Lamborghini Reventón

Lamborghini's zijn van nature al niet de meest geschikte keuze voor verlegen mensen. In vergelijking met het detailminnende design van de automobiele diva Ferrari zijn de creaties van landgenoot Lamborghini vaak van een polariserende excentriciteit. Een sportwagen uit Sant'Agata Bolognese aanbid je of verafschuw je, een tussenweg is er niet. Maar één ding is zeker: ze laten niemand onberoerd die ook maar een greintje benzine in het bloed heeft. Het kan echter altijd nóg extremer, nóg wilder: voor mensen die een Murciélago toch wat gewoontjes vinden, is er de nieuwe Reventón. Het voorlopige hoogtepunt van Lamborghini's sportwagencultuur wordt slechts 20 maal gebouwd. Onderhuids is het in principe een Murciélago LP640, waarbij het vermogen van de twaalfcilinder met een handvol pk's werd verhoogd. Die tien paarden zullen weinig verschil maken; zie deze auto als een kunstwerk op Murciélago-basis. De volledig nieuw vormgegeven koets van superlicht koolstofvezel maakt het grote verschil.

Sinister

De naamgeving van de nieuwe Lambo provoceert al net zo als de scherpgelijnde carrosserie. 'Reventón' is de naam van een vechtstier die in 1943 de befaamde torero Felix Guzman voor de ogen van honderden mensen doodde en sindsdien een ereplaats in de lijst van beroemde Spaanse vechtstieren inneemt. En eerlijk is eerlijk, deze auto verdient een bijzondere naam. Wát een verschijning is dit. De scherpe, elkaar kruisende randen en hellende vlakken van zijn carrosserie zorgen voor kippenvel. De matzwarte heerlijkheid van de 4,61 meter lange, liefst 2,06 meter brede en maar 1,14 meter hoge Lamborghini doet namelijk denken aan de sinistere Stealth-bommenwerper F-117 van de Amerikaanse luchtmacht. Veel opvallender kan een auto niet zijn. Wie in deze sportwagen rijdt, wordt algauw publiek bezit en dient over een stevig zelfvertrouwen te beschikken. Maar je hebt wel de wetenschap dat je in de mooiste auto ter wereld van 2007 rondrijdt. Daartoe werd de Lamborghini Reventón op 8 november in het Castello Sforzesco bij Milaan namelijk door een internationale jury gekroond. Designers, automobiel- en kunsthistorici verhieven de Reventón daar tot een technisch innovatief kunstwerk. Dat hij daarmee zijn idioot hoge prijs van 1 miljoen euro plus de landelijke belastingen waard is, heeft de praktijk uitgewezen: alle 20 beschikbare exemplaren zijn al verkocht.

Lenigheid

Voor dat stevige bedrag krijgt de goedgesitueerde Reventón-klant niet alleen een ongekend agressief gestileerde tweezitter, maar ook de best rijdende auto die ooit de Lamborghini-fabriek verliet. Het instappen vereist enige lenigheid: de Reventón-piloot moet zich onder de vleugeldeur en het lage dak door wurmen en tegelijkertijd over een dorpel klauteren die net zo breed is als het Alpen-massief. Net voordat hij zijn rug verdraait en een rib breekt, laat hij zijn lijf dan in het ultradun beklede kuipje vallen. Nu bevindt hij zich half liggend als een autocoureur op ooghoogte met het met alcantara beklede stuurtje van koolstofvezel, snoert zich vast en ontwaakt het oergeweld achter zijn rug. Boos grommend gaat de 6,5-liter twaalfcilinder die op enkele centimeters achter de stoel ligt aan het werk. De vibraties die hij teweegbrengt, dringen dwars door de kuipstoel en je kleren. Ze masseren de huid. Stampend en snuivend probeert de motor de vastberadenheid van een vechtstierenhart na te bootsen en klinkt alsof hij alles dat op het pad van de Reventón komt met huid en haar wil verslinden.

Een tikje met je rechtermiddelvinger tegen de schakelpeddel achter het stuur is voldoende om de eerste versnelling van de geautomatiseerde zesbak in te leggen. We trappen het gaspedaal voorzichtig in en de Reventón schiet van zijn plek alsof de duvel hem op de hielen zit. In een oogwenk is het einde van het rechte stuk bereikt. Nog één keer laat de middelvinger de schakelvleugels wapperen. Bliksemsnel springt de tweede versnelling erin, en de Lamborghini passeert de 100 km/h. Er zijn slechts 3,4 seconden vergaan volgens de Lambo-techneuten. Maar achter het stuur zou je zweren dat het slechts een oogwenk is.

