Test: Kia Pro_Cee'd (2011)

Je kunt als fabrikant nog zo je best doen, je merklogo laat je niet zomaar verdwijnen. En natuurlijk wil je trots zijn op je merk, en claimen dat dat logo juist staat voor betrouwbaarheid en value for money. Maar zolang veel Nederlanders nog altijd zweren bij het logo van de sleutel die ze op de bar gooien, kun je niets anders doen dan jaar in jaar uit een net iets beter product afleveren en hopen dat het slijt. Kia weet dat, en probeert al tijden dichter bij het Europese ideaal te komen. Gelukkig wordt inzet in dit geval beloond, want de Koreanen lijken een omslagpunt te hebben bereikt. Na de gewone Cee'd is nu ook de Pro-Cee'd gefacelift en de auto heeft het brave Europese middenkader gevonden. En een groter compliment kun je een automaker bijna niet maken, want o, wat is dat moeilijk; maar deze Koreaanse spion valt zo weg in de massa, dat enkel zijn naambordje zijn afkomst verraadt.

Naar moeder

De Kia Cee'd (de naam is natuurlijk nog steeds een flater) kwam eind 2006 op de markt, zo'n beetje tegelijk met de Hyundai i30 en de Toyota Auris. Deze drie Aziaten moesten de sterke Europese middenklasse huilend naar hun moeder laten rennen, zo voorspelden woordvoerders van de bewuste merken. Zoals bijna altijd werd de soep bij lange na niet zo heet gegeten als hij werd opgediend, maar het werd wel duidelijk dat de Koreanen de achterstand op de Japanners volledig hadden goedgemaakt, want zowel de i30 als de Cee'd heeft sindsdien eigenlijk meer indruk op ons gemaakt dan de Auris. Iets meer dan een jaar later was het tijd voor de driedeurs­versie van de Koreaan: de Pro-Cee'd.

Het merk maakte een interessante stap: de driedeurs had niet alleen duidelijk een ander design dan de gewone hatchback, maar reed ook compleet anders. 'Dynamischer', aldus de Koreanen. Zeker niet onwaar, maar de Pro-Cee'd was vooral plankhard. Een manier van werken die je zowel Aziaten als Amerikanen wel vaker ziet toepassen als ze een auto sportief willen maken. Maar goed, anders was het wel, en een beetje jonge twintiger zonder gezin geeft niet zo om comfort. Als hij maar hard de bocht om kan, is het allang goed.

Evengoed had Kia zelf ook door dat ze iets waren doorgeschoten, want één van de aanpassingen zit hem in het onderstel. De driedeurs Kia is duidelijk niet zo hard als de vorige keer, maar enige dynamiek kun je hem niet ontzeggen. Denk niveau Opel Astra. Wel is het stuurgevoel nog niet waar het zijn moet, maar qua strakke wegligging lukt het Kia om die lastige combinatie van voldoende comfort met goed en vooral leuk bochtgedrag te bereiken. Het voelt allemaal niet heel erg bijzonder, maar juist dat is de afgelopen decennia al lastig genoeg geweest. Toyota lukt het bijvoorbeeld nog steeds niet.

Uiteraard is er nog meer aangepakt. Zo heeft de auto het nieuwe ietwat agressieve Kia-gezicht gekregen met de grote zwarte grille. Daarnaast is er een nieuwe diesel­motor beschikbaar, een 1,6-liter CRDi met 128 pk. Gaan we aan de binnenkant kijken, dan hebben zowel de klokken als de middenconsole een upgrade gehad. De klokken zien er helaas nog steeds erg gezapig en vlak uit, maar de middenconsole is zeer netjes. Erg grappig is dat Kia de vaak gehoorde klacht van harde materialen heel serieus heeft genomen. Het materiaal ziet er namelijk nog steeds grijs en grauw uit, maar … voelt zacht aan! Niet helemaal wat we in het verleden bedoelden, maar de goede wil is gewoon aandoenlijk. Een andere belangrijke aanpassing is dat de benzinemotoren een zesbak hebben gekregen, en ook dat lijkt een rechtstreeks gevolg van eerdere klachten. We maken vandaag tevens kennis met de nieuwe Pro-Cee'd met een 1,6-liter benzinemotor, dus kunnen meteen kijken hoe deze bevalt. Op zich niet verkeerd, zo is de eerste indruk, maar de laatste twee overbrengingen hadden iets langer mogen zijn. Ondanks dat zesde verzet draai je nu nog zo'n 3.250 tpm bij 120 km/h en dat voelt als net even een fractie te veel. Bovendien merk je dat de zuinigheid nog altijd niet is wat hij in theorie moet zijn. Want die theorie is goed. Op de dikste Seven Sport-uitvoeringen na, zijn alle handgeschakelde versies zuinig genoeg voor 20 procent bijtelling. Bij deze 1.6 met 126 pk komt dat neer op een fabrieksopgave van 1 op 16,9. Nu konden we de auto tijdens deze eerste kennismaking niet lang genoeg testen om het verbruik heel netjes te meten, maar als de boordcomputer met een warme motor en de cruisecontrol op 120 km/h tussen de 7,5 en 8,0 l /100 km laat zien, is duidelijk dat je de provinciale weg niet moet verlaten wil je ook in praktijk bij die opgave in de buurt komen. Maar goed, dat geldt natuurlijk ook voor bijna alle concurrenten. Echt langzaam is de 1.6 zeker niet, maar toch missen we wel de soepelheid die bijna alle Europese concurrenten bieden middels compacte turbomotoren. In de Kia moet je flink doorhalen om er echt vaart in te krijgen en dat zijn we in dit segment al bijna niet meer gewend. Tja, hoe hard je ook loopt, de concurrentie staat ook niet stil.

Nergens slecht

Op alle punten scoort de Kia echter een nette voldoende. De auto is werkelijk op geen enkel punt slecht, vaak scoort hij zelfs erg goed. En dan z'n grootste plus: zijn prijs. De basisversie wordt gevolgd door de Seven (verwijzend naar de zeven jaar garantie) en dan is er ook nog de luxe Seven Plus. Als we kijken naar die middenuitvoering Seven dan krijg je cruisecontrol, mistlampen vóór, leer op stuur en pook, navigatie (en een mooi systeem ook), Bluetooth, achteruitrij­camera, 16-inch lichtmetaal, airco en een dik audiosysteem. Kosten? Als je hem neemt met de beschreven 1,6-liter kost dat je € 20.495. Dat is echt extreem goedkoop. Als je een Volkwagen Polo gelijk wilt uitrusten, zit je daar al dik overheen. Over auto's uit hetzelfde segment beginnen we maar niet eens. De Seven Sport voegt 17-inch, dual zone klimaatregeling, alu-pedalen en mooiere kunststoffen toe. En dan hebben we het nog niet eens over de uitgebreide overdraagbare garantie. Stiekem zijn ze verrekte goed bezig, die Koreanen.