Menu
De Citroën 2CV was op het Europese vasteland natuurlijk mateloos populair. In Engeland was de 'Eend', zoals het model in de volksmond ook wel wordt genoemd, minder succesvol. Daarom kwam Citroën op de proppen met een model dat specifiek bedoeld was voor de Engelse markt: de Bijou.
'Juweel' is de letterlijke vertaling van Bijou. Citroën onthulde het model op de London Motor Show in oktober 1959. De Bijou was heel anders vormgegeven dan de 2CV. Hij staat op hetzelfde onderstel met een vergelijkbare wielbasis, maar is 10 centimeter langer, 6,9 centimeter breder en - het meest noemenswaardige verschil - 43,2 centimeter lager dan zijn Franse broer. Het is echter niet alleen het hoogteverschil dat zorgt voor een compleet ander uiterlijk dan de 2CV. De spatborden van de Bijou zijn namelijk niet uitgeklopt, de koplampen vormen één geheel met de carrosserie en ook het silhouet is anders. De Bijou is namelijk een tweedeurs coupé, waar de 2CV vier deuren heeft en een daklijn die tot aan de achterzijde doorloopt. Hij was ontworpen door Peter Kirwan-Taylor, die ook de Lotus Elite heeft getekend.
Citroën Bijou
Met de styling van de Bijou hoopte Citroën het meer conservatieve publiek in Engeland aan te spreken. In eerste instantie moesten de Engelsen namelijk niet zoveel hebben van de excentrieke Fransoos. De Bijou had wel gewoon de 12 pk 425 cc tweecilinder uit de 2CV onder de kap. Die krachtbron zorgde niet bepaald voor spetterende prestaties, zeker gezien het feit dat de Bijou om en nabij de 70 kg zwaarder was dan de 2CV. De 100 km/h haalde hij niet. De sprint vanuit stilstand naar een andere 'ronde snelheid', 40 mph (64 km/h) nam volgens het Engelse tijdschrift The Motor maar liefst 41,7 seconden in beslag. Wanneer hij eenmaal op stoom was ging de Bijou wel iets verder door dan de toen leverbare 2CV: hij had een top van 80 km/h tegenover 75 km/h voor de 2CV. Dat verschil is met name toe te schrijven aan de verbeterde aerodynamica door de lagere daklijn. Dat zorgde tevens voor een marginaal beter verbruik.
De Bijou werd gebouwd in de Engelse fabriek van Citroën in Slough. Omdat het model exclusief voor de Engelse markt bedoeld was, zat het stuur altijd rechts. Het interieur vertoonde overigens behoorlijke gelijkenissen met dat van de 2CV, met het éénspaaks stuurwiel, de plaatsing van de versnellingspook en de vorm van de stoelen als de meest in het oog springende overeenkomsten. In plaats van de rechthoekige snelheidsmeter uit de 2CV had de Bijou ronde tellers. Een tijd ging het gerucht de ronde dat de voorruit van de Bijou de achterruit van de DS Safari was, maar dit bleek uiteindelijk niet te kloppen.
Voor de carrosserie van de Bijou maakte men gebruik van glasvezel. De mallen hiervoor werden in eerste instantie geleverd door het Engelse bedrijf Whitson & Co., maar dat bleek niet echt een daverend succes. De mallen hadden namelijk allemaal een ander formaat, iets dat uiteraard niet wenselijk is bij een in serie geproduceerde auto. Daarom besloot Citroën in zee te gaan met een andere leverancier, maar het is niet bekend welke dat is. Van de Bijou rolden overigens niet bijster veel exemplaren van de band. Van 1959 tot 1964 verlieten slechts 207 exemplaren de fabriek, waarmee het één van de zeldzaamste in serie geproduceerde Citroëns ooit is. Naar verluidt rijden er vandaag de dag nog minder dan 40 exemplaren van rond.
Citroën Bijou
Het succes dat Citroën beoogde bij het Engelse publiek met de Bijou werd dus niet gerealiseerd. Naar verluidt is dat met name te wijten aan de prijs. De Bijou kostte in die tijd omgerekend namelijk € 791,45. Veel duurder dan bijvoorbeeld een Austin Mini, die ongeveer rond dezelfde tijd als de Bijou op de markt kwam en omgerekend slechts € 587 kostte. De Britse aanpak van Citroën heeft dus niet gewerkt. Het doek viel daarom vroegtijdig voor de Bijou. De 2CV daarentegen werd nog tot en met juli 1990 geproduceerd.
Bron afbeeldingen: Wikimedia Commons, Curbsideclassic.com.
De discussie is gesloten.
Reageren is niet meer mogelijk.
