Aftellen naar Genève - Deel 1: lef

De eerste bijzondere creatie kwam in 1998 de designafdeling van het Amerikaanse Chrysler uitrollen. De opvallende Pronto Cruizer kan gezien worden als een van de laatste proefballonnetjes voor de retro PT Cruiser. Onder de kap van het gele monstertje lag een 1.6-liter benzinemotor met 115 pk die gekoppeld was aan een handgeschakelde vijfbak. Het blok was weinig nieuws, deze kenden we al uit de Chrysler Neon.

De Pronto Cruizer leende wat uiterlijke kenmerken van de Neon, maar was verder voor het grootste deel gebaseerd op de Plymouth Pronto, een concept-car die een jaar eerder in de schijnwerpers stond. Beide ontwerpen werden in de blender gegooid, en het resultaat kwam in 2000 op de markt als PT Cruiser: een gewaagde retro-mobiel die niet iedereen wist te charmeren met zijn uiterlijk. Toch kon de Cruizer ons wel bekoren. Zo schreven we in AutoWeek nr. 13: 'Ze doen het weer bij Chrysler. Zo'n prachtig prototype, wat moet het een genot zijn om als ontwerper in de broedkamer van Chrysler aan de gang te mogen'. We sloten af met de vraag wanneer we de sleuteltjes mochten ophalen. Ook anno 2013 is de Cruizer nog een bijzonder ontwerp.

Bolero

De tweede creatieve uitspatting waar de autopers in 1998 mee te maken kreeg was een Spaanse schone. Seat trok het doek af van de Bolero 330 BT Concept, een bijzonder apparaat dat een voorproefje gaf van de volgende generatie van de Leon. Om de boel net even spannender te maken, lepelde Seat een 2,8-liter V6 biturbo in de neus van zijn concept-car. Het blok leverde 330 pk, waarmee de Bolero volgens Seat een topsnelheid van 273 km/h moest kunnen halen. De aanwezigheid van vierwielaandrijving moest genoeg grip garanderen voor de kanariegele nieuweling. Zodoende stond de 100 km/h al na vijf seconden op de klok. Seats tekenmeesters gaven de Bolero een lage en aflopende daklijn mee. Toch hebben we hier gewoon te maken met een vierdeurs model, het lijkt wel alsof Seat zijn tijd vooruit was met deze gelikte vierdeurscoupé. In AutoWeek nr. 13 doopten we hem overigens 'een vierdeurs Ferrari'. Ideetje voor de volgende FF?

Zo!

Onze derde vreemde vogel is de Renault Zo, inderdaad zonder -e aan het eind. Wie de excentrieke Renault Sport Spider al iets te veel van het goede vond, kwam in 1998 helemaal voor een verrassing te staan. De Renault Zo was gebaseerd op laatstgenoemde, maar leek gekruist te zijn met een heuse maanauto. Ook op de Zo ontbrak een echte voorruit, wat naast vliegen tussen de tanden voor stapels rijbeleving had moeten zorgen. Het bleef helaas bij een vingeroefening, de Zo heeft nooit het levenslicht mogen zien. Rijden op asfalt? Saai! Waarom niet over onverharde wegen touren met de wind in je haren? Dat moeten de Franse designers aanvankelijk gedacht hebben. Een hydraulisch systeem kon de rijhoogte namelijk van 150 mm laten toenemen tot 280 mm. Speciaal schoeisel van Michelin was zowel geschikt voor verharde als onverharde wegen. De Zo stierf een stille dood en ook zijn geestelijk vader, de Sport Spider, zagen we na 1999 niet meer terug.