DAF 44

In 1967 werd het tijd voor een opvolger voor de Daf 750, die als Daffodil vanaf 1959 te koop was. Het werd de Daf 44. Ontwerper Michelotti had de typische Daf-kenmerken weten te behouden, maar kwam toch met een autootje op de proppen dat aanmerkelijk meer bij de tijd oogde. En was. Bovendien was hij een stuk groter, met twintig centimeter langere wielbasis. De zwarte strip vooraan, met links de typenaam 44, werd zeer modern gevonden. De tweecilinder boxermotor had nu 844 cc en leverde 34 pk. Een jaar later werd de 750 zelf ook gemoderniseerd en als 33 opnieuw in het leven geroepen. Technisch week hij weliswaar nog maar weinig af van de 750, maar hij sloot qua lijn beter aan op de 44. Ook nu weer was er de zwarte strip op de voorzijde.

De 55, die eveneens in 1967 kwam, was de eerste Daf met een viercilinder aan boord. Deze motor was weliswaar niet door Daf zelf gemaakt (hij kwam uit de Renault 10); hij was wel nog altijd gekoppeld aan het unieke aandrijfsysteem dat de Eindhovenaren Variomatic noemden: aandrijving op de achterwielen door middel van twee riemen. Dat systeem was dan wel uniek, maar het zorgde ook voor de nodige kritiek. 'Truttenschudder met jarretelaandrijving' schreef de pers, en dus besloot Daf te bewijzen dat het meer dan dat was. Een Daf 55 werd ingeschreven in de zware London-Sydney Marathon van 1968 met Rob Slotemaker aan het stuur. Verre van onverdienstelijk, want het autootje werd 17e overall. Van de 55 verscheen dan ook onmiddellijk de Marathon, een snellere versie die werd vernoemd naar de overwinning in het London-Sydney-avontuur. Daarnaast kwam er een prachtige coupé-versie. Dafs laatste personenauto was de 66, die net als de 55 als sedan, coupé en Marathon werd geleverd. Deze zag er praktisch hetzelfde uit als de 55, maar had veel technische verbeteringen. In 1976 werd Daf overgenomen door Volvo, die de 66 nog jaren als Volvo 66 aan de man bracht.