Test: Morgan 4/4 2-seater (1999)

Zo braaf en zo keurig als de Morgan eruit ziet, zo venijnig is de pure Brit bij de acceleratieproef. In EEN staat de hele achterkant te schudden en stuiterend met veel wielspin gaat de Morgan van kiet. Dan bij opschakelen naar TWEE, verrassing, de achterwielen spinnen nog een keer en de hele kont zet zich nog even voor weer een spurtje. Dit is leuk!

Het is niet alleen maar leuk binnenin een Morgan maar de essentie is: dit is een machine die door een vaardige en toegewijde bestuurder bestuurd dient te worden. Het is dus nog werken binnenin de Morgan en dat is ook wel weer eens leuk. Daarbij voegt de Morgan nog iets heel bijzonders toe: weinig auto"s zijn zo op en top open te rijden als deze tweezitter. Tsja, en als het dan ook nog eens een hele week lang zonnig, lekker warm zomerweer is, dan wordt die Morgan opeens een bijzonder hebbeding!

Al is het maar één keer

Je moet er in gereden hebben, zo"n Morgan, al is het maar een keertje. Voor wie daar nog niet aan toe is gekomen: instappen is al een hele toer, het deurtje is heel "kampeerachtig" en als je eenmaal zit, merk je dat zitten eigenlijk liggen is en voel je je bijna een met het asfalt, zo laag is het allemaal. Lange benen, daar gaat het om in een Morgan, want de pedalen zitten een flink eind weg, ver onderin. Stuurwiel en pookknop zitten vrij normaal en goed onder handbereik maar, da"s weer typisch, de snelheidsmeter is juist rond de belangrijke 100 km/h niet af te lezen. Gaat schuil achter de stuurwielrand. Zijn stuur en pook redelijk voor de hand liggend: de handrem is echt van vroeger, volgens oer-Britse traditie van het fly-off type. Verder is het wat betreft hendels en knoppen even zoeken en uitproberen want het zit her en der verspreid.

Er zijn twee essentiële dingen die u even moet oppikken voordat u instapt in een Morgan en wegspurt: sturen en remmen is "anders dan anders". Want, jazeker, we hebben geen stuurbekrachtiging aan boord dus sturen is nog echt sturen zeker als je flink een hoek om moet. Dan is het duwen en trekken geblazen. Datzelfde geldt natuurlijk voor parkeren. Sturen in een Morgan is het stuurwiel ook even door een dood punt heentrekken, alsof je de wielen moet omklappen. De lange neus is een prachtig gezicht maar je zit daardoor onwijs ver van de wielen af. Speelt ook mee. Dan remmen: ook hiervoor geldt dat u bij de les moet blijven en de kuiten flink moet aanspannen. De benodigde pedaaldruk is aanzienlijk, maar dan is de vertraging ook goed. Er is wel rembekrachtiging aan boord.

Voor alle bewegingen die je de Morgan oplegt, geldt: de auto reageert erop, de koets gaat met oneffenheden aan de slag en juist daaraan merk je het ouderwetse van de Morgan. Want "t een en ander gaat, u voelt "m al, met behoorlijk wat bijgeluiden, gepiep en gekraak gepaard. Wat wil je met een houten opbouw op een stalen frame en een met de hand daarop geklopte carrosserie. Een Morgan is behoorlijk vlot, je zit racey achter het stuur, de voeling met de auto is erg goed en de Brit is absoluut te verleiden tot een potje driften. Daarbij komt dat je voortdurend je bewust bent van het feit dat je een machine aan het bedienen bent. En dat is domweg leuk werk. Het afbreken en vooral het opzetten van de tweedelige kap is een rotklus. Ingewikkeld en vervelend, net als een lekke band plakken. We zijn er inmiddels bedreven in, en met vereende krachten lukt het altijd wel. Maar de Morgan is natuurlijk een auto om open te rijden. Want: dicht kun je een gesloten Morgan absoluut niet noemen (tocht, herrie, lekkage) en het zicht rondom is dan ronduit slecht.

Een Morgan is zeer typisch en absoluut puur. Het ging dus helemaal niet fout gedurende de testweek. Veel bekijks, heerlijk gereden en eigenlijk vond iedereen de klassieker steeds leuker worden. Kijk naar de technische gegevens, zie de opmerkelijke details die we hebben gefotografeerd en stap in deze spartaanse tweezitter. Wie van auto"s en autorijden houdt, die vindt het gegarandeerd leuk om met de Morgan op pad te gaan. Wie gek is van auto"s en autorijden, die koopt er een.