegevens vindt u in CarBase Actueel.