Volvo S40 2.0 Edition I (2009)

Beginnen de jaren inmiddels te tellen voor de kleinste sedan uit het Volvo-programma? De huidige versie van de S40 gaat al weer een paar jaartjes mee en dat is aan het uiterlijk ook wel te zien. Niet dat het een sterk verouderde auto is, maar de vormen zijn wat bedaagd en hoekig, hoewel dat ook uitgelegd kan worden als statigheid.

Dwangbuis

Interieurruimte is overduidelijk niet zijn sterkste punt. Als je binnenstapt in de S40 lijkt het bijna alsof je in een dwangbuis stapt. Het is duidelijk te zien dat de S40 op het onderstel van de Ford Focus staat, die afkomstig is uit het kleinere C-segment. Voorin is de ruimte in orde, maar op de achterbank is de S40 nogal krap. Zelfs personen van gemiddelde lengte zullen niet normaal op de achterbank kunnen zitten, zeker niet voor langere afstanden. Ook de kofferruimte van de S40 legt het ruimschoots af tegen die van veel moderne concurrenten. Met ruim 400 liter houdt het wel op. Achter het stuur heeft Volvo de zaken gelukkig beter voor elkaar. De stoelen zitten goed, het dashboard is mooi opgeruimd en de gebruikte materialen voelen stevig aan. De zwevende middenconsole blijft een mooi staaltje design.

Juist dat strakke komt de ergonomie ten goede. Gewenning aan het Volvo-interieur is bijna niet nodig; na een paar minuten weet je als bestuurder alles blindelings te vinden.

Onder de motorkap van onze S40 snort de grootste viercilinder die Volvo in deze modelreeks levert. De 2,0-liter levert een vermogen van 145 pk en een maximumkoppel van 185 Nm bij het relatief hoge toerental van 4.500 tpm. Helaas komt de motor wat gezapig over en produceert hij een vrij rauw geluid. Ook vinden we in de Volvo nog een vijfbak, waar veel concurrenten inmiddels over een transmissie met zes verzetten beschikken. Daardoor ligt het toerental op de snelweg wat hoog, hoewel 3.400 tpm bij 120 km/h nog steeds niet overdreven veel is. Overigens valt op de snelweg wel op dat de wind nogal nadrukkelijk het interieur van de Volvo binnendringt. Ook het onderstel laat van zich horen. Op dit soort punten merk je toch wel dat de S40 al weer een paar jaartjes meegaat.

Prettig sturen

Dat de S40 op het platform van de Focus staat, mag dan een nadeel zijn voor de binnenruimte, maar als het op rijden aankomt, weet je dan in ieder geval dat het goed zit. Ondanks dat de auto in de basis al sinds 2004 meeloopt, voelt dat bij het sturen absoluut niet zo. Hij mag dan niet zo heel erg scherp zijn, maar hij voelt vertrouwenwekkend aan en geeft duidelijk door wat er onder de voorwielen gebeurt. Ook als je het randje opzoekt, blijft de S40 voorspelbaar. Wel jammer is het dat het stuurwiel aan de grote kant is; een maatje kleiner was voor de precisie nog net wat fijner geweest. Onze testauto was een S40 2.0 Edition I, die van zichzelf al behoorlijk royaal is uitgerust. Daarnaast was de Volvo voorzien van extra's als lederen bekleding en een navigatiesysteem aan boord. Tel je al die bedragen op, dan kom je al snel aan een stevige totaalprijs