Lamborghini Miura

Chassisontwerper Giampaolo Dallara wil zijn baas Ferruccio Lamborghini overhalen te gaan racen. Daartoe ontwerpt hij een stalen chassis uit één geheel, met ruimte voor een V12 middenmotor. Die motor komt, om de lengte te beperken, dwarsgeplaatst achter de inzittenden te staan. Bijzonder is, dat de versnellingsbak is geïntegreerd in het lichtmetalen oliecarter van de V12. Lamborghini ziet er echter niets in; wel wordt het chassis compleet met motor en wielophangingen tentoongesteld op de Salon van Turijn in 1965. Vanwege de positieve reacties geeft Lamborghini opdracht, er een carrosserie bij te ontwerpen.

Marcello Gandini en Giorgetto Giugiaro, die beiden bij Bertone werken, maken er een waar meesterwerk van en zo staat de simpelweg P400 (wat staat voor Posteriore en 4 liter cilinderinhoud, een verwijzing naar de achterin geplaatste motor) gedoopte auto dan in 1966 op de Salon van Genève. Op de beursvloer noteert men al zeventien orders, zodat Lamborghini niet anders kan dan de oorspronkelijk helemaal niet geplande auto alsnog in productie nemen.

Dat gaat niet zomaar: de P400 was bedoeld als racer, niet als straatauto. Motorgeluid en –warmte vormen een groot probleem voor de inzittenden, wat opgelost wordt door veel isolatiemateriaal en een verticale, dubbele ruit te plaatsen tussen motorcompartiment en interieur. Bovendien wordt de wielbasis iets vergroot. In 1967 gaat de P400 uiteindelijk als Miura definitief in productie. Voor de aandrijving zorgt de uit de 400 GTV bekende 3,9-liter V12 met 350 pk. In 1968 wordt de Miura aan binnen- en buitenzijde licht gewijzigd, de V12 levert voortaan 370 pk. De verbeterde Miura krijgt daarom de toevoeging 'S'. In 1971 wordt de Miura S opgevolgd door de nogmaals sterkere SV, met een tot 385 pk opgevoerde V12. Tevens worden detailverbeteringen aan onderstel en exterieur doorgevoerd. Versnellingsbak en carter zijn voortaan gescheiden uitgevoerd. De Miura wordt tot 1973 gebouwd en in 1974 opgevolgd door de LP400, ofwel de Countach.