Gereden: Ferrari California T

Glimmend in de zon is de Ferrari vooral een stuk stoerder dan zijn voorganger. De neus is scherper, de verticale uitlaten hebben plaatsgemaakt voor vier lage pijpen die in een grotere diffuser zitten. Doe je het dak dicht dan zijn de lijnen zo goed dat de auto er ook gesloten goed uitziet.

De automaat met dubbele koppeling is soepeler dan je wel eens ziet bij andere merken, wat de Ferrari op lage snelheden heel handelbaar maakt. We trekken de heuvels in en voeren de snelheid op nadat we de kleine Manettino op het stuur in sport hebben gezet. De demping wordt harder, de gasrepsons scherper en het geluid wat voller. Pas boven de 4.000 tpm gaat de auto echt los. Vervolgens schakel je op en voel je opnieuw een sleurende kracht richting de toerenbegrenzer. Voor een turbomotor is de Ferrari opvallend hoogtoerig, met de piek vlak voor je opschakelt.

Een kleine beweging aan het stuur is genoeg om de Ferrari de goede kant op te krijgen. Want de California T mag dan een GT zijn, de directe besturing gecombineerd met een fors gebrek aan onderstuur zorgt ervoor dat je het gevoel hebt dat je de controle van de auto in je vingertoppen en je tenen hebt. Het softe wat de vorige California wat kenmerkte is zonder twijfel helemaal weg. Het jachtige, het verslavende van Ferarri-rijden, iets wat ook sportieve Maserati's net niet hebben, zit nu wél in het DNA van deze auto.

Meer lezen over de Ferrari California T, in de vergelijkende test tegen de Mercedes-AMG SL 63? Dat kan in de nieuwe GTO (3/2015), die nu verkrijgbaar is. Klik hier om de editie online te bestellen en gratis thuisbezorgd te krijgen!