Renault Wind TCE 100 (2010) - Test

Nog voordat deze Wind was onthuld liet Renault al weten dat het niet zomaar een Twingo met CC-dak in gedachten had. Toen het doek eraf ging, zag je inderdaad amper dat er een Twingo onder zat. De belangrijkste aanwijzingen zijn de neus en de kenmerkende Twingo-deurgrepen, maar dat was het aan de buitenkant wel zo ongeveer. Met het enorme achterdek en de Lotus Elise-achtige beugel met minuscule achterruit heeft hij trekjes van een supersportwagen. Ook de B-stijlen, die net vanaf de onderste raamlijst met een boog naar boven weg lopen, doen denken aan veel exotische modellen. Helaas legt de gewone auto onderhuids zo zijn beperkingen op.

Eén ding is ons tijdens de week dat we met deze auto rondreden wel duidelijk geworden: je móet er een uitgesproken mening over hebben. De één vindt hem geweldig, de ander sabelt de Wind neer als spuuglelijk. Daartussen: niets. Feit is dat je in een heel apart autootje rijdt. En dan moet het meest aparte nog komen, want dat is zonder meer de dakconstructie. Het hele paneel draait 180 graden achterwaarts en verdwijnt daarna niet onder, maar ín de achterklep, als een soort sandwich. Dat heeft een paar grote voordelen ten opzichte van andere hardtops. Om te beginnen is het veel sneller; de Wind is in zo'n tien seconden open of dicht, reken bij de gemiddelde CC op ruim boven de twintig. Verder is het mechanisme veel lichter, ongetwijfeld minder storingsgevoelig en neemt het bovendien veel minder ruimte in. Nadeel is dat je met de brug en ruit achter je veel minder 'buiten' zit dan in een gewone cabrio of CC.

Te alledaags

Het interieur van de Wind ziet er op zich keurig uit, maar het onconventionele uiterlijk schreeuwt eigenlijk om een maf, extravert interieur. Het ziet er, ondanks de wat goedkoop aandoende, harde plastics, netjes uit, maar onderscheidt zich te weinig van een huis-tuin-enkeukenauto. Drie diepe tunnels voor de klokken geven het net nog wat sportieve flair. Wie de eerste keer instapt, moet even zoeken naar de bediening van het dak. Dat is een semi-automatisch dak. Dat wil zeggen dat je eerst nog even met de hand de boel moet ontgrendelen met een greep centraal boven de voorruit. Wat betreft de zitpositie is de Renault geen schot in de roos. De zijdelingse steun van de stoelen is erg goed, maar de zittingen zijn wat aan de korte kant en je zit net wat te hoog. Het stuur is wel in hoogte, maar niet in diepte verstelbaar en dat is jammer, omdat het te ver van je af staat. Ondanks dat alles is rijden in de Wind een verrassing. Het onderstel is lekker stevig, op het harde af zelfs, en de auto laat zich ondanks het wat licht aanvoelende stuur lekker precies zetten. Het onderstel is dan ookdoor de wol geverfd. De Twingo staat op de bodemplaat van de vorige Clio, net als de Wind, die van Renault de grondvesten van de sportieve Twingo RS kreeg. Waar de techneuten van Renault Sport vervolgens nog eens aan zijn gaan finetunen, meldt Renault. Verrassend is ook de motor: 100 pk is niet overdreven veel, maar de 1,2-liter turbomotor geeft zijn koppel af over een breed bereik en dat maakt de krachtbron soepel en krachtig genoeg. Jammer alleen dat de bak hakerig schakelt.