Walsen

De in lengterichting achterin geplaatste bom levert een stevige 650 pk bij 8.000 tpm en stort tot 660 newtonmeter koppel over de aandrijfassen uit. Vier permanent aangedreven rubberwalsen in de maat 245/35ZR18 voor en 335/30ZR18 achter groeven de kracht in het asfalt, een traction control verhindert dat ze in wrijvingshitte en rook opgaan. Rijden met de Lamborghini Reventón mondt al snel uit in katapultachtige acceleraties en niersteenvergruizende remacties. Gelijkmatig voortglijden vindt hij niks. Ook omdat dan duidelijk wordt hoe minimaal zijn veerwegen zijn en hoe weinig bekleding voor de kuipstoelen gebruikt is. Nee, de Reventón is gebouwd om uitverkoren mensen de fysieke grenzen van de acceleratie te laten voelen.

De piloot laat zich daarbij niet alleen stimuleren door het geluid uit stortkoker-achtige centrale uitlaat, maar ook door het instrumentarium dat linea recta uit een straaljager lijkt te stammen. Je kunt verschillende grafieken op het display projecteren en één van de mogelijkheden is een toerenteller die doet denken aan de hoogtemeter van een vliegtuig. In dezelfde stand lijken de meldingen over het wel en wee van de aandrijflijn op de meldingen in het instrumentarium van een Stealth-vliegtuig. Wie dan bij snelheden boven de 130 km/h in zijn binnenspiegel kijkt en twee kleppen voor het verzamelen van koellucht naar buiten ziet komen, zou zweren dat hij straaljagerpiloot is geworden. Maar ook al ziet hij er niet altijd zo uit, de Lamborghini Reventón blijft tot zijn topsnelheid van 340 km/h stevig aan het asfalt kleven.

Praktijkproef

Ook het afremmen met de met 1.700 kilo niet echt lichte supersportwagen wordt tot een praktijkproef over de belastbaarheid van het menselijke lichaam. Als de enorme keramische remmen toehappen, is het een hele opgave om in positie te blijven. Terwijl de gordels het lichaam op zijn plek houden, worden de ogen en de hersenmassa naar voren afgeschoten. Als je de Lambo vervolgens de bocht in dirigeertt, wat dankzij de messcherpe besturing uiterst precies kan, volgt de vierwielaangedreven Reventón met een ongekende vastberadenheid het spoor. Hier wordt de volgende lezing over de verbazingwekkend ver liggende grenzen van automobiele dwarskrachten gegeven. Het lichaam wordt tegen de zijwangen van de stoel geperst en je nekwervels lijken te gaan knappen, maar de Reventón laat zich na de apex zonder stuurcorrecties of ander drama naar het volgende rechte stuk sturen. En zelfs de lastwissel bij het overstappen van het rem- op het gaspedaal verwerkt de Lambo zonder heftige reacties. Daarbij valt vooral op dat de uit de kluiten gewassen middenmotorbolide zich zo nauw met de reacties van het menselijk lichaam laat koppelen: hij reageert op de kleinste veranderingen van het gaspedaal of de stuurhoek en zet deze direct om in actie. Bij hoge snelheden zuigt hij zich zó aan het asfalt vast dat vier vingers aan het stuur voldoende zijn om de Reventón snaarstrak rechtuit te laten gaan. Zo wordt de Lamborghini Reventón in de handen van een ervaren bestuurder tot een precisiewerktuig van de allerhoogste orde.

Eenzame prairiewolf

Dat passanten de voorbijflitsende Reventón niet alleen maar met bewondering volgen, is te danken aan de mix van een agressief uiterlijk en de beestachtige klanken van de twaalfcilinder. Als de Reventón vol gas een menigte passeert, verstommen de gesprekken. En voordat de omstanders duidelijk is of er nu een gespierde bolide voorbijraast of dat er een straaljager doorstart, is de Lamborghini alweer aan de horizon verdwenen.

In stadsverkeer zul je deze auto echter maar zelden tegenkomen. Daarvoor is zijn manoeuvreerbaarheid in druk verkeer veel te beroerd. Achterwaarts inparkeren is zonder externe aanwijzingen nagenoeg onmogelijk, omdat het vooral naar achteren toe en schuin opzij aan overzicht ontbreekt. Net als ten tijde van de onsterfelijke Countach moet de bestuurder zich bij het achteruitrijden met geopende deur op de dorpel nestelen en buiten langs de carrosserie kijken. Waar die tenslotte eindigt, ziet hij vanuit dit perspectief echter niet. De les daaruit is duidelijk: met als zijn broer Murciélago uit de serieproductie is de voornamelijk met de hand gebouwde Reventón meer geschikt als eenzame prairiewolf dan als gezelschapsdier. De extremiteit van z'n carrosseriedesign en automobiele manieren is daar debet aan.

Zodoende kwalificeren de exorbitante prijs en zijn controversiële design de Lamborghini Reventón als outsider in de autowereld. Vermoedelijk is hij juist daarom zo enorm gewild. Ook bij de marketingstrategen van de Italiaanse Audi-dochter overigens, die al over nieuwe projecten naar Reventón-voorbeeld nadenken. De eregalerij van beroemde vechtstieren hoort in Sant'Agata inmiddels tot de inventaris, zo horen we. En de lijst van bizar gevormde straaljagers is nog lang.