Eerste Rijtest: Bitter Vero

Erich Bitter lijkt 50 jaar oud, maar hij is toch echt 74. Dat wil echter niet zeggen dat hij achter de geraniums gaat zitten. De selfmade autoconstructeur, die zoon van een fietsenmaker is, moet er niet aan denken: "Ik geef me niet zo gauw gewonnen", zegt Erich. Met de nieuwe Vero wil hij ondanks de nodige tegenslagen in de afgelopen jaren bewijzen dat zijn vertrouwde recept nog altijd werkt. De ingrediënten: betaalbare volumetechniek, een exclusief uiterlijk en een chic interieur dat geheel op de wens van de klant wordt afgestemd, zonder 'de hele boel te moeten verbouwen'.

Waar haalt Bitter eigenlijk het geld vandaan om dit allemaal te kunnen doen? "Uit mijn eigen portemonnee", aldus Bitter, die in 2008 ook nog wil gaan beginnen met het fokken van Spaanse volbloedpaarden. "Samen met twee vrienden heb ik E 250.000 geïnvesteerd in de doorstart van mijn merk. Tot alles klaar is, zal er waarschijnlijk zo'n half miljoen doorheen gaan. Daarbij komt een bankgarantie van meer dan 2,5 miljoen."

Amerikaans recept

Het grootste deel van het budget is bestemd voor de aanschaf van de auto die de basis voor de Vero vormt: de uit Australië geïmporteerde Holden Caprice. Waarom een Holden? Vroeger gebruikte Erich Bitter Opel-modellen voor zijn auto's, zoals de Senator, maar aangezien dat merk tegenwoordig geen grote achterwielaangedreven modellen meer heeft, wordt voortaan ingekocht bij de Australische GM-divisie.

De Caprice is een sedan volgens klassiek Amerikaans recept: hij is 5,20 meter lang en de achterwielen worden aangedreven door een zesliter-V8. De Caprice staat voor circa E 55.000 in de prijslijst, daarna is er nog een vijfcijferig bedrag nodig voor de ombouw.

De motorkap, de bumpers met de grote Bitter-grille en de luchtroosters in de voorspatborden worden aangeleverd door het in Keulen gevestigde Zimmermann. Deze details geven de Caprice zeker een exclusief tintje en de grote grille in de voorbumper doet oude Bitter-tijden herleven, maar voor de rest is de vormgeving van de Vero nogal rechttoe-rechtaan. Het is een heel verschil met zijn welhaast Italiaans vormgegeven spirituele voorgangers, de CD en SC (zie kader). Alle goede bedoelingen van Erich Bitter ten spijt: de Vero is qua design geen partij voor een concurrent als de Maserati Quattroporte.

Topkwaliteit

Het interieur daarentegen voldoet wél aan de verwachtingen. Het gebruikte leer is heerlijk soepel en van topkwaliteit: de koeienhuid is afkomstig van Dagro in het Duitse Gera, die ook de leren bekleding voor de Volkswagen Phaeton en Bentley Flying Spur levert. Net als Zimmermann zijn de heren bekleders uit Gera oude bekenden van Erich. De goede connecties blijken nog altijd waardevol.

"Wat vindt u van de Vero?", vraagt Bitter en geeft meteen zelf het antwoord: "De grille had ik liever wat groter gehad, maar dat kan niet vanwege de versnellingsbak. Volgend jaar komt de nieuwe zestrapsautomaat, maar helaas niet met flippers aan het stuur. Ik moet nu eenmaal gebruiken wat er voorhanden is."

In Duitsland gaat de Vero E 121.975 kosten – veel geld voor veel individualiteit. Bitter denkt er honderd per jaar van te kunnen verkopen, maar daarbij is de wens waarschijnlijk de vader van de gedachte. Ook bij kleinere aantallen wordt er echter winst gemaakt. "Het break-even punt ligt bij 25 auto's. We hebben een leveringsdeal tot eind 2012. Bovendien worden er geen veranderingen aan het model gemaakt, die voor ons tot extra investeringen zouden leiden", legt Bitter uit.

Passie

Individualiteit staat bij Bitter nog altijd hoog in het vaandel. Voor de carrosserie zijn weliswaar slechts zes lakkleuren leverbaar, maar voor het interieur is alles mogelijk. Elke denkbare kleur is te krijgen en dat zonder meerprijs. De uitrusting van de Vero is compleet te noemen, de garantie duurt 2 jaar. Groot voordeel is dat elke Chevrolet-specialist hem kan onderhouden, aangezien de Amerikaanse achtcilinder in het vooronder al sinds jaar en dag gebruikt wordt in auto's van General Motors. Gelukkig maar, want Bitter-dealers zijn een zeldzame verschijning. In Duitsland zijn er bijvoorbeeld 6 tot 8 gepland.

Of hij ook naar Nederland geëxporteerd gaat worden, is nog niet bekend. Niet iedereen mag zomaar Bitters aan de man gaan brengen. "Mijn auto's moet je met passie verkopen", verlangt de autoconstructeur. "In ruil daarvoor lever ik topkwaliteit en een interessante marge."

Muscle car

Goed, tijd om te kijken wat de Vero in huis heeft. Op zoek naar een antwoord op de vraag of Bitter de strijd aankan met topklassers van Audi, Jaguar en Maserati doorkruisen we het Bergische Land. Onze eerste indruk: de muscle car is terug. De Vero is een beest in smoking. Vooral als de versnellingsbak in de sportstand staat en de elektronische rijhulpjes uitgeschakeld zijn. Een gedeactiveerd ESP maakt weemoedig: de enthousiast uitwaaierende achterkant doet oude tijden herleven, de om grip vechtende Dunlops huilen als hongerige wolven en de achtcilinder uit de Corvette zuipt Crocodile Dundee probleemloos onder de tafel. Volgens de boordcomputer gorgelt de V8 er elke 100 kilometer 21 liter doorheen. Erich Bitter beweert echter dat 13 liter per 100 km mogelijk is. En grijnst…

De topsnelheid van de Vero is begrensd op 250 km/h, de acceleratie van 0 naar 100 km/h klokken we met de hand op 5,9 seconden. 'Dat kon wel eens kloppen', denkt Bitter. Om daaraan toe te voegen: "Maar dat vind ik niet echt belangrijk. Mijn klanten willen cruisen, niet racen. Waar het om draait, is het bieden van een individueel alternatief voor de gangbare topklassemodellen." Maar wat als de beoogde doelgroep daar anders over denkt in een wereld waar het om klinkende namen gaat en niet om underdogs? "Dan moet ik met pensioen gaan", zegt Bitter. Niet dat hij daarin zelf lijkt te geloven, de eeuwig jonge man die zich met zijn Holden-Bitter als fabrikant van exclusieve modellen heeft ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Voor de zoveelste keer…