Test: Nissan Qashqai+2 2.0 Tekna (2009)

De Qashqai+2 onderscheidt zich van de bestaande Qashqai door de extra zitplaatsen helemaal achterin. Zo kan de Nissan twee personen extra meenemen. De +2 mist de stoere g edrongenheid van de vijfzits Qashqai en oogt en profil eentikje te gestrekt, waardoor de flanken wat minder krachtig overkomen. Gebleven zijn de sterk stijgende onderste raamlijn, de geaccentueerde schouders en de geprononceerde wielkasten. De +2 kreeg ten opzichte van de 'gewone' uitvoering een langere wielbasis en werd ook langer. Ondanks de iets hogere koets is van een gemakkelijke instap naar de derde zitrij geen sprake. Je hoeft je hoofd weliswaar niet heel diep te buigen, maar het is nog een heel gestuntel om je achter de voorover geklapte leuning van de achterbank te wurmen. En als je eenmaal zit, moet je je nog klein maken. Het is het gebrek aan zowel hoofd- als beenruimte dat je nekt.

De aanwezigheid van zeven zitplaatsen betekent niet dat je ook daadwerkelijk met zeven volwassenen op pad kunt in de Qashqai+2. Alleen kinderen vinden op de achterste zitrij een comfortabele plaats. Met alle zitplaatsen bezet blijft er slechts een marginale kofferruimte over. Berg de derde zitrij op en je krijgt 450 liter. Klap je ook de tweede zitrij neer, dan biedt hij 1.520 liter aan. De achterbank is verschuifbaar, zodat je kunt kiezen voor meer bagageruimte of voor meer beenruimte voor de achterste passagiers.

Prima meubilair

Voorin draait alles om de bestuurder. Het dashboard is opgebouwd rond de bestuurder. Je kijkt uit op een sportief ogend, motorfietsachtig instrumentarium. De bedieningsorganen zitten netjes geclusterd op het middendeel van het dashboard, waaraan in optische zin afbreuk wordt gedaan door het grote scherm van het navigatiesysteem (optie). Het meubilair van de Qashqai is comfortabel.

De voorstoelen vertonen een lichte kuipvorm en houden het lichaam goed vast. De zit is namelijk hoog en dat vergroot je zicht op de weg. Met het zicht naar opzij en naar achteren is het minder gesteld, vooral door de brede C-stijlen. Hoewel de Qashqai+2 wel opmerkelijk stabiel is voor een auto die relatief hoog op de wielen staat, helt hij toch wat over naar de SUV-kant; hij komt minder gebalanceerd over dan de meeste traditionele hatchbacks. In bochten speelt het hogere zwaartepunt hem parten en gaat hij enigszins overstag. De neus, die wat straffer gedempt zou mogen zijn, zoekt de buitenzijde van de bocht op, maar tractie verliezen de aangedreven wielen niet zo snel. Het stuur draait erg licht en vooral rond de middenstand zouden we meer communicatie willen. De elektrisch bekrachtigde installatie neemt je bij lagere snelheden veel werk uit handen door meer ondersteuning te bieden. Bij hogere snelheden voelt de boel echter te vaag aan. De pook van de versnellingsbak laat zich door de verzetten dirigeren met korte slagen, die vergezeld gaan van een plastic-achtige 'klik'. Het is zaak de pook veel te beroeren om het maximale uit de tweeliter te peuren. De Nissankrachtbron perst er 140 pk uit, maar dat maximale vermogen komt nogal laat vrij, net als, belangrijker nog, het maximumkoppel van de Japanner. De Qashqai+2 komt daardoor kracht te kort.