Rover Tourer (1995)

Zonder stationcar in je programma tel je niet meer mee. Nu had Rover altijd nog de aloude Estate (vroeger: Montego) maar het werd de hoogste tijd voor een modernere combi. Die is er nu, op basis van de opgefriste 400-serie. Maar niets van verwijzingen naar de basis van deze auto. De Rover stationwagon heet kortweg Tourer. Zo simpel en kort als zijn naam is, zo summier is ook het leveringsprogramma. Er is slechts één krachtbron leverbaar, een viercilinder 1,6-liter motor met vier kleppen per cilinder. De klant heeft wel de keuze tussen een handgeschakelde vijfbak of een viertraps automaat.
De Rover Tourer kunnen we onmogelijk tot prijspakker promoveren: hij gaat over de f 45.000 heen. Geen modale gezinsauto dus. Even kijken of hij wel over bovenmodale prestaties beschikt, een hoogstaand uitrustingsniveau heeft en genoeg leefruimte biedt voor het hele (bovenmodale) gezin.
Wij zijn niet dolenthousiast over de keuze van Rover om alleen de 1.6-motor in de Tourer te plaatsen. Sterker nog: we vinden het een regelrechte vergissing. Want hoewel die motor beslist goede prestaties levert en daarvoor ook niet teveel brandstof vraagt, maakt de multiklepper veel te veel herrie. Om moe van te worden. In versnelling V gaat, bij ongeveer 120 km/h, de toerenteller richting de 4000 en dat is binnenin de Tourer niet te missen. Vanaf kilometer ‚‚n irriteert dat en dat blijft zo. Heus, de viercilinder is gretig, pakt redelijk goed op bij lage toerentallen maar tijdens een rit "op snelheid" haalt hij het algehele comfortgevoel pijnlijk naar beneden. Zonde. We zijn gek op sportieve motoren, maar Rover heeft in de Tourer overdreven. En bovendien: zo"n prestatiebeest is die 1600-motor ook weer niet.

Heerlijke bak
Door die beduidend rumoerige motor krijgt de Tourer meteen al een dreun die hij nooit meer echt te boven zal komen. Maar terugkrabbelen doet hij wel. Dankzij die heerlijke lichte, directe vijfversnellingsbak, een perfect in de hand liggend stuurwieltje, aardig wat glas rondom - dus een goed verkeersoverzicht - en fijne, erg fijne stoelen. Op al deze punten wint de Rover onze harten.
De bagageruimte van de Rover is door de wielkasten wat grillig van vorm en dat kost liters. Op de achterbank verdient hij het predikaat riant gezinsvoertuig, al had de hoofdruimte beter gekund.
Afgezien van de rumoerige motor haalt ook de te stugge vering van de Rover Tourer de auto in zijn geheel naar beneden. Af en toe moesten we zelfs even denken aan de (gebrekkige) vering van een kleine, compacte stadsauto van Japanse makelij. De Tourer weet zich absoluut geen raad met korte oneffenheden en geeft die dus maar keihard door aan de inzittenden. We houden best van een beetje stevige vering, maar Rover heeft hier (opnieuw) de sportiviteit overdreven. Dan het weggedrag: de Rover Tourer is duidelijk onderstuurd en wie in een onbeladen Tourer het gas loslaat in een bocht, wordt op een controleerbare overstuurreactie getracteerd.
De Rover heeft een fraaie, aparte, exclusieve lijn. Echt "anders dan anders". Ook binnenin scoort de Rover hoog met aankleding en sfeer. Maar het is niet genoeg. De te harde vering en de te gehorige motor zijn zware minpunten die heel wat liefde van de koper verlangen. Maar wie er mee kan leven heeft dan wel iets aparts en dat telt voor sommige lieden vaak zwaarder dan persoonlijk comfort. Maar misschien, heel misschien besluit Rover nog wel om de Tourer in Nederland ook met de zwaardere 2,0-liter motor te leveren. Deze haalt in Groot-Brittannië hoge ogen en dat is geen wonder, want deze krachtbron heeft alles wat de 1600 mist. En dat is niet alleen meer power, maar ook een lekkere souplesse. Maar helaas, de marketingmensen vinden dat deze versie te duur zou zijn voor ons land.