Brexit: 7 redenen om voor te zijn

Gisteren keken we met een serieuze blik naar de dreigende brexit en de mogelijke gevolgen, vandaag doen we dat met een knipoog in de vorm van een douceurtje voor wie de brexit vreest, door middel van van zeven automobiele redenen waarom we ze kunnen missen als kiespijn:

Austin Allegro

De Allegro kwam in 1973 op de markt om de populaire, karakteristieke BMC ADO16 op te volgen. Verkooptechnisch deed hj het heel behoorlijk en dat is des te knapper als je weet dat de Allegro een beroerde reputatie had. Alles wat stuk kon, ging ook stuk. Vooral de roestduivel at zijn buikje rond aan deze Golf-killer uit Longbridge. In 1975 kwam de tweede generatie, waarbij veel problemen werden opgelost, maar dat heeft de Allegro niet kunnen behoeden voor een twijfelachtige topnotering in het boek 'Crap Cars'.

Invicta S1

Invicta is een legendarisch Engels merk, dat na een lange Doornroosjeslaap nieuw leven werd ingeblazen. Dat resulteerde in 2004 in de S1, een ietwat wanstaltige supersportwagen. In 2007 hadden we hem in onze stallen staan. We wilden er mee naar Italië, maar halverwege gaf deze kwart miljoen euro kostende, met spuug en plakband bijeen gehouden exoot er definitief de brui aan.

Morris Marina

Net als de hierboven genoemde Allegro staat de Morris Marina te boek als een van de slechtste auto's ooit. Volgens onze collega's van Auto Express reden in 2006 nog maar 745 van de 807.000 in Engeland verkochte Marina's rond, een dertigjarig dieptepunt. En dat is jammer, want wees eerlijk, met zijn typische jaren zeventig-lijnen is het nog steeds een plaatje.

Jaguar X-Type

Nee, slecht was de Jaguar X-Type niet. Maar niettemin was deze op de Ford Mondeo gebaseerde nep-Jag een flop. Met vierwielaandrijving en eigen motoren moest de X-Type de reputatie van Mondeo-met-kapsones afschudden, maar dat is hem nooit gelukt. Een versie met dieselmotor en zelfs een Estate konden daar niet bij helpen. In 2009 verliet Jaguar al wonden likkend het D-segment om pas vorig jaar met de veel geslaagdere XE terug te keren.

Rover 214

De Triumph Acclaim stond hoog op onze lijst, maar werd gered door ziin opvolger, de Rover 200. Net als de Acclaim was de 200 een coproductie van British Leyland en Honda. Als vervoermiddel van de vleesgeworden goeiige sukkel Richard en zijn dominante, make believe-echtgenote Hyacinth Bouquet/Bucket kreeg de 200 een kleinburgerlijk stempel dat hij nooit meer te boven zal komen. 'Richard, mind the pedestrian!' Verveeld: 'Minding the pedestrian.'

Rover CitiRover

Nog zo'n pareltje uit Longbridge was de CitiRover, eigenlijk een gerebadgde Tata Indica. De CitiRover blonk uit door zijn beroerde weggedrag, magere prestaties en beperkte binnenruimte, waar gelukkig wel een relatief hoge prijs tegenover stond. Deze hoogvlieger moest Rover van de ondergang redden en we weten hoe dat is afgelopen. Eerlijk is eerlijk: tot op de dag van vandaag staat hij te boek als een erg betrouwbare auto. In Engeland tenminste, dus...

Reliant Robin

We kunnen gerust stellen dat de jaren zeventig spraakmakend waren in de Engelse auto-industrie, want uit die tijd stamt ook de Reliant Robin. Met zijn knullige uiterlijk en (op het oog) wielloze neus is dit een van de grootste antihelden op vier, pardon drie wielen uit de UK ooit. Zelfs in Mr. Bean moest hij zijn meerdere erkennen. In ons land was hij een tijdje populair omdat bepaalde versies met een motorrijbewijs gereden mochten worden, maar een verandering in de wetgeving maakte aan dat privilege een einde.

Tot zover de zurigheid, want Engeland heeft ons natuurlijk ook heel veel moois gebracht. Later vandaag daarom onze volledig subjectieve top 7 met automobiele redenen om intens van Engeland te houden.