MG B (1972) #2

autoreview

29 september 2025 om 10:44

Versnellingen	4, Handgeschakeld
Bouwjaar	1972
Jaar van aanschaf	2005
KM-stand laatst	72.063 km

MG-B in concoursstaat!

72.063 km
25 juni 2005

Terwijl ik in de rij voor de kassa van het Shell tankstation op mijn beurt sta te wachten om mijn tankbeurt te betalen, zie ik uit mijn ooghoeken een jong ventje zijn fiets tegen een lantaarnpaal zetten en naar de mijn zojuist afgetankte MGB lopen. Hij bewondert de auto van buiten, van voor tot achter, tuurt naar de chroom omrande meters in het met zwarte krimplak gespoten dashboard. Na het met de pin betalen van mijn schuld, draai ik mij naar de deur om een praatje met hem te maken, helaas te laat, hij was al weg. Achter het stuur krijg ik een flashback. Zo was het bij mij op 10 jarige leeftijd ook gegaan met de liefde voor de MG B, daar op die grote parkeerplaats aan de boulevard. Ik had mijn fietsje op de standaard neergezet en had de geparkeerde nagelnieuwe donkergroene MG B bewonderd.

Dat herinnerde ik mij opeens in 2005, toen ik bij de plaatselijke tijdschriftenwinkel Auto Motor Klassiek zag liggen, met de MG B op de cover. Nog ligt dit blad als een relikwie in de boekenkast bij alle later verzamelde boeken met maar één onderwerp: de MG B.

Zodra ik toestemming van mijn wederhelft kreeg, liet ik er geen gras over groeien en startte ik met de zoektocht. De autowereld was voor mij core business en verdiepte mij in de sterke en zwakke punten van de B, liet een aantal “B's” de revue passeren totdat een auto-restauratie bedrijf in Friesland in juni dat jaar op zaterdag een zomershow hield. Ik bleek alleen niet de enig geïnteresseerde te zijn, het was gezellig druk. Het zien van de diverse "verkocht" bordjes op de MG's, de andere kooplustigen die MG s', Austin's Healey, en Triumps bekeken,en proefritten maakten, zorgden ervoor dat ik gretig werd. Binnen stond deze MGB van 1972 op de brug, in het begeerlijke British Racing Green, met een biscuit kleurig lederen interieur en het Mota-Lita houten stuurwiel, in staat van nieuw te zijn. Nieuw waren ook de drie kleine ruitenwissertjes op de voorruit. Helemaal top!. Een auto wordt niet verkocht, maar verkoopt zichzelf. Het er steeds naar kijken, aanraken en er in zitten, het proeven en ruiken maakt je extra begerig en zorgt dat het pittige bedrag dat er voor neergeteld moet worden aanvaardbaar is. De MGB was zojuist in die week gereed gekomen en na 5 liter Euro 95 in de tank werd de auto voor een proefrit naar buiten gereden door de verkoper. In tegenstelling tot wat ik gewend was te doen, de klant laten rijden, kreeg ik die kans niet. Voor het eerst “open” rijden was een hele ervaring en het proefritje vanaf de bijrijdersstoel smaakte naar meer.

Zonder mijn koopbeslissing een aantal nachten te overdenken werd die middag de order getekend. Ik bestelde een verchroomd kofferrekje op het kofferdeksel en liet de grijs gespoten wielen vervangen door verchroomd gespaakte wielen. Dat maakte mijn MGB extra ver Op de afgesproken datum en tijd stond de MGB voorzien van blauwe kentekenplaten met importkenteken op mij te wachten. Natuurlijk werd er “open” naar huis gereden, Dat regenbuitje onderweg deerde mij niet, als je maar gas geeft.

Als automan vielen mij toch een aantal zaken tegen die ik niet verwacht had bij een auto die in een zogenaamde concoursstaat was afgeleverd. De motor hield bij gas geven wat in. Het rempedaal trilde bij het afremmen door kromme remschijven. Door de ongebalanceerde wielen kwamen er bij 80 à 90 km/uur trillingen in het mooie Mota-Lita stuurwiel. Bij het afzetten van de ruitenwissers keerden zij niet terug naar de ruststand. Ze deden het ook slechts op één snelheid. De claxon was alleen met een vuistslag op de centraal in het stuurwiel geplaatste knop te bedienen. Hoewel er een garantie was afgesproken, werden alleen de remschijven onder die bepaling vervangen en voor de rest moest ik niet zeuren en dat voor een auto waar ik ruim 22 mille voor had betaald! Ondanks alle complimenten van bewonderaars reed de MGB niet zoals die eruit zag! Dat irriteerde mij mateloos.

