Suzuki Grand Vitara 2.5 V6 (2001)

Suzuki heeft al lang geleden de trend naar steeds meer asfaltgebruik van 4x4"s gezien en heeft zijn terreinauto"s comfortabeler en luxer gemaakt. Neem bijvoorbeeld de Grand Vitara met dikke 2,5-liter V6 en tussenbak. Waarom zou je een halfslachtige terreinauto kiezen als je voor minder (want de Soes is aanvaardbaar geprijsd) een échte kunt kopen? De Grand Vitara heeft een wat gedrongen uiterlijk. Door de hoekige carrosserie en de uitgebolde spatschermen oogt hij ook ruig. Veel meer als de terreinauto, die hij in weze ook is. In de Suzuki hebben we niet de neiging om onze handen voor de ogen te houden van de spanning: allemaal heel traditioneel. Zeker in vergelijking met de wat modernere, SUV-erige types stoort het goedkope materiaalgebruik in het binnenste van de Grand Vitara. De bekleding is echt zweterig en het dashboard is platiekerig. De stoelen zitten goed, maar de zittingen zijn kort en geven de benen bovendien weinig zijdelingse steun. De achterbank heeft drie gordels, maar dat wil niet zeggen dat drie volwassenen met een big smile daar plaatsnemen, maar het kan wel. De bankconstructie van de Suzuki heeft als nadeel dat bij het omklappen geen vlakke vloer ontstaat. De bagageruimte is toegankelijk via een aan de zijkant scharnierende deur. Onhandig bij een fileparkeerplaats. Jammer dat Suzuki geen rekening houdt met het rechts rijden in Europa: de deur scharniert aan de stoeprand terwijl "t veiliger is om daar de handgreep te plaatsen. De paden op, de lanen in. Want de meeste Grand Vitara"s zullen hun banden op asfalt en klinkers slijten. Je kunt merken dat Suzi in zijn hart een terreinwagen is. Hij helt en duikt op de harde onderlaag wel wat sterk. Het aandrijfconcept heeft ook gevolgen voor het weggedrag: op verharde wegen met goede grip mag alleen de achterwielaandrijving zijn ingeschakeld. Gevolg is dat hij gevoeliger is voor zijwind en een sterker onderstuur, waarbij gas lossen of zelfs remmen onvermijdelijk voor een uitstap van de achteras zorgt. Voeg daarbij dat Suzuki de terreinrijders een plezier doet met een indirectere besturing (slaat het stuur niet uit je handen als je over een hobbel rijdt) en het is duidelijk dat de Grand Vitara niet de eerste keus is voor een partij slalommen. Moeten we echter tegen een berghelling op, dan gaan we voor de Grand Vitara. Al was het alleen al omdat hij een tussenbak heeft en daardoor vijf extra versnellingen heeft die hem meer kracht in het terrein geven. De gewone versnellingsbak schakelt goed, maar je hebt wel het gevoel dat er wat tandwielen in elkaar grijpen.

V(rrrrrrroem)6

Start de Grand Vitara 2.5 V6 en een prachtige zescilinderroffel prikkelt de oren. Koppeling in, optoeren en het zware blok doet de carrosserie een beetje wiebelen. Machtig gevoel. Wel blijkt de aandrijflijn van de Grand Vitara niet geheel trillingsvrij.
Ook bij de motor heeft Suzuki de terreinrijder in gedachte gehad, want de 144 pk sterke V6 is heerlijk soepel. Een hoog maximaal koppel bij een laag toerental dus. Bij de sprint sleurt de V6 de best zware Grand Vitara in 10,8 s van 0-100 km/h. Bij de tussensprints van 80-120 km/h klokken we in vier en vijf 12,6 en 19,6 s. De topsnelheid bedraagt 175 km/h. Bij dit strepentrekken laat de Grand Vitara zich het kostbare vocht goed smaken: 1 op 8,5. De tol van de zespitter, de stoere carrosserie en het hoge gewicht door de tussenbak en het afzonderlijke chassis. Het testslachtoffer was rijkelijk voorzien van toeters en bellen. Gelukkig is Suzuki overtuigd geraakt van ABS. Soms is ABS op een terreinauto domweg niet leverbaar omdat bij een afdaling in de modder blokkeren betere vertraging geeft. Bijzaak, want op de verharde weg hebben onervaren chauffeurs met ABS al voldoende moeite om een strakke noodstop met dit gevaarte te maken. Verder vinden we op de zo"n 61 mille (e 27.680) kostende Grand Vitara V6 dakrails, elektrische ramen en spiegels, airco en een dubbele airbag.