Nissan GT-R Black Edition (2011)

De GT-R is angstinboezemend zwart en imponerend snel. Onder de motorkap: een V6 met twee IHI-turbo's. De handgemaakte Japanse zescilinder met een inhoud van 3,8 liter ligt keurig tussen de voorwielen en niet verder naar achteren, zoals je misschien zou verwachten in verband met de gewichtsverdeling. Nu ligt 53 procent van het forse leeggewicht van 1.740 kilo op de vooras en dat merk je vooral in langzame bochten, als de relatief zware neus de drang heeft rechtdoor te schuiven. Dat betekent dus óf geduld hebben en je gaspedaal een beetje liften om de neus mooi de bocht in te zetten óf een flinke dot gas extra geven, zodat de voorwielen via de meervoudige platenkoppeling aandrijfkracht krijgen toegewezen en je de auto in een heerlijke vierwieldrift de bocht uit kunt laten schuiven. Niet efficiënter, wel veel leuker. In de basis is de GT-R namelijk een achterwielaandrijver. Om goed met de Nissan te kunnen stoeien, moet je wel eerst even de drie tuimelschakelaars omhoog klikken. Daarmee activeer je de 'R'-modus en wordt de Japanner zo scherp als een samoeraizwaard. Wel zijn de stuurreacties minder scherp dan je zou verwachten. Het stuur gaat zwaar genoeg, maar is niet heel direct of communicatief.

Oerkracht

Het oor wil ook wat bij dit soort auto's, maar op dat vlak stelt de GT-R teleur. Veel verder dan wat gebrom in de verte, aangevuld met wat mechanische geluiden, komt de V6 niet. Maar mijn hemel, wat een oerkracht komt er uit dit blok tevoorschijn! Een stampende machine, die er al vanaf lage toerentallen met zevenmijlslaarzen vandoor gaat. Zoals gezegd zonder spektakel, maar je zit echt in no time ver boven de 200 km/h en dan blijft de GT-R onverstoorbaar en stabiel doorbeuken tot de 300 km/h in zicht komt. Opschakelen gaat dankzij de zesbak met dubbele koppeling bijna zonder tijdverlies en in de manuele stand gaat er bij 6.000 tpm eerst een oranje lampje branden en 1.000 tpm later een rood ten teken dat je nu echt een tik tegen die rechter flipper aan de stuurkolom moet geven.

De Nissan-bak heeft een ambivalent karakter: rijd je rustig, dan is gezapigheid troef en zit je bij 50 km/h al in zes. Zweep je de boel op en selecteer je de juiste sportknopjes, dan wordt er razendsnel van verzet gewisseld. De beloofde 3,5 seconden krijg je niet op de stopwatch bij de GT-R, maar in 3,9 seconden naar 100 km/h knallen is maar weinig auto's gegeven. Laat staan het gemak waarmee dat gepaard gaat: nauwelijks wielspin, één grote lineaire explosie. Bij dat alles blijft de GT-R koersvast. Het onderstel is spijkerhard, helemaal in standje 'R'. Dit is gemaakt voor heerlijk compromisloos rammen. Zelfs met de dempers op de 'comfortabele' stand blijft de GT-R hard.

Binnen in de Nissan is alles recht voor z'n raap. Het dashboard is net zo hoekig als de buitenkant. Materiaalgebruik en afwerkingniveau zijn prima; de GT-R zit degelijk in elkaar. De grote attractie is het schermpje boven in de middenconsole, waarop af te lezen valt wat de vele sensoren in de auto registreren, van de G-krachten en de temperatuur van de bakolie tot rondetijden en de stand van het gaspedaal.