Toyota GT86 (2012) - Test

Officieel wordt nog gesproken van 'prototype fase 2', maar Toyota geeft toe dat de auto die in de pitstraat op ons staat te wachten, technisch volledig representatief is voor de exemplaren die in juli bij ons in de showroom komen. Dus met een onderstel dat nu volledig fijngeslepen is, de standaard montage van een Torsen sperdifferentieel en een nieuw ontwikkelde, relatief bescheiden spoiler op de achterklep. De taartschep van 'proto 1', de auto die we eind vorig jaar in Japan al even beproefden, wordt leverbaar als optie. Alleen de prijs is nog niet bekend, mede omdat de CO2-uitstoot nog niet definitief is. Importeur Louwman mikt op pak 'm beet veertig mille. Hoe dan ook, dat neemt niet weg dat we hier in Jarama ons definitieve eerste oordeel kunnen vellen. Voor een volledige omschrijving van de GT 86 verwijzen we je graag nog even naar AutoWeek 49/2011, we beperken ons nu tot hetgeen de Japanner uiteindelijk voor gemaakt is: rijden!

Sturen met het gas

Welke referentie moet je nu nemen? Sportcoupés met rond de 200 pk zijn er meer - denk aan een VW Scirocco, Peugeot RCZ of Audi TT -, maar de Toyota GT 86 verschilt op één wezenlijk punt: hij heeft achterwielaandrijving. Heel even flitst een vergelijk met een BMW 125i Coupé door het hoofd, maar die vinden we toch van een ander kaliber. Zo beschouwd is de GT 86 dus tamelijk uniek.

Tja, achterwielaandrijving, daar lopen we als liefhebbers uiteraard ernstig warm voor. En dat is écht niet alleen omdat je dan zo lekker kunt driften - al leent deze Toyota zich daar prima voor. Nee, bedenk even dat slechts vier kleine vlakken rubber voor het contact tussen auto en weg zorgen. Als dan én de aandrijfkrachten én de stuurkrachten op alleen de voorbanden komen, worden die feitelijk overbelast, zeker bij auto's met veel vermogen. Verdeel je de krachten - sturen voor, aandrijving achter -, dan zorgt dat in basis voor een mooiere balans en bovenal een verfijnder stuurgevoel.

Dan moet natuurlijk de rest van het onderstel eveneens kloppen, maar dat doet het in dit geval. En hoe! De GT 86 is wat je noemt een lekker no-nonsens stuurkarretje. Geen hulp van ingewikkelde elektronica, een fancy transmissie of 'n turbo, maar een zo puur mogelijke auto. Een ultravlieggewicht is het met 1.190 kilogram (in basisuitvoering) niet, maar dankzij het lage zwaartepunt (460 millimeter, 22 mm lager dan dat van een Cayman), de mooie gewichtsverdeling (53 procent voor), de ophanging met dubbele wishbones rondom en de stevig, maar niet té hard afgestelde veren en dempers, voelt de Toyota GT 86 heerlijk lichtvoetig. Súperbijterig is de voorkant niet, maar hij is scherp genoeg heel precies je lijn te kunnen kiezen bij het insturen, mede geholpen door de mooi uitgewogen, communicatieve besturing. Mocht je er toch naast zitten, dan volstaat het om 't gas even te liften, waarop de neus onmiddellijk en zeer voorspelbaar naar binnen trekt.

Blijf je vervolgens nog even van het gaspedaal af en laat je daarmee het gewicht op de voorwielen rusten terwijl je verder instuurt, dan voel je langzaam maar zeker de achterkant losser worden. Even tegensturen en de GT 86 hervindt snel z'n balans. Je kunt echter vlak vóór dat tegenstuurmoment ook het gas er weer opzetten, en dan dwing je de kleine achterwielaandrijver zonder al te veel moeite in een makkelijk beheersbare drift. Wat een prachtbalans. Handelbaar, berekenend en transparant als een zakjapanner!

Geen kapsones

Eigenlijk is het chassis zo goed en heb je zoveel grip en controle, dat je snel het gevoel hebt kracht tekort te komen. De 200 pk die de tweeliter levert zijn op zich voldoende, je mist daarentegen vooral trekkracht onderin. Die drift waar we het net over hadden kun je soms nier doorzetten tot het einde van de bocht, omdat de auto 'doodvalt'. Het maximale koppel van 205 Nm komt pas bij 6.400 toeren vrij, wil je dus het maximale uit de motor halen dan moet je er wel wat voor doen en 'm continu tussen de pakweg 5.500 en de maximale 7.450 omwentelingen per minuut houden

Maar ja, dat draagt ook wel weer bij aan het pure karakter dat deze rijdersauto heeft. Een atmosferische motor is veel 'eerlijker' dan een geblazen exemplaar; je weet precies wat je kunt verwachten bij een beetje meer of minder gasinput. Jammer alleen dat de lekkere boxerroffel naar onze smaak teveel gedempt is Nu we toch aan het zeuren zijn: het ESP grijpt, zelfs in de sportstand, wel heel rigoureus in, en de kort schakelende zesbak (Subaru Impreza-gevoel) is 'n beetje aan de hakerige kant.

Dat neemt allemaal niet weg dat de Toyota GT 86 een (h)eerlijke gooi- en smijtauto is, die qua karakter ergens doet denken aan een Mazda MX-5, maar dan stijver, scherper en 'gripperiger'. Een speelauto zonder kapsones, waar je in het weekeinde lekker onbevangen instapt om 'ns een fijn potje te gaan sturen. Hij is het wachten zonder meer waard geweest.