Facelift Friday: Renault Mégane I

Een nieuwe naam, een nieuw begin. Renault maakte in de jaren 90 een kleine revolutie door en verving de 5 door de Clio, de 21 door de Laguna en de 19 door de Mégane. Zoals het destijds gebruikelijk was, werden de koetswerken van de modellen ten opzichte van hun voorgangers sterk afgerond, al maakte de 19 in 1992 al een forse designtechnische stap richting zijn opvolger.

Vijf varianten

Waar de meeste fabrikanten in het C-segment tegenwoordig volstaan met een vijfdeurs hatchback, een stationwagon en wellicht een cross-over verscheen de Mégane aanvankelijk in vijf verschillende varianten. Behalve als vijfdeurs, een hatchback met een opvallend vlakke achterruit, was de auto er om te beginnen ook als sedan. In plaats van een reguliere driedeurs presenteerde Renault een heuse Coupé. Die trend zou later door onder meer Opel en Kia worden nagevolgd. Er is echter een belangrijk verschil, want Renault besloot van zijn Mégane Coupé een echte tweedeurs te maken. Geen grote achterklep dus, maar een piepklein, sedan-achtig klepje. De Coupé onderscheidde zich met een unieke kont met opvallende, achter maskers verscholen achterlichten en een eigen voorbumper, waarbij ronde mistlampen het opvallendste verschil met het front van de minder sportieve versies vormen.

Die voor- en achtergevel worden dan weer gedeeld met carrosserievariant vier: de cabriolet. Dat lijkt een opengezaagde Coupé, maar opvallend genoeg is de open Mégane juist weer een stukje langer dan zijn dichte broertje. Voor de cabriolet kon bovendien een opvallende afdekplaat voor de achterbank worden besteld, zodat de auto met een beetje goede wil als een roadster-achtige kan worden omschreven.

De vijfde carrosserievariant is meteen ook de bijzonderste. De hoge Mégane Scénic was niet de eerste ruimteauto op basis van een compacte middenklasser (we groeten de Nissan Prairie en Honda Civic Shuttle), maar zette wel de trend als het gaat om midi-MPV’s. Het uiterst flexibele concept vond veel navolging en bleef jarenlang erg succesvol.

Over die Scénic is het in deze rubriek al eerder gegaan, dus vandaag concentreren we ons op de lage varianten. In 1999 kregen alle Méganes een nieuwe neus. De opvallende, alleen in het midden op de voorbumper aansluitende motorkap werd daarbij vervangen door een exemplaar dat beide delen van de grille geheel omvat. Heldere, meer afgeknepen lichtunits zorgen voor een moderne look, terwijl nu ook de praktischer varianten ronde mistlampen kregen toebedeeld.

Welja: koetswerk zes

Aan de achterzijde verschenen achterlichten in een rood/witte in plaats van zwart/rode kleurstelling en uiteraard waren er nieuwe wielen, kleuren en bekledingsstoffen. Als klap op de vuurpijl besloot Renault doodleuk nóg een koetswerkvariant aan het toch al aanzienlijke gamma toe te voegen. In 1999 verscheen namelijk ook de Mégane Estate, een auto die er dus nooit met de oorspronkelijke neus is geweest.

Wat voor de varianten mét achterdeuren geldt, gaat grotendeels ook op voor de Coupé en Cabrio. Aan de achterzijde besloot Renault de gemaskerde achterlichten te vervangen door anders ingedeelde, ongemaskerde exemplaren. Door de richtingaanwijzers wat naar binnen te verplaatsen ontstond plek voor de mistachterlichten, die tot die tijd in losse units naast de kentekenplaat waren ondergebracht. De Coupé kreeg daarom een strakkere achterklep zonder die extra lampen, maar voor de cabriolet vond Renault dat te veel moeite. Open Méganes van na 1999 zijn derhalve uitgerust met de nieuwe achterlichten én een stel rode units naast de kentekenplaat, als een permanente herinnering aan het oermodel.