Een bandenbedrijf in de buurt verschoof de banden met hoogteslag naar de juiste stand op de velg en balanceerde alle wielen. In de winter die daarop volgde ging de carburateur helemaal uit elkaar, werd compleet gereinigd en de grasmachine luchtfilters werden vervangen door K&N luchtfilters. Het was een lichte verbetering maar helemaal tevreden was ik niet. Meer lucht betekent ook meer dorst, de te kleine sproeiers werden vervangen door sproeiers met een grotere doorlaat. Ik kon ermee leven totdat ik besloot om geen Euro 95 meer te tanken, maar over te stappen op Super 98 of Octane 100. Het resultaat was verbluffend. Alle klachten van inhouden waren als sneeuw voor de zon verdwenen, de MGB reed als de spreekwoordelijke brandweer.

Het heerlijke van zo'n MG B is dat de bedrading heel eenvoudig in elkaar steekt en bereikbaar is. Met een 12 volt spanningszoeker werd al snel het probleem van de ruitenwissers opgelost. Stekkertjes die onjuist of niet waren aangesloten. In absolute concoursstaat maar de afwerking? De claxonknop werd losgehaald en ik maakte door middel van 3 paperclips verende delen met aan het uiteinde messing contactpunten waar ik dunne draadjes aan soldeerde die zo contact maakten met de massa in het stuurwiel. Bij nu slechts een lichte aanraking deed de claxon het voortaan. Dat enkeltonige basgeluid werd in de loop der tijd aangevuld met een hoogtonige hoorn. Volgens het grote MGB boek is een dubbele claxon origineel. Dan ontdek je dat de auto oorspronkelijk signaaloranje is geweest en dat het British Racing Green niet dat van MG is maar van Jaguar. Uiteindelijk niets mis mee, maar de originaliteit begon steeds meer te rammelen. Ik zag steeds meer dat het niet klopte met het origineel uit het grote MGB boek. De motor behoorde niet rood te zijn, maar zwart, de grille hoorde niet bij het bouwjaar etc. de hang naar originaliteit begon steeds groter te worden.

De H4 koplampen van één of ander vaag merk werden vervangen door koplampen van Lucas met bolle glazen en de ouderwetse 40/45w peertjes. Bij een grote bouwmarkt kocht ik cocosmatten die op maat gesneden werden. In 1972 had je immers toch ook cocosmatten in je auto liggen. Het zag er voorbeeldig uit met de Biscuit kleurige leder op de stoelen en portierbekledingen. Op de beurs British Cars & Lifestyle schafte ik een setje zonnekleppen aan en monteerde die op de lege plekken aan de bovenzijde van het voorruitframe. Op de voorbumper kwam er een badge bar en hierop twee verstralers van Lucas en completeerde het met de badges van Great Britain en een badge van de RAC.. Natuurlijk ging er geruime tijd overheen voordat de auto compleet naar wens was. Het rijden was een feest!. De MGB heeft een fantastische wegligging en heeft een comfort dat past bij een echte roadster. Een McPherson voorwielophanging en achter een starre as met halfeliptische bladveren, gaven niet veel comfort. Gezeten op het gladde leer van de stoelen had je niet veel steun, je linker been tegen de portierbekleding hield je achter het stuur. Veiligheidsgordels ontbraken en je moest goed op jezelf passen. Wilde je echt snel rijden, dan zijn alle losse zaken in de kofferruimte want in de cockpit zet de wind met kracht aan. Met een beetje polijstpasta poetste ik de met gaten voorziene spaken op naar hoogglans en voor wat meer grip op de dunne stuurwielrand schoof ik mijn handen in lichtbruine heuse leren autohandschoenen. Zodra het ook maar even kon, gingen de portierruiten naar beneden. Wind…tocht? Een windschot? Geen haar op mijn hoofd die hier aan dacht. Met brullende motor reed ik de vrachtauto’s tegemoet en liet mijn hand dan even naar mijn pet gaan want die wil je niet graag kwijt. Dankzij de superbrandstof met het octaangehalte van 100 hing ze geweldig aan het gas. Een druk op het gaspedaal gaf direct een merkbaar effect. Je hebt geen idee wat goede brandstof met je auto doet. Met de korte versnellingspook was het precieze schakelen altijd trefzeker. De remschijven voor en trommels achter zorgden ervoor dat je binnen de kortste keren weer stilstond. De roestvrijstalen uitlaat gaf in tunnels het geluid waar je zo naar verlangt. Nu reed ze zo als ze er ook uitzag, verleidelijk en uitnodigend, snakkend naar een stevige hand!

Eens in de twee jaar werd de rit naar Friesland gemaakt voor het noodzakelijke onderhoud en de verplichte APK keuring. Het viel de eigenaar van het bedrijf op dat de MGB niet aftakelde, integendeel de auto ging er alleen maar beter uitzien en hij merkte in de proefritjes na het onderhoud dat de auto echt super reed. Het was iedere winter opnieuw de maanden aftellen dat de pekel van de weg gespoeld was en ik weer kon genieten van mijn groene MGB.

De laatste jaren werd er gevraagd of hij niet terug gekocht kon worden. Ondanks dat ik dat laatste niet van plan was, werd ik in 2016 opnieuw in de verleiding gebracht door een andere nog veel oudere auto waardoor ik niet anders kon dan afscheid nemen.